ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3234
ตอนเย็น
ขณะที่คนทั่วเมืองเย่นจิงต่างคิดว่าเวลาของตระกูลเย่เหลือเพียงคืนสุดท้าย แต่ฝั่งเย่เฉินและตระกูลเย่ได้ยืนยันขั้นตอนของงานไหว้บรรพบุรุษทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ถึงแม้สติของคนตระกูลเย่ไม่อยู่กับร่องกับรอย แต่พวกเขาต่างทำได้เพียงยืนหยัดและเดินไปข้างหน้า
หลังจากยืนยันขั้นตอนทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว เย่เฉินยืนขึ้นและกล่าวว่า “คืนนี้ทุกคนรีบพักผ่อน พรุ่งนี้ต้องดำเนินการตามขั้นตอน ถ้าใครทำผิดพลาดขั้นตอนสำคัญ ก็อย่าโทษว่าผมเย่เฉินไม่ไว้หน้า!”
เย่ฉางโคงอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “งานไหว้บรรพบุรุษนั้นเป็นเรื่องที่ง่าย แต่เรื่องสำคัญคือจะทำอย่างไรกับว่านพั่วจวิน? พรุ่งนี้แปดโมงเช้าเขาจะไปที่ภูเขาเย่หลิงซาน พวกเราจะเอาอะไรไปสู้กับเขา?”
เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เรื่องที่จะเอาอะไรไปสู้กับเขานั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วง และทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงเช่นกัน”
เย่ฉางหยุนกล่าวโพล่งออกมาและถามว่า “ฟังความหมายของคุณแล้ว คุณสามารถจัดการว่านพั่วจวินและสำนักว่านหลงตามลำพังได้หรือ?”
“แน่นอน” เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พรุ่งนี้เวลาเจ็ดโมงเช้า ทุกคนต้องรวมตัวกันบนภูเขาเย่หลิงซาน และห้ามใครไปสายแม้แต่หนึ่งนาที! ว่านพั่วจวินจะมาตอนแปดโมงเช้า? จัดการกับเขาหนึ่งชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว ดังนั้นงานไหว้บรรพบุรุษของพวกเราจึงเริ่มอย่างเป็นทางการตอนเก้าโมง!”
“เชี่ย…….” เย่เฟิงที่ถูกตบหน้าหลายครั้ง และนั่งสงบมาตลอดบ่าย เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉินแล้ว ทำให้เขาไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป เขายืนขึ้นและกล่าวด้วยความโมโหว่า “เย่เฉิน! แม่งฉิบหาย ผมทนไม่ไหวแล้ว! นี่มันเวลาไหนแล้ว! คุณยังจะมาเสแสร้งอีกทำไม? พรุ่งนี้ความตายจะมาเยือนพวกเราแล้ว! คุณยังจะพูดเรื่องไร้สาระอยู่ที่นี่อีก ยังบอกว่าตนเองสามารถจัดการว่านพั่วจวินได้ภายในหนึ่งชั่วโมง?”
เย่เฉินมองมาที่เขา ขมวดคิ้วและถามว่า “คุณยังโดนตบไม่พออีกเหรอ?”
เย่เฟิงตัวสั่นด้วยความตกใจ แต่ยังกัดฟันกล่าวว่า “การที่ผมพูดเช่นนี้ไม่ใช่เพื่อตนเอง แต่เพื่อคนทั้งหมดของตระกูลเย่! ผมจะไม่ยอมให้ตระกูลเย่ถูกทำลายเพราะคุณ!”
เย่เฉินไม่สนใจเขา มองเย่เห้าที่อยู่ด้านข้างและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เย่เห้า! ตบปากเขา!”
“คุณว่าอะไรนะ?……” เย่เห้าถามด้วยความตกตะลึง: “ทำไมต้องเป็นผมด้วย? ผมไม่ทำ!”
เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา “ไม่ทำใช่ไหม? งั้นคืนนี้เก็บของแล้วไสหัวออกไปจากตระกูลเย่ แล้วอย่ากลับมาอีกตลอดไป!”
“อะไรนะ?!” เย่เห้าลุกขึ้นยืนและกล่าวด้วยความโมโหว่า “มีสิทธิ์อะไรให้ผมไสหัวออกไปจากตระกูลเย่!”
เย่เฉินถามกลับด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “หนึ่งวันแล้ว คุณยังไม่รู้อีกหรือว่าตอนนี้ในตระกูลเย่ต้องฟังคำสั่งของใคร?”
เย่เห้ามองไปที่เย่โจงฉวน และกล่าวอย่างคับข้องใจว่า “คุณปู่…..เย่เฉินทำเกินไปแล้ว! นี่มันเป็นการหาเหตุผลเพื่อที่จะใช้กำลัง?!”
เย่โจงฉวนมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธและถามเขาว่า “คุณคิดว่าคำพูดของผมเป็นเรื่องไร้สาระหรือ?! ผมได้พูดไปแล้วว่าช่วงเวลาพิเศษ เฉินเอ๋อจะเป็นคนตัดสินทุกเรื่องของตระกูลเย่ พวกคุณหูหนวกหรือแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ? หรือว่าผมแก่แล้ว พวกคุณจึงไม่เต็มใจปฏิบัติตามคำสั่งของผม!”
คนทั้งตระกูลเย่ต่างตกใจกับท่าทางที่โมโหของคุณท่าน
เย่โจงฉวนมองเย่เห้าและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เฉินเอ๋อได้กล่าวแล้วว่าถ้าคุณไม่ปฏิบัติตาม ก็รีบเก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไป! ใครขอร้องก็ไม่มีประโยชน์!”
เมื่อเย่ฉางหยุนพ่อของเย่เห้าได้ยินประโยคนี้ มองเย่เห้าด้วยความกังวล ตะโกนว่า “แม่งฉิบหาย ยังยืนเซ่ออยู่ทำไม? หรืออยากจะไสหัวออกไปจริง ๆ?!”
เย่เห้ารู้สึกตกใจ ถ้าตนเองถูกไล่ออกไปจากตระกูลเย่จริงๆ ชีวิตนี้จะมีความหวังอะไรอีก?
ดังนั้นเขายกมือโดยไม่ลังเล และตบไปที่หน้าของเย่เฟิงอย่างแรง
เย่เฟิงตกใจกับพลานุภาพของเย่โจงฉวน เขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าเย่เห้าซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องที่คอยประจบตนเองมาโดยตลอด จะยกมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของตนเองทันที!
“เพียะ!”
เสียงตบดังก้องไปทั่วห้องโถง
เย่เฟิงจับหน้าตนเองด้วยความไม่อยากเชื่อ
ทันใดนั้น ยิ่งอยู่สีหน้าของเขาก็ยิ่งโกรธขึ้นเรื่อยๆ เขาพุ่งไปต่อสู้กับเย่เห้า และด่าด้วยความโมโหว่า “แม้แต่คุณก็กล้าตีผมหรือ? แม่งฉิบหายผมจะสู้ตายกับคุณ!”
YOU MAY ALSO LIKE
