ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3515
ในเวลานี้สมิธร้องไห้ตาแดงแล้ว และน้ำตาเม็ดใหญ่ก็ไหลรินลงมา
หลังจากที่เขาลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ถอนหายใจ แล้วพูดว่า: “ช่างเหอะ……ก็ให้เขาใช้เวลาครั้งสุดท้ายอย่างสงบสุขเถอะ…….ผมไม่อยากให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป…….”
หมอพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม และเอ่ยปากพูดว่า: “คุณสมิธ คุณตัดสินใจได้ถูกต้องมาก ผมเชื่อว่าจิมมี่จะขอบคุณคุณสำหรับเรื่องนี้”
สมิธก็ถามอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “เขายังฟื้นขึ้นมาได้อีกหรือเปล่า?”
หมอบอกว่า: “ยาระงับประสาทที่พวกเราฉีดเข้าไป จำนวนน้อยมาก ไม่มีอะไรผิดคาด ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงน่าจะฟื้นขึ้นมา พวกคุณทั้งครอบครัวสามารถเข้าไปอยู่กับเขาได้นานหน่อย”
สมิธพยักหน้าด้วยตาสีแดง หมอตบไหล่ของเขา และพูดปลอบโยนว่า: “ตอนนี้พวกคุณสามารถเข้าไปได้แล้ว ฉันก็ไม่รบกวนพวกคุณทั้งครอบครัวแล้ว มีเรื่องก็กดกริ่งเรียก ฉันจะรีบมาเป็นอันดับแรก”
“ครับ…….”
หมอไปแล้ว เดิมทีห้องไอซียูต้องการสภาพแวดล้อมที่ปลอดเชื้อสูงเป็นอย่างมากไม่ว่าข้อจำกัดอะไรก็ตาม ซึ่งนี่ก็หมายความว่า ผู้ป่วยในห้องผู้ป่วยได้เริ่มคล้อยไปตามธรรมชาติแล้ว
สมิธพาภรรยาและลูกสาวเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย ลูกชายบนเตียงผู้ป่วยยังคงอยู่ในอาการโคม่า แต่มองออกว่า ตอนนี้อาการของเขาย่ำแย่เป็นอย่างมาก คนทั้งคนไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย ซีดเซียวและอ่อนแอ
ภรรยาของสมิธค่อนข้างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ร้องไห้ฟุบลงข้างเตียงผู้ป่วย เธอจับมือลูกชายแน่น และพูดด้วยความสะอึกสะอื้น: “จิมมี่ รับปากแม่สิว่าลูกจะต้องดีขึ้นมา แม่ขาดลูกไม่ได้……”
สมิธเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ และพูดด้วยความสะอึกสะอื้น: “เจนนี่ พวกเรากำลังจะสูญเสียจิมมี่ไป คุณต้องยอมรับความเป็นจริงนี้……”
“ไม่……”เจนนี่ สมิธส่ายหน้าพูดว่า: “ฉันไม่ยอมรับ! ใครก็ตามอย่าได้คิดที่จะพรากลูกชายของฉันไปจากข้างกายของฉัน แม้แต่พระเจ้าก็ไม่ได้!”
สมิธพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “เจนนี่ พวกเราได้ใช้วิธีการทั้งหมดที่มีอยู่ในโลกนี้ไปหมดแล้ว…….คุณไม่ยอมรับความจริงแล้วจะมีวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่าเหรอ?”
เจนนี่ดูเหมือนจะบ้าไปเล็กน้อย และโพล่งออกมา: “เพื่อนของฉันรู้จักกับพ่อมดคนหนึ่ง! พ่อมดคนนั้นอาศัยอยู่ที่แอริโซนา ว่ากันว่าเขาไม่เพียงแต่มีพลังจิต ยังเชี่ยวชาญเทววิทยาบางประเภทในเม็กซิโก ฉันจะไปเชิญเขามาเดี๋ยวนี้!”
จากนั้น เจนนี่ก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาในทันที
สมิธรีบห้ามเธอไว้ และเอ่ยปากพูดว่า: “คุณเป็นนักศึกษาเกียรตินิยมของมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย ทำไมคุณถึงได้เชื่อพ่อมดที่ไม่มีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์แม้แต่น้อยแบบนี้ได้?!”
เจนนี่ถามเขาว่า: “งั้นคุณว่า! คุณว่าฉันควรจะเชื่ออะไร!”
สมิธโพล่งออกมาโดยไม่ลังเลว่า: “แน่นอนว่าเชื่อการแพทย์แผนปัจจุบัน!”
เจนนี่ชี้ไปที่ลูกชายบนเตียงผู้ป่วย และร้องไห้ถามว่า: “จิมมี่เขากำลังจะตายแล้ว! คุณบอกฉันว่า การแพทย์แผนปัจจุบันจะช่วยเขาได้ยังไง? ช่วยได้ยังไง!”
สมิธเอามือปิดหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยปากพูดว่า: “ถ้าหากไม่ใช่เพราะการแพทย์แผนปัจจุบัน จิมมี่อาจจะตายไปเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้เขามีเซลล์มะเร็งอยู่เต็มร่างกาย ไม่ว่าเทคโนโลยีทางการแพทย์จะดีแค่ไหนก็ไม่สามารถที่จะช่วยชีวิตของเขาได้ เขาก็เป็นลูกชายของผม ผมก็หวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นได้ แต่ว่าพวกเรายังต้องอยู่กับความเป็นจริงหน่อย ไม่อย่างนั้น คุณก็จะปล่อยวางไม่ได้ตลอดชีวิต……”
เจนนี่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง: “ฉันไม่สน!! ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น! ฉันแค่อยากให้ลูกชายของฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป! ดังนั้นฉันไม่สามารถอยู่มองเขาตายไปอยู่ตรงนี้ได้! พวกเราต้องทำอะไรสักอย่าง! ถ้าหากคุณไม่ทำ! งั้นก็อย่ามาห้ามฉัน!”
เมื่อพูดอย่างนั้น เจนนี่ก็นึกอะไรบางอย่างได้ แล้วพูดอีกว่า: “ฉันได้ยินมาว่า มีแพทย์แผนจีนคนหนึ่งในไชน่าทาวน์เก่งมาก ฉันจะขอข้อมูลติดต่อจากเพื่อนเดี๋ยวนี้!”
จู่ๆสมิธก็นึกถึงยากล่องนั้นที่เว่ยเลี่ยงให้กับตัวเอง แล้วพูดโดยไม่รู้ตัวว่า: “เมื่อกี้นี้มีคนให้ยาจีนแปรรูปกับผมมาหนึ่งกล่อง ไม่ไหวจริงๆก็ลองดูเถอะ ถ้าหากยาจีนแปรรูปไม่มีผล คุณก็ไม่จำเป็นต้องเชิญแพทย์แผนจีนอะไรมา”
เจนนี่รีบถาม: “ยาอยู่ไหน?! รีบเอามาให้จิมมี่ลองดู!”
สมิทพูดว่า: “อยู่ในรถ ผมลงไปเอาเดี๋ยวนี้”
YOU MAY ALSO LIKE
