ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3871 เปิดร้านสะดวกซื้อ
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า จู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างได้ และถามเย่เฉินว่า:”อาจารย์เย่ ถึงตอนนั้นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ คุณคิดจะส่งให้ใครจัดการ? เราจะมอบให้คนกลางจัดการ หลังจากที่เราสร้างทุกอย่างให้เสร็จ หรือจะสร้างทีมปฏิบัติการเองคะ?”
เย่เฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า:”อันที่จริงโดยส่วนตัวแล้ว ฉันอยากจะให้ป้าคนหนึ่งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาดูแล หล่อนเป็นคนดูแลฉันตอนที่ฉันยังเด็ก ไม่เพียงแต่ดูแลเอาใจใส่พวกเราอย่างทั่วถึง ยังมีความรับผิดชอบมาก และตั้งใจมาก อีกอย่างหล่อนยังเป็นคนที่เคยได้รับการสั่งสอนขั้นสูง จากที่ฉันรู้จักหล่อนมา หล่อนน่าจะรับภาระหน้าที่นี้ได้”
เมื่อพูดถึงนี้ เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ:”แต่ว่าตอนนี้หล่นว่างงานไปพักผ่อนที่แคนาดา ฉันทนไม่ได้ที่จะทำให้รบกวนหล่อนให้มาลำบากอีก”
ซ่งหวั่นถิงนึกคิด และพูดว่า:”อาจารย์เย่ ขนาดของโครงการคุณนั้นมันใหญ่มาก แม้ว่าเราจะไม่มีปัญหาเรื่องเงินทุน แต่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองหรือสามปี สำหรับฮาร์ดแวร์ในการเลือกไซต์และการสร้างไปจนถึงทำเสร็จและทดสอบ ในเมื่อคุณอยากจะให้เราจัดทีมมาดำเนินการ งั้นฉันคิดว่าเรื่องผู้รับผิดชอบนั้น ยังไม่ต้องรีบตัดสินใจเดี๋ยวนี้ เรามีเวลาค่อยๆ หากัน”
“ก็จริง”เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า:”เธอไปคุยเรื่องแผนกับคนกลางก่อนเถอะ เราพยายามเลือกไซต์ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด จากนั้นจึงค่อยคิดออกแบบโครงการโดยเร็วที่สุด!”
“ได้ค่ะ” ซ่งหวั่นถิงพูดว่า:”ฉันจะไปพบให้เร็วที่สุด”
เมื่อนึกถึงป้าหลี่ เย่เฉินก็คิดจะโทรหาแกและหลี่เสี่ยวเฟิน เพื่อถามพวกเธอว่าช่วงนี้เป็นไงบ้าง
เย่เฉินกำลังคำนวณว่า ทั้งสองปักหลักที่แวนคูเวอร์ เวลาจึงช้ากว่าหัวเซี่ย16 ชั่วโมง ตอนนี้น่าจะประมาณ 6 โมงเย็น เวลานี้ไม่ควรรบกวนเวลาพักผ่อนของพวกเธอ
ดังนั้น เขาจึงพูดกับซ่งหวั่นถิงว่า:”หวั่นถิง ฉันไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ”
“ได้ค่ะอาจารย์เย่”
เย่เฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หาวีแชทของหลี่เสี่ยวเฟิน และโทรเสียงหาเธอ
ทางนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว และเสียงที่มีความสุขของหลี่เสี่ยวเฟินก็ดังขึ้น:”พี่เย่เฉิน พี่นึกยังไงถึงโทรหาฉันล่ะ!”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”คิดถึงเธอกับป้าหลี่ไง เลยโทรไปถามว่าพวกเธออยู่ที่แคนาดาเป็นไงบ้าง ยังชินไหม?”
หลี่เสี่ยวเฟินหัวเราะฮิฮิ และพูดว่า:”พวกเราอยู่ที่นี่สบายดี ก่อนหน้านี้ฉันทำงานร้านซักรีดในไชน่าทาวน์ และป้าหลี่ปลูกดอกไม้และผักในสวนของเธอทุกวัน นายจ้างคนก่อนของป้าหลี่ จะให้เงินป้าหลี่เยอะมากทุกเดือน แต่ป้าหลี่รู้สึกว่าว่างแบบนี้ทุกวันมันน่าเบื่อมาก และเงินในบัญชีก็มากขึ้นเรื่อย ๆ ป้าหลี่จึงเปิดร้านสะดวกซื้อที่ไชน่าทาวน์ และตอนนี้ฉันเป็นผู้จัดการร้านและแคชเชียร์ของร้านสะดวกซื้อ!”
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ:”พวกเธอเปิดร้านสะดวกซื้อ? มีแค่เธอกับป้าหลี่สองคนเหรอ?”
หลี่เสี่ยวเฟินพูดว่า:”ในตอนแรกมีแค่เราสองคน แต่หลังจากมาถูกทางแล้ว ก็ยุ่งนิดหน่อย จึงรับสมัครพนักงานเพิ่มหนึ่งคน”
เย่เฉินรีบถามว่า:”การเปิดร้านสะดวกซื้อคงจะเหนื่อยมากสินะ?”
“ยังโอเค”หลี่เสี่ยวเฟินยิ้มพูดว่า:”ร้านสะดวกซื้อของเรา มีขนาดใกล้เคียงกับร้านสะดวกซื้อที่สามารถพบได้ทุกที่ในประเทศ และมีซัพพลายเออร์โดยเฉพาะ แค่โทรไปก็ส่งของมาที่ร้านค้าโดยตรงเลย ไม่จำเป็นต้องไเเอง และงานในทุกๆ วันก็ง่ายมาก ก็คือเก็บเงิน โหลดสินค้า ทำความสะอาด อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว”
พูดไป หลี่เสี่ยวเฟินก็พูดอีกว่า:”ป้าหลี่ทำงานคึกมาก แกเป็นคนดี สุภาพกับทุกคน และยังชอบช่วยเหลือผู้อื่น ดังนั้นแม้ว่าร้านจะเปิดไม่นาน แต่มีลูกค้าประจำเยอะมากแล้ว!”
เย่เฉินรีบถามว่า:”แล้วป้าหลี่อยู่รึเปล่า? ฉันอยากคุยกับป้าหลี่สักหน่อย”
หลี่เสี่ยวเฟินพูดว่า:”ตอนนี้ป้าหลี่ไปช่วยที่โรงเรียนรับเลี้ยงเด็กชุมชน”
“โรงเรียนรับเลี้ยงเด็ก?”เย่เฉินถามอย่างสงสัย:”คือที่ไหนเหรอ?”
YOU MAY ALSO LIKE
