ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3296
สำหรับเย่เฉินแล้ว ไม่ได้ไม่เหลือโอกาสไว้ให้กับซูเฉิงเฟิง แต่ในเมื่อเขาจำไว้ไม่ได้ งั้นก็อย่าโทษว่าตัวเองไม่ให้ความเห็นใจ
มัลดีฟส์ถึงแม้เศรษฐกิจจะไม่พัฒนามาก แต่อย่างน้อยก็เป็นสถานที่พักร้อนที่ดีที่สุดทั่วโลก ส่วนมาดากัสการ์ที่เป็นสถานที่ที่ไม่พัฒนาที่สุดแห่งหนึ่งของยุโรป สถานภาพก็จะต้องลำบากกว่าที่มัลดีฟส์เป็นหมื่นเท่าอยู่แล้ว
ซูเฉิงเฟิงได้ยินอย่างนี้ ร้อนรนขึ้นมาทันที พูดว่า “นาย….ทำไมนายบอกเปลี่ยนก็เปลี่ยนเลยละ…คนมากมายขนาดนี้ได้ยินนายพูดว่ามัลดีฟส์ ทำไมตอนนี้จู่ๆก็เปลี่ยนเป็นมาดากัสการ์? นาย…แบบนี้คำพูดของนายก็จะไม่น่าเชื่อถือไม่ใช่หรือไง?”
เย่เฉินพูดนิ่งๆว่า “นายไม่เข้าใจว่าอะไรคือราคาลอยตัวหรือไง? ก็เหมือนกับเล่นหุ้น มัลดีฟส์คือราคาของเมื่อกี้ ราคาตอนนี้คือมาดากัสการ์ ฉันแนะนำให้นายรีบตอบตกลง ไม่อย่างนั้นต่อไปอาจจะเปลี่ยนเป็นคองโกหรือไม่ก็ซิมบับเวก็ได้”
ซูเฉิงเฟิงเศร้าสลด “ถึงแม้จะเป็นหุ้นก็ไม่มีที่มันตกแบบนี้หรอกมั้ง จากขึ้นเป็นลง อย่างมากก็แค่การเปลี่ยนแปลงประมาณยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น แต่ของนายนี่มันลดลงถึงเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์แล้ว！”
เย่เฉินไม่ได้สนใจเขา มองไปยังซูโสว่เต้า ถามเขาว่า “พ่อนายปกติก็เป็นแบบนี้หรอ?”
ซูโสว่เต้าอึดอัดมาก พูดว่า “คุณเย่ครับ ปกติพ่อผมไม่ใช่แบบนี้ วันนี้คงงจะเป็นเพราะได้รับการกระตุ้น….”
พูดจบ ก็รีบพูดกับซูเฉิงเฟิงว่า “พ่อครับ！พ่ออย่าได้ลีลาแล้ว ถ้ายังไม่ตอบตกลง คงจะต้องได้ไปซิมบับเวจริงๆแล้วนะ！”
ซูเฉิงเฟิงเวลานี้เองก็ไม่พอใจอย่างมาก แต่เมื่อนึกถึงสำนักว่านหลง ใจของเขาก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที
เมื่อกี้เย่เฉินเองก็พูดแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องให้เขาลงมือทำเอง ให้สำนักว่านหลงทำให้ซะก็จบ ถึงตอนนั้นถึงจะมีคนอยากออกหน้าแทนตัวเอง แต่ถ้าหากพบกับสำนักว่านหลงที่เป็นทหารรับจ้างต่างประเทศ ก็คงจะไม่กล้าเสนอหน้าต่ออีกแน่นอน
ดังนั้น เขาเองก็เข้าใจดี เย่เฉินในตอนนี้ไม่ได้ข่มขู่เขาอยู่แน่นอน เห็นว่าตัวเองอยู่ในภูเขาเย่หลิงซาน เรียกหาอะไรก็ช่วยไม่ได้ นอกจากตอบรับเงื่อนไขทั้งหมด นอนนั้นก็แทบจะไม่มีตัวเลือกอย่างอื่นแล้ว
คิดถึงนี่ เขาก็น้ำตารินไหล เอ่ยปากพูดว่า “ตกลง…ฉันยอมรับ….”
เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า “นายตอบรับงั้นก็จัดการง่ายหน่อย พรุ่งนี้ฉันก็จะให้คนของสำนักว่านหลงพานายไปมาดากัสการ์ ถึงตอนนั้นค่อยทิ้งคนไว้ให้นายสักหน่อย คอยตามปกป้องความปลอดภัยของนาย สถานที่อย่างนั้นเศรษฐกิจไม่รุ่งเรือง กฎหมายและระเบียบก็ไม่ค่อยดี นายเข้าใจดี”
ซูเฉิงเฟิงสะอื้นถามว่า “งั้นที่พักเสื้อผ้าอาหารของฉันทำยังไง?”
“เรื่องนี้ง่าย” เย่เฉินพูดนิ่งๆ “นายทำตัวดีๆ มอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้กับซูจือหยูอย่างง่ายดาย ให้ซูจือหยูไปลงทุนสักหน่อย แล้วซื้อที่ดินที่ผืนใหญ่ในมาดากัสการ์ให้นายสักผืน แล้วค่อยสร้างคฤหาสน์ให้นายสักหลัง แล้วก็รวดจ้างคนสวนแม่บ้านหลายสิบคนให้นาย ถึงตอนนั้นนายก็อยู่มาดากัสการ์เป็นคุณท่านเจ้าสวนซะดีๆ ถึงแม้จะไม่สามารถกลับมา แต่ว่าครอบครัวของนายสามารถไปหานายที่นั่นได้ ถ้าหากว่านายมีพ่อบ้านหรือลูกน้องที่ชอบใจ ก็สามารถพาไปด้วยกันได้ แบบนี้อย่างน้อยก็สามารถรับประกันได้ว่าคุณภาพชีวิตที่นายอยู่มาดากัสการ์จะไม่แย่ลงมากนัก”
พูดแล้วเย่เฉินก็เตือนอย่างเคร่งครัดว่า “นายต้องจำไว้ นี่คือการกระทำจากการที่นายให้ความร่วมมือ ถ้าหากว่านายไม่ให้ความร่วมมือ งั้นก็ขอโทษด้วย จากนั้นก็สร้างกระท่อมให้นายหลงหนึ่งที่สวนในมาดากัสการ์ นายก็ไปอยู่เป็นเพื่อนกับลิงที่นั่นแล้วกัน”
ซูเฉิงเฟิงได้ยินอย่างนี้ ก็พูดโดยแทบจะไม่ลังเลว่า “ฉันร่วมมือ！ฉันร่วมมือ！ฉันร่วมมือแน่นอน！”
คำพูดของเย่เฉิน ให้ความหวังในการมีชีวิตอยู่ต่อซูเฉิงเฟิง
YOU MAY ALSO LIKE
