ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3879 ยังต้องเป็นลูกเขยที่ดีของฉัน
เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆ ในบ้านกำลังยุ่งอยู่กับการเดินทางไปต่างประเทศ หม่าหลันรู้สึกเหงาเล็กน้อยในใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนออกจากบ้าน โดยทิ้งเธอไว้ตามลำพัง
โชคดีที่เย่เฉินทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับหม่าหลัน และโอนเงิน 500,000 RMB ไปยังบัญชีธนาคารของเธอ ก่อนวันออกเดินทาง
หลังจากที่หม่าหลันได้รับเงินแล้ว เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก และความรู้สึกเหงาและเศร้าก็หายไปหมดเลย
เงินจำนวนนี้เพียงพอสำหรับเธอที่จะมีชีวิตที่สบายในจินหลิงแล้ว
หลังจากได้รับเงินแล้ว หม่าหลันพูดกับเย่เฉินอย่างดีใจและตื่นเต้นว่า:”ลูกเขยจ้ะ นายกับชูหรันไปอยู่สหรัฐอเมริกาให้สบายใจไปเลย ไม่ต้องห่วงแม่ แม่จะดูแลตัวเองอย่างดีแน่นอน!”
เซียวชูหรันมองดูท่าทางโลภมากของแม่ จึงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และสั่งว่า:”แม่ใช้จ่ายเงินห้ามสิ้นเปลืองมากเกินไปเด็ดขาด”
หม่าหลันพึมพำอย่างโกรธเคือง:”เอาล่ะๆ ฉันรู้แล้ว! ฉันจะระวัง!”
ในเวลานี้ เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”แม่ แม่อย่าไปฟังชูหรันเลย เงินให้แม่แล้ว ก็ใช้ให้สะใจ ทางที่ดีคือใช้เงินก้อนนี้ให้หมดจนไม่เหลือเลย ในช่วงที่พวกเราไม่อยู่บ้าน เงินน่ะ เดิมทีมันก็เอามาใช้อยู่แล้ว”
เมื่อหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็ยิ้มแย้มทันที และพูดอย่างดีใจว่า:”ยังต้องเป็นลูกเขยที่ดีของฉันสินะ! นายพูดถูกใจแม่ไปเลยจริงๆ !”
พูดจบ ก็มองเซียวฉางควนที่อยู่ข้างๆ และพูดว่า:”เซียวฉางควน นายทิ้งกุญแจรถของโรลส์-รอยซ์ คัลลิแนนไว้ให้ฉัน”
เซียวฉางควนมองเธออย่างระมัดระวัง:”เธอจะเอากุญแจรถของฉันทำไม? !”
หม่าหลันโพล่งออกมา:”แน่นอนว่าต้องเอามาขับน่ะสิ ไม่งั้น จะเอามาทำไรได้?”
พูดไป หม่าหลันก็ขมวดคิ้ว และพูดว่า:”อีกอย่าง รถคันนี้กลายเป็นของคุณเมื่อไหร่กัน? รถคันนี้คนอื่นมอบให้ลูกเขย! คุณได้รับประโยชน์ของลูกเขยมาขับเท่านั้นแหละ”
เซียวฉางควนพูดอย่างเคร่งขรึม:”รถคันนี้ได้รับประโยชน์จากเย่เฉินเป็นความจริง แต่รถคันนี้คุณจานเป็นคนประกาศเองว่ามอบให้ฉัน และบนหนังสือขับขี่ก็เขียนชื่อฉันไว้!”
หม่าหลันพูดอย่างหงุดหงิด:”โอ้ย ฉันขี้เกียจเถียงกับคุณแล้ว ขอกุญแจรถหน่อย!”
“ฉันไม่ให้!”เซียวฉางควนโพล่งออกมา:”แค่ทักษะของเธอ ขับรถ BMW ของชูหรันก็พอแล้ว รถราคาแพงอย่างโรลส์-รอยซ์ คัลลิแนน เธอขับได้รึไง?”
“เซียวฉางควน แกอย่าพูดเรื่องไร้สาระ!”หม่าหลันพูดอย่างโกรธเคือง:”ถ้าแกไม่ทิ้งกุญแจรถไว้ให้ฉัน พอแกไปแล้ว ฉันจะรื้อล้อทั้งสี่ของรถคันนั้นทิ้งแล้วขายมัน! ถึงเวลาก็จะเอาก้อนอิฐมารองไว้ให้แก แกก็ได้แต่มองตากันเพราะไม่รู้จะทำยังไง!”
เซียวฉางควนตัวสั่นด้วยความกลัว
เขาไม่สงสัยในความกล้าหาญของหม่าหลันเลย ยัยนี้เหมือนสุนัขบ้า ไม่ต้องพูดถึงการขายล้อสี่ล้อของโรลส์-รอยซ์ คัลลิแนนทิ้ง แม้ว่าจะแยกชิ้นส่วนอะไหล่โรลส์-รอยซ์ คัลลิแนน และขายไป เธอก็สามารถทำได้เช่นกัน
เมื่อคิดแบบนี้ เขาได้แต่ต้องยอม และพูดว่า:”โอเคๆ ให้เธอขับ ให้เธอขับก็ได้ แต่ว่าเธอต้องระวังมากๆ นะ! อย่าให้เป็นรอยน่ะ!”
หม่าหลันพูดอย่างดูถูก:”คุณเอากุญแจรถออกมาก็พอ จะมาพูดไร้สาระมากทำไม!”
เซียวฉางควนทำได้เพียงถอนหายใจ แล้วยื่นกุญแจรถให้หม่าหลัน
เมื่อหม่าหลันได้กุญแจรถมา นางก็ดีใจทันที และเอามองดูใกล้อยู่นาน ก่อนจะเก็บกุญแจรถไว้ในกระเป๋าเสื้อ
……
ตอนเย็น เย่เฉินช่วยเซียวชูหรัน จัดวางกระเป๋าเดินทางทั้งหมดของพวกเขาทั้งสอง ไว้ที่ด้านในของประตูห้องนอนอย่างเป็นระเบียบ
เซียวชูหรันตรวจสอบหนังสือเดินทางและเอกสารอื่น ๆ ของทั้งสองอีกครั้ง และหลังจากยืนยันว่าถูกต้อง ถึงนอนบนเตียงอย่างสบายใจ
เย่เฉินนึกข้อตกลงของเขากับหลี่เสี่ยวเฟินได้ และพูดกับเธอว่า:”ที่รัก หลังจากเธอเรียนMaster classจบ เราไปแวนคูเวอร์ แคนาดาเถอะ ไปเยี่ยมป้าหลี่และเสี่ยวเฟินที่นั่นกัน”
เซียวชูหรันพูดโดยไม่ลังเล:”ได้สิ! ฉันไม่ได้เจอป้าหลี่มาตั้งนานแล้ว คิดถึงแกมากเหมือนกัน!”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”สองวันก่อนผมโทรหาเสี่ยวเฟิน พวกหล่อนมีชีวิตที่มั่งคั่งมากในแคนาดา”
พูดไป เย่เฉินก็เล่าถึงสถานการณ์ของหลี่เสี่ยวเฟิน ให้เซียวชูหรัน
YOU MAY ALSO LIKE
