ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3111 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

หลังจากลงเฮลิคอปเตอร์ สวียินตงพาเย่เฉินดินไปที่ห้องประชุมของสำนักว่านหลงที่อยู่โซนด้านหน้า เขาถามเย่เฉินขณะเดิน “พี่ชาย ไม่รู้ว่าท่านชื่ออะไร? ท่านมาจากที่ไหนของหัวเซี่ย?”

เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ถามในสิ่งที่ควรถาม และอย่าถามในสิ่งที่ไม่ควรจะถาม”

สวียินตงกัดฟันอดทน ทำได้เพียงกล่าวอย่างอึดอัดว่า “ไม่ใช่…….อีกสักครู่ผมต้องแนะนำท่านให้รู้จักกับจอมพลของพวกเรา ยังไงก็ต้องแนะนำชื่อใช่ไหม?”

เย่เฉินกล่าวโดยไม่คิด “ผมแซ่เย่ พวกคุณเรียกผมว่าอาจารย์เย่ก็ได้”

“อาจารย์……เย่?” สวียินตงมองเย่เฉินด้วยความตกตะลึงตาค้างจนพูดอะไรไม่ออก ถึงแม้จะไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่อย่างน้อยก็สามารถบอกได้จากแววตาของเขาว่าเขาไม่ได้พูดล้อเล่น

สวียินตงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก และแอบคิดอยู่ในใจ “แม่งฉิบหายเป็นเซียนอะไรกันแน่? เขาไม่เคยเห็นคนที่เสแสร้งเก่งขนาดนี้มาก่อน ยังมาบอกว่าเป็นอาจารย์เย่ อาจารย์อะไร? อาจารย์กำลังภายในหรือ?

แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่สวียินตงยังคงกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “ที่แท้คืออาจารย์เย่ ยินดีที่ได้พบท่าน ผมคือสวียินตง นายพลสามดาวของสำนักว่านหลง!”

“นายพลสามดาว?” เย่เฉินถามอย่างสงสัย “เกาหลีสนับสนุนคุณเหรอ?”

สวียินตงถามด้วยสีหน้าที่มึนงง “คุณเย่…….ไม่ถูก! อาจารย์เย่ ท่าน…….หมายถึงอะไร……ผมไม่เข้าใจ…….”

เย่เฉินกล่าวโดยไม่ “คุณบอกว่าคุณเป็นนายพลสามดาวไม่ใช่หรือ? ผมขอถามคุณ ชื่อของคุณได้รับการสนับสนุนโดยซัมซุงกรุปของเกาหลีใช่ไหม?” (*สามดาวออกเสียงเหมือนกับซัมซุงในภาษาจีน)

สวียินตงอยากจะบ้าตาย และกล่าวโพล่งออกมาว่า “อาจารย์เย่ ท่านพูดล้อเล่นเก่งจัง นายพลสามดาวคือระดับดาวของสำนักว่านหลง ต่ำสุดคือระดับหนึ่งดาว สูงสุดคือระดับห้าดาว ผมอยู่ในระดับสามดาว ดังนั้นผมจึงเป็นนายพลสามดาว”

เมื่อเย่เฉินได้ยินเรื่องนี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและแอบคิดอยู่ในใจ “สวียินตงเป็นนักบู๊สองดาว ถ้าหากนักบู๊สองดาวนั้นสามารถจัดอันดับเป็นนายพลสามดาวของสำนักว่านหลง งั้นนายพลสี่ดาวอย่างน้อยต้องมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับนักบู๊สามดาวใช่ไหม? ส่วนความแข็งแกร่งของนายพลห้าดาวน่าจะอยู่ในระดับนักบู๊สี่ดาว แล้วประมุขของพวกเขาอย่างน้อยต้องมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับนักบู๊ห้าดาวหรือสูงกว่านั้นใช่ไหม?”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง ความแข็งแกร่งของสำนักว่านหลงนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวจริง ๆ ในหัวเซี่ยมีตระกูลศิลปะการต่อสู้มากมาย ตอนนี้มีเพียงท่านเหอแห่งตระกูลเหอเท่านั้น ที่ประสบความสำเร็จสามารถทะลวงไปถึงนักบู๊สี่ดาวจากความช่วยเหลือของผม แต่สำนักว่านหลงอย่างน้อยนั้นมีนักบู๊สี่ดาวและสูงกว่านักบู๊สี่ดาวมากมาย”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่เฉินจึงถามว่า “ผมได้ยินว่าช่วงสงครามเมื่อหลายวันก่อน ทหารของพวกเราได้ฆ่านายพลห้าดาวของพวกคุณไปหนึ่งคน? คนนั้นน่าจะแข็งแกร่งกว่าคุณมากใช่ไหม?”

สวียินตงกัดฟันและกล่าวว่า “คนที่ท่านกล่าวถึงคือหลูจ้านจุน นายพลห้าดาวของพวกเรา เขาแข็งแกร่งกว่าผมมาก และเขายังเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดานายพลหลายร้อยคนของพวกเรา……..”

เย่เฉินกระเดาะปาก ส่ายศีรษะและกล่าวว่า “จุ๊ ๆ ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่ก็กลัวกระสุน เขาทำงานหนักมาครึ่งค่อนชีวิต แต่สุดท้ายถูกคนที่ไม่รู้หนังสือชาวซีเรียยิงตาย คุณคิดว่าขาดทุนไหม?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สวียินตงรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ในใจ

เขามีความสัมพันธ์ส่วนตัวที่ดีกับหลูจ้านจุน และตอนนี้เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเหน็บแนมหลูจ้านจุน เขาต้องรู้สึกโกรธแค้นเป็นธรรมดา

เพียงแต่ สิ่งที่เย่เฉินกล่าวนั้นเขาไม่สามารถหักล้างได้ ยิ่งไปกว่านั้นการกล่าวเหน็บแนมว่ากองทัพของฮามิดไม่รู้หนังสือ นั่นคือสิ่งที่เขาพลั้งปากกล่าวออกมาเมื่อสักครู่

หลูจ้านจุนเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก ถ้าหากทหารหลายคนยิงเขาด้วยปืนกล เขามีโอกาสที่จะหลบหนีและฆ่าคู่ต่อสู้ได้สูง

แต่ว่าการสู้รบครั้งสุดท้ายของหลูจ้านจุน เขาและทหารหัวกะทิของสำนักว่านหลงถูกโอบล้อมด้วยจุดยุทธศาสตร์การยิงมากมาย และปืนกลหนักทุกทิศทางจนก่อตัวเป็นเครือข่ายพลังยิงรอบด้าน ซึ่งปืนกลหนักลำกล้องขนาด 12.7 มิลลิเมตรนั้น แม้แต่ช้างแอฟริกายังสามารถถูกฆ่าตายด้วยการยิงนัดเดียว

ดังนั้น แม้ว่าหลูจ้านจุนจะเป็นนายพลห้าดาว แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

สวียินตงรู้สึกเกลียดชังเย่เฉินมากขึ้นกว่าเดิม จนแทบอดใจไม่ไหวที่จะชักปืนออกมา แต่เขากัดฟันและพาเย่เฉินเดินไปที่ประตูห้องประชุม

หลังจากนั้นเขาเคาะประตู คนที่อยู่ข้างในกล่าวว่า “เข้ามา”

สวียินตงผลักประตูเข้าไป และกล่าวกับคนจีนที่นั่งอยู่ตรงข้ามว่า “จอมพล ผู้แทนเจรจาของฝ่ายฮามิดชื่ออาจารย์เย่มาถึงแล้วครับ!”