ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3762 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

นี่เป็นครั้งแรกที่ Vivian รู้สึกว่าผู้จัดการร้านร้อนรน

ในความรู้สึกของเขาแล้ว ผู้จัดการร้านเป็นคนที่มีความสามารถมาก และเขามักจะหลอกล่อบรรดาเศรษฐีและเศรษฐินี ไม่เพียงแต่ทำให้พวกเขาเชื่อฟังและยอมควักเงินออกมาจากกระเป๋าเท่านั้น แต่ยังทำให้พวกเขารู้สึกรู้สึกซาบซึ้งเขาอีกด้วย

ดังนั้นในสายตาของ Vivian แล้ว ผู้จัดการร้านจึงเป็นไอดอลและเป้าหมายในชีวิตของตนเอง

นับตั้งแต่ Vivian เข้ามาทำงานในร้านนี้ ทัศนคติทั้งสามด้านของเขาเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะทำงานในร้านขายสินค้าแบรนด์เนม Vivianไม่เคยคิดว่าเศรษฐีที่โอหังอวดดีและดูถูกเหยียดหยามคนธรรมดา แต่กลับพะเน้าพะนอและเอาใจพนักงานขายในร้านขายสินค้าแบรนด์เนมทุกวิถีทาง

ถ้าไม่ใช่เพราะทำงานในร้านขายสินค้าแบรนด์เนม Vivian จะไม่มีวันรู้ว่าคนที่เข้ามาในร้านนี้ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่ คุณหญิงคุณนาย หรือเมียน้อย แต่เมื่อพวกเขามาถึงร้านแล้วก็ต้องคอยประจบเอาใจพนักงานขาย

อยากได้กระเป๋ายอดนิยม? ขอโทษด้วย หากคุณพูดจาไม่เป็น หรือขอร้องคนไม่เป็น คำตอบสำหรับคุณนั้นจะเป็นน้ำเสียงที่ไม่แยแส : ขอโทษด้วย ตอนนี้สินค้าหมด

ในตลาดผูกขาดเช่นนี้ ถึงคุณจะมีเงินมากแล้วยังไงล่ะ?

เมื่อก่อน พนักงานขายจะรู้สึกภูมิใจที่รู้จักเศรษฐี แต่ตอนนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว คนมีชื่อเสียง คุณหญิงคุณนายมากมาย กลับรู้สึกภูมิใจที่ได้รู้จักพนักงานขายสินค้าแบรนด์เนม พวกเธอไม่เพียงแต่พยายามสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับพนักงานขาย และช่วยพนักงานขายทำยอด แล้วยังให้เงินพิเศษบ่อย ๆ และยังพาไปเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ หรือส่งของขวัญล้ำค่า เพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับพนักงานขาย

สิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุดคือ คนมีชื่อเสียง คุณหญิงคุณนายมากมายรู้สึกภูมิใจที่จะแบ่งปันประสบการณ์ของตนเองในการประจบพนักงานขายบนโลกโซเซียล ซึ่งวิเศษมากจริง ๆ

ดังนั้น Vivian จึงรักงานของตนเอง และพึงพอใจเป็นอย่างมาก เป้าหมายยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือสักวันหนึ่งจะเป็นผู้จัดการร้านเอง

เมื่อเขาได้เป็นผู้จัดการร้านแล้ว เขาก็จะสามารถควบคุมสินค้าขายดีทั้งหมดในร้านได้ เมื่อถึงเวลานั้นเศรษฐีทั่วเมืองจะมาประจบตนเอง

ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขายิ่งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่สามารถทำให้ผู้จัดการร้านเกิดความประหม่ามากขนาดนี้

ดังนั้น เขาจึงรีบวิ่งออกจากห้องแม่และเด็กในห้างสรรพสินค้า และทันทีที่เขาออกมาจากประตู เขาเห็นผู้หญิงสองคนสีหน้ารีบร้อนยืนอยู่หน้าห้องแม่และเด็ก ทั้งสองคนอุ้มทารกอยู่ในอ้อมแขน

แม่ทั้งสองคนรออยู่หน้าประตูห้องแม่และเด็กเพื่อที่จะให้นมลูก เมื่อเห็นว่าห้องแม่และลูกมีคนใช้งานอยู่ พวกเธอคิดว่าแม่คนอื่นกำลังให้นมลูก แต่ไม่คิดว่าพอประตูเปิดออกมา กลับเป็นผู้ชายที่มีกลิ่นน้ำหอมแรง

สิ่งนี้ทำให้พวกเธอโกรธเล็กน้อย แม่คนหนึ่งด่าแช่งว่า “คุณเป็นอะไร คุณว่างมากหรือ เป็นผู้ชายแล้วจะเข้าไปที่ห้องแม่และเด็กทำไม?”

Vivian สะบัดนิ้ว เบ้ปากและกล่าวว่า “ไม่ต้องมายุ่ง คุณเป็นใคร?!”

แม่คนนี้ด่าด้วยความโมโหว่า “คุณดูให้ดี! ที่นี่คือห้องแม่และเด็ก! ซึ่งถูกเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับแม่และเด็ก คุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะไปครอบครอง?!”

Vivian กล่าวด้วยความยโสโอหังว่า “มีลูกแล้วก็คิดว่าตนเองเก่งนักหรือ? มีลูกแล้วคนอื่นต้องยอมคุณหรือ? ใครเป็นคนสร้างนิสัยเสียเช่นนี้ให้คุณ มีลูกแล้วอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ได้หรือ? จะออกมาเป็นภาระของสังคมทำไม น่ารำคาญจริง ๆ!”

แม่คนนั้นรู้สึกโมโหมาก เมื่อเห็นป้ายพนักงานที่อยู่บนหน้าอกของเขา เธอจึงก้าวไปข้างหน้าทันทีและกล่าวว่า “คุณทำงานที่ร้านไหน? ฉันจะไปร้องเรียนที่ร้านของคุณ!”

เมื่อVivianได้ยินประโยคนี้ ก็ตกใจจนหัวใจเต้นแรง ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งหนีไป