ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3744
“อาจารย์เย่?” จางเอ้อเหมาหดคอของเขา ภาพแรกที่เข้ามาในความคิดของเขาคือตอนที่เมื่อเย่เฉินฆ่านักเลงหัวไม้เจิ้นหนานสองคนท่ามกลางสายฝน
ดังนั้น เขาจึงรีบถามว่า “พี่ขุย คุณ…..คุณรู้จักอาจารย์เย่?”
ต่งขุยประสานมือคำนับและกล่าวว่า “อาจารย์เย่ เป็นพี่ใหญ่ของลูกพี่ผม ท่านหงห้าน่านับถือเขาเป็นอย่างมาก แม้ว่าผมกับอาจารย์เย่จะสื่อสารทางจิตวิญญาณมาเป็นเวลานาน แต่ยังไม่มีโอกาสได้รู้จักอาจารย์เย่”
เมื่อจางเอ้อเหมาได้ยินคำว่าสื่อสารทางจิตวิญญาณ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาว่า “ฮ่าฮ่า”
เมื่อเห็นเช่นนี้ ต่งขุยตบหัวเขาและด่าว่า “แม่งฉิบหายคุณหัวเราะอะไร! การที่ผมเลื่อมใสศรัทธาอาจารย์เย่แล้วมันมีปัญหาอะไร?”
จางเอ้อเหมารีบกล่าวว่า “พี่ขุย การที่คุณเลื่อมใสศรัทธาอาจารย์เย่มันไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่คำว่าสื่อสารทางจิตวิญญาณนั้นไม่เหมาะสม เพราะคำว่าสื่อสารทางจิตวิญญาณนั้นต้องใช้กับคนสองคนที่มีสถานะ ตำแหน่ง และรูปแบบต่าง ๆ ที่คล้ายกัน…….”
เมื่อต่งขุยได้ยินประโยคนี้ เขารีบกล่าวว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว นอกจากผมเลื่อมใสศรัทธอาจารย์เย่แล้ว ที่เหลือก็ไม่ต้องพูดอะไรอีก!”
หลังจากนั้น เขามองจางเอ้อเหมาและกล่าวว่า “อย่างไรก็ตาม จางเอ้อเหมาคุณนี่แน่จริง ๆ ! นึกไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักอาจารย์เย่ด้วย! เมื่อสักครู่อาจารย์เย่สั่งให้ท่านห้าส่งคนมาหาคุณ โดยบอกว่าเขานั้นมีธุระกับคุณ!”
จางเอ้อเหมาถามด้วยความประหลาดใจ “อาจารย์เย่มีธุระกับผม? พี่ขุย คุณพูดล้อเล่นกับผมใช่ไหม?”
ต่งขุยด่าว่า “คุณคิดว่าผมว่างมากขนาดนั้นเลยหรือ? ถึงได้มาพูดล้อเล่นกับคุณ!”
หลังจากนั้น ต่งขุยชี้กองโบราณวัตถุปลอมบนแผงลอยของเขาและสั่งว่า “รีบเก็บวัตถุโบราณทั้งหมดของคุณ แล้วผมจะพาคุณไปพบอาจารย์เย่!”
จางเอ้อเหมารีบกล่าวว่า “ครับ พี่ขุยรอสักครู่ ผมจะเก็บเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
ไม่นาน จางเอ้อเหมาไปถึงโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงกับต่งขุย พร้อมวัตถุโบราณปลอมที่ตนเองใช้ทำมาหากิน
ทันทีที่รถมาถึงประตูโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง ก็ถูกยอดฝีมือของสำนักว่านหลงขวางเอาไว้
หงห้าเดินไปสื่อสารทันที หลังจากนั้นจึงพาจางเอ้อเหมาเข้าไปข้างใน
แม้ว่าเย่เฉินจะบอกว่าต้องการพบจางเอ้อเหมาด้วยตนเอง แต่ทหารของสำนักว่านหลงก็ตรวจค้นจางเอ้อเหมา และวัตถุโบราณที่เขานำมาด้วยอย่างละเอียด หลังจากมั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ถึงได้ปล่อยให้หงห้าพาตัวจางเอ้อเหมาเข้าไปข้างใน
จางเอ้อเหมาเป็นพ่อค้ารายย่อยที่ทำมาหากินอยู่ในตลาดของโบราณ เขาไม่มีความสามารถหรืออำนาจใด
เมื่อเขาพบต่งขุยที่ตลาดของโบราณ เขาต้องโค้งคำนับและประจบประแจง ตอนนี้เขาเห็นเจ้าพ่อใหญ่อย่างหงห้าแล้ว ทำให้เขาประหม่าจนเดินไม่ถูก
เมื่อเห็นว่าเขาเดินสะดุดอยู่ตลอดเวลา หงห้าก็อดไม่ได้ที่จะพูดเร่งว่า “น้องชาย คุณรีบเดินหน่อย จะชักช้าอยู่ทำไมล่ะ?”
จางเอ้อเหมารีบวิ่งไปสองสามก้าวแล้วถามอย่างประหม่า “ท่านห้า ท่านห้า…..ผมจางเอ้อเหมาชื่นชมคุณมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้พบคุณ…..”
หงห้าโบกมือและกล่าวว่า “การที่คุณรู้จักอาจารย์เย่นั้นมีประโยชน์มากกว่าการรู้จักผม คุณวางใจเถอะ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะบอกหม่าจงเหลียง เพื่อให้ลูกน้องของเขาดูแลแผงลอยของคุณที่ตลาดของโบราณเป็นพิเศษ”
เมื่อจางเอ้อเหมาได้ยินประโยชน์นี้ เขารู้สึกตื่นเต้นมาก โค้งคำนับอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ขอบคุณครับ ท่านห้า!”
หงห้ารีบกล่าวว่า “ไม่ต้องขอบคุณผม ต้องขอบคุณอาจารย์เย่ เพราะผมเห็นแก่หน้าอาจารย์เย่”
“ครับ ครับ ครับ!” จางเอ้อเหมากล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ขอบคุณอาจารย์เย่! และขอบท่านห้า!”
YOU MAY ALSO LIKE
