ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3714
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เฉินก็ยิ้มและกล่าวว่า “เรียกเก็บเงินจากพวกเขาหนึ่งล้านหยวนสำหรับค่าขนส่งของแต่ละคน ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องใช้เงินเพื่อสร้างทีมรถด้วย”
เฉินจื๋อข่ายรู้ว่า รถยนต์หงฉีที่ผลิตเป็นจำนวนมากนั้นจริงๆ แล้วไม่แพงเลย และคันที่ดีที่สุดก็มีราคาเพียงห้าแสนถึงหกแสนหยวน และทีมรถแปดคันนั้น มันก็ใช้ต้นทุนเพียงสี่ล้านถึงห้าล้านหยวนเท่านั้น
สำหรับทีมรถสี่หรือห้าล้าน รับส่งสนามบินเที่ยวเดียวก็จะเรียกเก็บค่าธรรมเนียมการเดินทางหนึ่งล้าน ซึ่งอาจเป็นธุรกิจที่ทำกำไรได้มากที่สุดในโลกแล้ว
อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีอยู่ในใจว่า คนสองร้อยคนที่มาเข้าร่วมการประมูลยาอายุวัฒนะนั้นไม่ได้สนใจค่าใช้จ่ายที่เพิ่มเติมเล็กน้อยเช่นนีเลย
แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะทราบดีว่า เป็นไปไม่ได้ที่ตัวเองจะประมูลยาอายุวัฒนะได้สำเร็จ แต่พวกเขาก็ยังหวังว่าจะสามารถมาเปิดหูเปิดตาถึงสถานที่ และมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับพวกเขาที่จะใช้จ่ายเพียงไม่กี่ล้านเพื่อสิ่งนี้ มากสุดก็แค่ถือว่ามาท่องเที่ยวสักครั้งเท่านั้นเอง
หลังจากอธิบายเรื่องนี้ เย่เฉินก็ยืนขึ้น และพูดกับเฉินจื๋อข่ายว่า “เหล่าเฉิน งานที่เหลือก็มอบให้กับคุณแล้ว ในวันประมูล คุณจะต้องดำเนินการตรวจสอบความปลอดภัยอย่างเข้มงวดกับทุกคนที่เข้าไปในสถานที่จัดงาน จะไม่อนุญาตให้ทุกคนนำกล้องและอุปกรณ์บันทึกใดๆ เข้าไปในสถานที่โดยเด็ดขาด”
เฉินจื๋อข่ายรีบพูดว่า “คุณชายไม่ต้องกังวล ผมได้จัดการทุกอย่างไว้แล้ว ในเวลานั้นผมจะติดตั้งอุปกรณ์ตรวจสอบความปลอดภัยสี่ชุดในสถานที่ เปิดช่องตรวจสอบความปลอดภัยสองช่อง และทำการตรวจสอบความปลอดภัยสองครั้งในแต่ละช่อง ซึ่งเข้มงวดกว่าการตรวจความปลอดภัยที่ไปนั่งเครื่องบินอย่างแน่นอน หลายคนที่มาประมูล ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม อย่าคิดที่จะเอานาฬิกาเข้าไปด้วยเรือนเดียวเลย”
เย่เฉินพยักหน้า จู่ๆ ก็มีแสงวาบวาบขึ้นในสมองของเขา และเอ่ยปากกล่าวว่า “ถ้าให้ผมว่านะ คุณก็ขอข้อมูลสัดส่วนร่างกายของพวกเขาตอนนี้จะดีกว่า และเตรียมชุดเสื้อผ้าให้พวกเขาล่วงหน้า แล้วก็จัดหมายเลขให้เสื้อผ้าชุดนี้ เริ่มตั้งแต่หนึ่งไปจนถึงสองร้อย!”
“ชุดเสื้อผ้าเหล่านี้ ก็ออกแบบตามชุดกีฬาทั้งหมด โดยมีเสื้อยืดที่ลำตัวส่วนบน และกางเกงวอร์มที่ด้านล่าง เสื้อผ้าไม่มีชิ้นส่วนโลหะใดๆ ในวันประมูลพวกเขาจะต้องเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เราจัดหาให้อย่างเท่าเทียมกันและผ่านประตูตรวจจับโลหะ หลักการคือห้ามมิให้ผู้ใดพกพาอุปกรณ์ใดๆ ที่ประกอบด้วยโลหะ และถ้ามีอุปกรณ์ทางการแพทย์ก็จะต้องได้รับการยืนยันอย่างเข้มงวด และจะต้องไม่ปล่อยช่องว่างให้ใครฉวยโอกาสเข้ามาได้”
เฉินจื๋อข่ายตอบตกลงในทันที และกล่าวว่า “ครับคุณชาย ผมจะไปจัดการเดียวนี้เลย ให้พวกเขารีบจัดเตรียมเสื้อผ้าออกมาโดยเร็วที่สุด”
หลังจากพูดแล้ว เขาก็กล่าวเสริมว่า “นี่มันทำให้เรื่องมันง่ายขึ้น และก็ไม่ต้องใช้เงินมาก ซูหางในมณฑลใกล้เคียงของเรา เป็นฐานการผลิตเสื้อผ้าที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “โอเค เรื่องนี้ก็มอบให้คุณไปจัดการเลย และอีกอย่างในเมื่อเราได้จัดหาชุดเครื่องแบบให้พวกเขาแล้ว งั้นก็เป็นเรื่องปกติที่จะเรียกเก็บค่าธรรมเนียมเสื้อผ้าเพิ่มเติม มันก็เหมือนกับการไปโรงเรียนและตัดชุดนักเรียนจะต้องเรียกเก็บค่าชุดนักเรียน……”
เฉินจื๋อข่ายรีบถามว่า “คุณชาย ผมคาดว่าต้นทุนของเสื้อผ้าจะไม่เกินสองร้อยหยวน คุณคิดว่าควรเรียกเก็บค่าเสื้อผ้าเท่าไหร่ดี?”
เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างผ่านๆ ว่า “เอาแบบนี้ คุณไปหากราฟิกดีไซเนอร์ และขอให้เขาออกแบบโลโก้ตัวหนึ่ง โลโก้ก็ออกแบบเป็นเม็ดยาอายุวัฒนะสีทอง พร้อมด้วยอักขระตัวใหญ่สามตัว-ยาอายุวัฒนะ และปั้นให้เสื้อผ้าของยาอายุวัฒนะกลายเป็นแบรนด์ตัวหนึ่ง ก็บอกว่านี่คือแบรนด์เนมตัวใหม่ จำกัดเพียงสองร้อยชุดในโลกนี้ และขายชุดละหนึ่งล้านห้าแสน!”
เฉินจื๋อข่ายเกือบจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก
ทั้งหมดสองร้อยคน จำกัดเพียงสองร้อยชุด ก็ไม่รู้ว่าจำกัดแบบไหนกัน
อีกอย่าง ราคานี้มันมืดถึงขอบฟ้าเลยจริงๆ แถมอัตรากำไรก็สูงถึงเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์…….
YOU MAY ALSO LIKE
