ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3763
และไอ้หมอนั้นไม่กล้าที่จะวิ่งเข้าไปในร้านของตนเองโดยตรง แต่วิ่งออกไปจากห้างสรรพสินค้าก่อน แล้วเดินวนรอบหนึ่ง จากนั้นถึงได้กลับไปที่ร้านของตนเอง
และแม่ที่อุ้มทารกคนนั้นก็ไม่สามารถไล่ตามเขาได้ ทำได้เพียงปล่อยให้เขาหนีไป
หลังจากกลับมาถึงร้านแล้ว Vivian หายใจหอบด้วยความเหนื่อย เห็นเพื่อนร่วมงานร้องไห้ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ราวกับว่าพวกเขาสูญเสียเงินไปล้าน
โดยเฉพาะผู้จัดการร้าน ตาแดงเหมือนเพิ่งร้องไห้เสร็จ
ดังนั้น เขาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าและถามว่า “ผู้จัดการ คุณเป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!”
ผู้จัดการร้านมองเขา ก้าวไปข้างหน้าด้วยความโมโห และใช้เท้าเตะเขาจนล้มลงบนพื้น ด่าแช่งด้วยความโมโหว่า “หวางต้าหลง! แม่ฉิบหายไอ้สารเลว! คราวนี้ผมโดนคุณทำร้ายหนักแล้ว!”
เมื่อเพื่อนร่วมงานคนอื่นเห็นว่าเขากลับมา พวกเขาเปลี่ยนเป็นโกรธทันที เพื่อนร่วมงานชายหลายคนรีบไปรุมเตะต่อยเขาอยู่ครู่หนึ่ง
ได้ยินพวกเขาตะโกนว่า “แม่งฉิบหาย หวางต้าหลง! คุณทำให้พวกเราทุกคนต้องเดือดร้อน! ผมจะตีคุณให้ตาย!”
“บัดซบ! ผมจะตีให้ฟันของไอ้โง่นั้นร่วงหมดปากเลย จะตีมันให้ตายไปเลย!”
เพื่อนร่วมงานหญิงหลายคนใช้เล็บข่วนหน้าของเขา และเพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า “หวางต้าหลง คุณทำลายอาชีพของพวกเราจนหมดสิ้นแล้ว! ฉันจะสู้ตายกับคุณ!”
หวางต้าหลงเป็นชื่อจริงของ Vivian
พนักงานทุกคนล้วนมีชื่อภาษาอังกฤษ เช่น ทอมมี่ เฮเลน เอลิซาเบธ เสแสร้งกันทั้งนั้น แต่ถ้าเอาบัตรประชาชนของพวกเขาออกมาจริง ๆ ก็จะเป็น ลี่จวน เจี้ยนกั๋ว เสว่ฉิน ฝู้กุ้ย ฯลฯ
ขณะนี้หวางต้าหลงถูกพวกเขาเตะต่อยจนมึนงง เขาใช้มือจับศีรษะและกลิ้งอยู่บนพื้นพร้อมตะโกนว่า “ช่วยด้วย! พวกคุณทำร้ายผมทำไม!ผมล่วงเกินพวกคุณหรือ?”
รองผู้จัดการร้านคว้าปกคอเสื้อของเขาเอาไว้ แล้วชกไปที่หน้าของเขา จนมีเลือดไหลออกจากจมูก และด่าแช่งว่า “แม่ฉิบหายคุณยังมีหน้ามาถามอีก! สำนักงานใหญ่ที่ฝรั่งเศสเพิ่งส่งอีเมลมา เป็นเพราะคุณเพิ่มยอดซื้อพ่วงสินค้าอย่างกำเริบเสิบสาน สำนักงานใหญ่ที่ฝรั่งเศสแจ้งชื่อร้านค้าของพวกเราและชื่อพวกเราทุกคนทั่วกลุ่มแล้ว โดยบอกว่าพวกเราขาดจรรยาบรรณวิชาชีพ และแตะเส้นตายของกลุ่ม จะเลิกจ้างพวกเราทุกคน!”
“แม้แต่ร้านนี้ก็ต้องปิดทันที เตรียมรอสำนักงานใหญ่ส่งคนมาตรวจนับสินค้าและตรวจเช็คบัญชี จากนั้นก็ปิดร้านอย่างเป็นทางการ!”
“ครึ่งหนึ่งของสินค้าแบรนด์เนมทั่วโลกเป็นของกลุ่ม และตอนนี้พวกเราถูกกลุ่มประจาน ต่อไปจะไม่มีร้านขายสินค้าแบรนด์เนมใดจ้างพวกเราอีกแล้ว! คุณเป็นคนที่ทำลายอนาคตของพวกเราทุกคน!”
หวางต้าหลงตกตะลึงเป็นอย่างมาก และกล่าวโพล่งออกมาโดยไม่สนใจความเจ็บปวดทั้งหมด “ผู้จัดการร้าน ผมถูกปรักปรำ! ออเดอร์วันนี้ผมไม่ได้เป็นคนขอให้เขาซื้อพ่วงสินค้ามากขนาดนั้น แต่ตัวเขาเป็นคนที่ต้องการซื้อพ่วงสินค้าทั้งหมดเอง…..”
ผู้จัดการร้านชกหน้าของเขาอย่างรุนแรง และด่าแช่งว่า “คุณยังปากแข็งอีก! แม่งฉิบหายพอเห็นเงินแล้วตาลุกวาว! กระเป๋าใบนั้นซื้อพ่วงสินค้าในร้านของเราไม่เคยเกินสามแสนหยวน! คุณปัญญาอ่อนหรือไง ทำไมไม่อธิบายให้แขกเข้าใจอย่างชัดเจน และบอกเขาว่าเขาแค่ซื้อพ่วงสินค้าสามแสนหยวนก็พอแล้ว!”
“ผม…” หวางต้าหลงตกตะลึงครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กล่าวตะกุกตะกักว่า “ผม…ผมแค่คิดว่าประจวบเหมาะที่จะหากำไรได้หน่อย…และเขาก็เต็มใจเอง…..”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เขานึกถึงเรื่องรถปอร์เช่ และรีบถามทันทีว่า “เดี๋ยวนะ ผู้จัดการ…..กลุ่มเลิกจ้างพวกเราแล้ว ค่าคอมมิชชั่นเดือนนี้ของผมล่ะ? จะให้ผมตอนที่ทำเรื่องลาออกใช่ไหม? หรือจะรอจ่ายพร้อมกับเงินเดือนของเดือนนี้?”
YOU MAY ALSO LIKE
