ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3117 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

หากคุณปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ออกไปและโทรศัพท์ไปให้ผู้บัญชาการระดับสูง งั้นแผนการทั้งหมดของสำนักว่านหลงจะถูกเปิดเผยล่วงหน้า

และเมื่อทุกอย่างถูกเปิดเผย สำนักว่านหลงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไสหัวออกไปจากซีเรีย

เมื่อเป็นเช่นนั้น ทหารที่เสียชีวิตไปจำนวน 2,500 กว่าคน และค่าใช้จ่ายทางทหารทั้งหมดในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา จะอันตรธานหายไปอย่างสมบูรณ์

แต่ถ้าสำนักว่านหลงปฏิเสธที่จะถอย งั้นทำได้เพียงแตกหักกับจากซีเรีย

แต่ถ้าสำนักว่านหลงสู้รบกับซีเรียขึ้นมา นั่นเท่ากับว่าสำนักว่านหลงได้รุกรานประเทศอธิปไตย

คนทั้งโลกจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นแน่นอน และสำนักว่านหลงจะกลายเป็นเป้าหมายการวิพากษ์วิจารณ์จากสาธารณชนอย่างแน่นอน!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินจงเหล่ยคิดวิธีแก้ไขปัญหาได้ทันที!

เขาคิดว่า “เมื่อสักครู่สิ่งที่คนแซ่เย่พูดออกมานั้น มีเพียงแค่สามคนเท่านั้นที่รู้ และห้องนี้ไม่มีอุปกรณ์บันทึกใด ๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นขอเพียงแค่ผมฆ่าสองคนนี้ ก็สามารถมั่นใจได้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของสำนักว่านหลงจะไม่ถูกเปิดเผย!”

“หลังจากฆ่าสองคนนี้แล้ว จะอธิบายให้กองทัพของรัฐบาลอย่างไร? พอถึงเวลานั้นสามารถโยนความผิดทั้งหมดให้กับคนแซ่เย่ โดยบอกว่าเขาเป็นนักฆ่าที่ฮามิดส่งมาเพื่อลอบสังหาร เขาฆ่าผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลก่อน จากนั้นเตรียมจะฆ่าผม แต่สุดท้ายถูกผมฆ่าตาย!”

“ใช่! ทำเช่นนี้แหละ! มันเป็นวิธีเดียวที่จะสามารถแก้ไขปัญหาได้!”

เมื่อคิดเช่นนั้น เฉินจงเหล่ยลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จ้องไปที่ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาล และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ห้ามออกไป!”

ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลก้าวถอยหลังสองสามก้าว และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เฉินจงเหล่ย คุณหมายความว่ายังไง?”

“หมายความว่ายังไง?” เฉินจงเหล่ยแสยะยิ้ม กัดฟันและกล่าวว่า “ผมต้องการชีวิตคุณ!”

หลังจากกล่าวจบ เขาก็โจมตีอีกฝ่ายทันที ร่างของเขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของเขาเร็วจนคนธรรมดาทั่วไปยากที่จะสังเกตเห็นได้

และผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลคนนั้นเป็นเพียงคนธรรมดา เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเฉินจงเหล่ยจะโจมตีตนเอง!

ยังไม่ทันที่เขาจะหลบ เฉินจงเหล่ยก็ชกไปที่หัวใจของเขาอย่างรุนแรง!

ปากของผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลเต็มไปด้วยพองสีขาวทันที และใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด เขาจ้องเฉินจงเหล่ยและกล่าวว่า “เฉินจงเหล่ย คุณ……..”

ก่อนที่จะกล่าวจบ ตาของเขากลอกและเสียชีวิต

เย่เฉินมองการสังหารด้วยการจู่โจมเพียงครั้งเดียวที่โหดเหี้ยมของเฉินจงเหล่ย ขมวดคิ้วเล็กน้อย และขณะเดียวกัน ความรู้สึกเหยียดหยามยอดฝีมือศิลปะการต่อสู้เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

เพราะว่านักบู๊หกดาวอย่างเฉินจงเหล่ย อาศัยความแข็งแกร่งและความเร็วของร่างกายที่เหนือกว่าคนทั่วไป โจมตีศัตรูทางกายภาพ

เฉินจงเหล่ยมีพลังในที่แข็งแกร่ง แต่เขาไม่มีปราณทิพย์

จากมุมนี้ เขานั้นแตกต่างจากตนเองมาก

หลังจากเฉินจงเหล่ยสังหารผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลแล้ว เขาหันไปมองเย่เฉินทันที เมื่อเห็นเย่เฉินไม่มีความหวาดกลัวใด ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นเขาได้สร้างความประหลาดใจอย่างรวดเร็ว และปรากฏอยู่ตรงหน้าเย่เฉินอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างเย็นชาว่า “คนแซ่เย่! คุณเคยคิดไหมว่าวันหนึ่งตนเองจะตายเพราะพูดมากเกินไป!”

เย่เฉินไม่เคยเห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ต้องขอโทษด้วย ผมดูดวงโชคชะตาเป็น และชีวิตของผมจะไม่ตายเพราะพูดมาก”

เฉินจงเหล่ยจ้องเย่เฉินและถามอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่กลัวว่าผมจะฆ่าคุณเลยเหรอ?”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นก็ต้องดูว่าคุณจะสามารถฆ่าผมได้หรือเปล่า? คุณคิดว่าระดับฝีมือแค่นี้ของคุณ จะสามารถฆ่าผมได้หรือ?”

เฉินจงเหล่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาดว่า “เจ้าหนู! คุณใกล้จะตายแล้วยังไม่รู้จักกลับตัวกลับใจอีก! ผมเป็นหนึ่งในสี่ราชันสงครามของสำนักว่านหลง นักบู๊หกดาว! ความแข็งแกร่งของผมอยู่ในสำนักว่านหลงแล้วรองจากประมุขเท่านั้น! ฆ่าขยะอย่างเช่นคุณ ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ!”

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะกล่าวเยาะเย้ย “ให้ตายเถอะ นักบู๊หกดาว แม่งฉิบหาย คุณเยี่ยมจริง ๆ!”