ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2841
“ดีมาก!”นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างจริงจัง: “ทานากะกับฉันตามวิธีพูดของหัวเซี่ย ถือว่าพิการทางร่างกาย ทุกวันนี้เราสองคนได้เล่นกีฬาต่างๆ เล่นกอล์ฟ โบว์ลิ่ง ว่างๆก็ไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำ หมอบอกว่าสภาพร่างกายแบบพวกเรา ออกกำลังกายมากๆ ไม่เพียงแต่จะปรับปรุงสมรรถภาพทางกาย แต่ที่สำคัญกว่านั้น สามารถปรับตัวเข้ากับขาเทียมได้เร็วขึ้น”
ทานากะ โคอิจิ ก็พยักหน้ารัวๆ:”หมอบอกว่า ถ้าสมรรถภาพทางกายดีพอ ปรับตัวเข้ากับขาเทียมยังดีอีก อีกไม่นานก็จะเดินด้วยขาเทียมได้”
เย่เฉินพยักหน้าและยิ้ม:”ความคิดของพวกคุณทั้งสองน่าชื่นชมจริงๆ”
“ที่ไหนกัน”นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนน้อมถ่อมตน:”ถ้าไม่ใช่เพราะยาวิเศษของคุณเย่ พวกเราคงไม่สามารถฟื้นฟูถึงจุดในวันนี้ได้ เกรงว่าตอนนี้ทั้งตัวคงจะเต็มไปด้วยหลอดยาวแล้ว รอความตายในห้องผู้ป่วยหนักของโรงพยาบาล”
เมื่อพูดแบบนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ:”ที่ผมสามารถอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ ต้องขอบคุณคุณเย่และทานากะ”
จากนั้น เขามองไปที่ทานากะ โคอิจิ และพูดอย่างจริงจังว่า:”ทานากะ ถ้าวันนั้นนายไม่ผลักฉันลงจากสะพาน ฉันคงถูกฆ่าตายแล้ว! ต้องขอบคุณนายที่ช่วยชีวิตฉันไว้!”
ทานากะ โคอิจิพูดอย่างตาแดงว่า:”ท่านประธาน! ซื่อสัตย์ต่อคุณเป็นหน้าที่ของผม หากวันนั้นผมไม่สามารถปกป้องคุณได้ มันก็เป็นความผิดครั้งใหญ่แล้ว คุณพูดแบบนี้ผมคงรับไม่ไหว……”
พูดจบ เขาก็พูดสะอื้นว่า:”ผมกลายเป็นคนไร้ค่า คุณไม่รังเกียจ แล้วยังใช้เงินจำนวนมหาศาลในการรักษาและช่วยให้ผมฟื้นตัว ความเมตตานี้ ผมจะไม่มีวันลืม!”
นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า:”นายกับฉันฝ่าประตูนรกมาด้วยกัน ในเวลาแบบนี้ฉันไม่สามารถทิ้งนายไว้แน่นอน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขามองไปที่เย่เฉินและพูดด้วยความซาบซึ้งว่า:”คุณเย่ ตั้งแต่ที่ทานากะเสียแขนขา เขาก็มีความรู้สึกเศร้ามาตลอด คู่หมั้นของเขาก็ทิ้งเขาไป ครั้งหนึ่งเขาเคยหมดอาลัยตายอยาก ขอให้คุณเย่ช่วยอบรมสั่งสอนเขา…… คุณเป็นคนที่ทานากะชื่นชมมากที่สุด คุณพูดคงจะมีประโยชน์มากกว่าฉัน”
ทานากะ โคอิจิรีบพูดว่า:”ท่านประธาน คุณเป็นคนที่ผมเคารพมากที่สุด ผมถือว่าคำพูดของคุณเป็นบรรทัดฐานเสมอ และไม่กล้าขัดขืน แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งนั้นได้เปลี่ยนชีวิตผมไปมาก ให้เวลาผมอีกนิด ผมจะเดินออกมาได้อย่างแน่นอน”
ทันใดนั้น เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:”ทานากะ ต่อไปชีวิตของคุณยังอีกยาวไกล ต้องสงบใจ พักฟื้นให้ดี และรอให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น”
ทานากะโคอิจิรู้ดีว่าเขาไม่มีทางพบกับปาฏิหาริย์ใดๆหรอกความหวังที่ใหญ่ที่สุดก็คือ ต่อไปการแพทย์พัฒนาขึ้นแล้ว การวิจัยและพัฒนาขาเทียมสามารถทำให้เกิดความก้าวหน้ามากขึ้น อย่างน้อยก็สามารถชดเชยความไม่สะดวกในชีวิตได้
สำหรับการขาดขาสองข้าง ในชีวิตนี้คงจะไม่มีทางชดคืนกลับมาได้
แต่ว่า เวลานี้เย่เฉินมองทานากะ อิโตะ ด้วยรอยยิ้มที่ลึกซึ้ง:”คุณอิโตะ คุณก็ต้องสู้เหมือนกัน สักวันปาฏิหาริย์ก็จะมาถึง”
นางาฮิโกะ อิโตะหัวใจกระตุก มองเย่เฉินราวกับถูกไฟฟ้าช็อต และโพล่งออกมา:”คุณเย่ หรือว่าคุณ……คุณจะมีวิธี?!”
เย่เฉินยิ้ม:”แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ชัดเจน แต่ต่อไปจะต้องมีโอกาสแน่นอน!”
ในบันทึกของ”ตำราเก้าเสวียนเทียน”มียาวิเศษชนิดหนึ่งที่สามารถสร้างแขนขาที่ถูกตัดขาดได้ แต่ระดับของยาวิเศษนี้สูงกว่ายาอายุวัฒนะมาก และสูงกว่ายาเสริมชี่ปราณที่เขาจะกลั่นต่อไปมากๆ
เมื่อก่อน เย่เฉินรู้สึกว่าโดยพื้นฐานแล้วเขาไม่มีโอกาสกลั่นยาระดับสูงนี้ได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นวัสดุยาที่จำเป็นของยาวิเศษ หรือปราณทิพย์ที่จำเป็นในการกลั่นยา เขากลัวว่าเขาจะจัดการไม่ได้
ยิ่งระดับของยาวิเศษสูงเท่าไหร่ ก็ยิ่งใช้ปราณทิพย์มากขึ้นเท่านั้น
ก่อนหน้านี้เขาใช้ปราณทิพย์ไปมาก และไม่สามารถชดกลับมาได้ แต่ว่า ตั้งแต่ครั้งก่อนที่เขาได้รับฟอสซิลแอมเบอร์กริสหมื่นปีโดยไม่ได้ตั้งใจ มันทำให้เย่เฉินมีความมั่นใจอย่างมาก
แค่ต้องใช้ฟอสซิลแอมเบอร์กริสเพื่อกลั่นยาเสริมชี่ปราณ ปราณทิพย์ของเขาก็จะสามารถเสริมหรือปรับปรุงได้อย่างเต็มที่ เมื่อเป็นเช่นนั้น เขาไม่เพียงแต่สามารถพัฒนาความแข็งแกร่งได้มากเท่านั้น และยังสามารถไปลองยาวิเศษที่ระดับสูงกว่านี้ได้
บางที อาจจะสามารถกลั่นยาสำหรับการเกิดแขนขาใหม่ที่ถูกตัดได้
หากเป็นเช่นนั้น ไม่เพียงแต่จะสามารถรักษานางาฮิโกะ อิโตะ และทานากะ โคอิจิได้เท่านั้น แต่ยังรวมถึงเหออิงซิ่ว แม่ของซูรั่วหลีได้ด้วย
YOU MAY ALSO LIKE
