ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3728 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

เนื่องจากหม่าหลันได้รับบาดเจ็บที่ขา จึงออกไปข้างนอกไม่บ่อยนัก ดังนั้นเลยอัดอั้นจนเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว

พอดีกับเซียวชูหรันบอกว่าจะไปอเมริกา หลังจากได้ยินความคิดแรกในหัวของหม่าหลัน คือต้องได้ออกไปพบเจอโลกภายนอกกับเขาบ้าง

อีกอย่าง เธอก็รู้ว่าตอนนี้เย่เฉินหาเงินได้อย่างสบายๆ จึงไม่อยากพลาดโอกาสดีๆได้ออกไปข้างนอกกับเย่เฉิน ไม่แน่เย่เฉินอาจจะซื้ออะไรให้ตัวเองก็ได้

เมื่อได้ยินว่าแม่จะไปด้วย เซียวชูหรันก็รู้สึกลำบากใจและรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เอ่ยชวน

เธอคิดว่าเย่เฉินไปด้วยคนเดียก็พอแล้ว แต่ถ้าพาแม่ไปด้วย สถานการณ์มันก็คงอึดอัดน่าดู

ดังนั้น เธอจึงเอ่ยโน้มน้าวหม่าหลันว่า “แม่ ฉันว่าแม่พักผ่อนอยู่ที่บ้านดีกว่า อเมริกาอยู่ไกล ไปกลับทีหนึ่งก็ลำบาก พูดก็พูดเถอะแม่ไปอยู่นั่นก็ใช่ว่าจะมีเพื่อน เดี๋ยวจะเบื่อเอานะ”

หม่าหลันพูดออกไปอย่างไม่ลังเลว่า “จะเบื่อหรือเปล่า ก็ต้องรอให้ได้ไปก่อนเดี๋ยวก็รู้ ช่วงนี้ฉันอยู่แต่บ้านจนเบื่อจะตายชัก ไม่ว่ายังไงพวกแกก็ห้ามทิ้งฉันไว้ที่บ้านคนเดียวเด็ดขาด”

เซียวชูหรันหมดหนทาง ทำได้เพียงหันไปมองเย่เฉินอย่างจนปัญญา ไม่รู้ว่าเย่เฉินจะมีวิธีดีๆที่พอทำให้แม่ล้มเลิกความคิดนี้ได้หรือเปล่า

เย่เฉินเองก็อยากให้หม่าหลันล้มเลิก

ดังนั้น เขาจึงอธิบายให้เข้าใจว่า “แม่ ชูหรันไปอเมริกาครั้งนี้ เพราะไปเข้าร่วมMaster Class ไปเรียนเพื่อเพิ่มความรู้ พอถึงตอนนั้นอาจจะยุ่งมากๆ ถ้าเกิดเธอยุ่งจนไม่มีเวลาสนใจแม่ แม่จะไม่เบื่อเอาเหรอ?”

“ไม่เป็นไร” หม่าหลันเอ่ยพูดอย่างไม่หยุดคิด “ไม่สนใจฉันก็ไม่เป็นไร ฉันออกไปเดินเล่นข้างนอกเองได้ ไหนๆฉันก็ไม่เคยไปอเมริกา จะได้ไปเจออะไรใหม่ๆด้วย”

พูดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันก็ทำหน้าหลงใหล เอ่ยพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ตอนที่พวกฉันยังเป็นสาว เป็นช่วงทีคึกคะนองอยากไปต่างประเทศ ตอนนั้นหนังเรื่อง《คนปักกิ่งอยู่นครนิวยอร์ก》กำลังฉายคนวัยหนุ่มวัยสาวต่างก็ใฝ่ฝันอยากมีโอกาสไปต่างประเทศดูสักครั้ง แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมาก็ไม่มีโอกาสได้ไปสักครั้ง และครั้งนี้ ในที่สุดก็มีโอกาสทำตามความฝันให้เป็นจริง!”

เย่เฉินคิดในใจ “แม่ได้ทำตามฝัน แล้วผมกับชูหรันล่ะ? ถ้าแม่ตามไปด้วยจริงๆ แบบนั้นโลกที่มีแต่ผมกับชูหรันก็พังไม่เป็นท่าน่ะสิ?”

คิดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินก็รีบพูดขึ้นมาว่า “แม่ ผมขอพูดจากใจเลยนะ ตอนนี้ขาของแม่ยังไม่หายดี ผมว่าพักฟื้นให้หายดีก่อนดีกว่า ไม่ควรเดินไปนั่นไปนี่บ่อยๆ ถ้าไปเดินเที่ยวเล่นที่อเมริกา โชคร้ายเข้าหน่อยมันอาจจะส่งผลกระทบกับการฟื้นฟู จนกลายเป็นโรคเรื้อรังก็ได้นะครับ”

เย่เฉินพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ “เอาตามที่ผมคิด ผมว่าแม่อยู่ที่เมืองจินหลิงดีกว่า ฟื้นฟูร่างกายให้แข็งแรง ช่วงนี้แม่กำลังเข้ากันได้กับเฉียนหงเย่นพอดี ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ก็ได้นะ”

หม่าหลันเอ่ยพูดอย่างไม่หยุดคิด “ไม่เอา！ถ้าพวกแกไปกันหมด แล้วทิ้งฉันไว้ที่บ้านคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ คงน่ากลัวตาย!”

เย่เฉินเอ่ยพูด “แม่ ก่อนจะไปผมจะให้เงิน5หมื่นไว้เป็นค่าขนม ในหนึ่งเดือนที่พวกผมไม่อยู่ แม่จะทำอะไรก็ได้ในเมืองจินหลิง ถ้าไม่มีอะไรจะทำก็เรียกเฉียนหงเย่นออกไปช็อปปี้ เสริมสวย ทำSPAด้วยกันก็ได้ แบบนี้ไม่สบายกว่าไปอเมริกากับพวกผมอีกเหรอ?”

เมื่อหม่าหลันได้ยินว่าเย่เฉินจะให้เงินค่าขนมห้าหมื่น ก็เอ่ยถามอย่างระริกระรี้ “ลูกเขย แก….แกจะให้ฉันห้าหมื่นจริงๆเหรอ?！แกคงไม่ได้หลอกให้แม่ดีใจเล่นๆหรอกใช่ไหม?”

เย่เฉินรู้ว่าเงินใช้ได้ผลกับหม่าหลันมากกว่าเทพีเสรีภาพ