ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3913 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

สิ่งนี้อดทำให้เธอนึกถึงเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้นในร้านสะดวกซื้อไม่ได้

เมื่อหวงซินหยู่พาหลี่ห้าวหยางรวมทั้งลูกสมุนทั้งสองคนของเธอ มารังแกตัวเองที่ร้านสะดวกซื้อ เย่เฉินเป็นคนที่ออกมาปกป้องตัวเธอ

แต่ว่า เธอคิดไม่ออกเลยว่า เย่เฉินใช้วิธีไหนกันแน่ที่สามารถทำให้หลี่ห้าวหยางที่คอยตามอกตามใจหวงซินหยู่อยู่ตลอด เหมือนกับว่าเสียสติไป ดูแล้วเหมือนกับว่าหลี่ห้าวหยางจะใจร้อนขาดสติเพียงชั่วครู่เท่านั้น แต่เธอกลับรู้สึกว่า เรื่องราวมันดูไม่ง่ายดายอย่างนั้น….

ทั้งสี่คนทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข ในขณะที่คลอเดียและหลี่เสี่ยวเฟินช่วยป้าหลี่เก็บกวาดโต๊ะอาหารและห้องครัว สายของกัวเหล่ยก็โทรเข้ามาที่โทรศัพท์ของคลอเดีย

หลังจากที่คลอเดียกดรับสาย กัวเหล่ยก็บอกกับเธอว่า “น้องสาว ฉันถึงหน้าบ้านของเสี่ยวเฟินแล้ว เธอให้น้องชายคนนั้นออกมาเลย”

คลอเดียพูดว่า “พี่รอเดี๋ยวนะ ฉันบอกกับคุณเย่ก่อน”

จากนั้น คลอเดียก็วางสายไป เดินมาที่ข้างกายของเย่เฉิน พูดเสียงเบาว่า “คุณ…พี่เย่เฉินคะ กัวเหล่ยมาถึงหน้าบ้านแล้วค่ะ”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วเรียกหลี่เสี่ยวเฟิน “เสี่ยวเฟิน ถ้าหากว่าเธอไม่มีธุระอะไรก็ออกไปเดินเล่นกับฉันหน่อยสิ?”

หลี่เสี่ยวเฟินรู้ว่าเย่เฉินจะไปที่คาสิโนของกัวเหล่ย ดังนั้นจึงรีบตอบตกลงว่า “ได้สิ พี่เย่เฉินรอฉันสักเดี๋ยวนะ”

พูดจบเธอก็พูดกับป้าหลี่ว่า “ป้าหลี่คะ หนูพาพี่เย่เฉินออกไปเดินเล่นนะคะ ถ้วยชามคุณไม่ต้องเก็บนะคะ เดี๋ยวให้คลอเดียใส่เข้าไปในเครื่องล้างจานก็ได้แล้วค่ะ”

ป้าหลี่พูดยิ้มๆ “ฉันว่างแล้วก็ว่างอยู่อย่างนั้น เธอพาคลอเดียออกไปเดินเล่นกับเย่เฉินสิ”

คลอเดียสะดุ้งเล็กน้อย แล้วก็พูดออกไปว่า “หนู…หนูไม่ไปดีกว่าทรง…หนูอยู่ช่วยคุณเก็บกวาดทำความสะอาด”

ป้าหลี่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรพูดยิ้มๆว่า “ไม่ต้องหรอก ฉันเก็บเองก็ได้แล้ว เธอตามไปด้วยกันเถอะ อย่าเอาแต่เลิกงานกลับมาแล้วก็หมกตัวอยู่แต่ในบ้านเลย”

คลอเดียคิดสักพัก แล้วก็พยักหน้าพูดว่า “โอเคค่ะป้าหลี่ งั้นหนูออกไปเดินเล่นกับพี่เสี่ยวเฟินและพี่เย่เฉินนะคะ….”

ในใจของคลอเดียก็ไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ และก็อยากจะไปดูกับเย่เฉินด้วย

เย่เฉินนั้นไม่มีปัญหาอะไร เพียงแค่ตัวคลอเดียเต็มใจจะไป เขาก็ไม่มีความคิดเห็นใดๆ

ฉะนั้นแล้ว ทั้งสามคนก็ออกไปด้วยกัน

ด้านนอกประตูใหญ่ในเวลานี้ รถโรลส์รอยซ์คันยาวใหม่เอี่ยมคันหนึ่ง จอดอยู่ที่ด้านหลังรถเชฟโรเลตมือสองของหลี่เสี่ยวเฟิน

ที่นั่งตำแหน่งคนขับ คือกัวเหล่ยที่ไว้ผมยาวเล็กน้อย สะบัดหัวแล้วโบกมือให้กับทั้งสามคน พูดด้วยรอยยิ้มว่า “อยู่นี่！”

คลอเดียสำรวจดูรถโรลส์รอยซ์คันนี้แล้วก็ถามด้วยความสงสัยว่า “เปลี่ยนใหม่งั้นหรอ?”

กัวเหล่ยยิ้มแห้งพูดว่า “ฉันซื้อรถแพงขนาดนี้ไหวที่ไหนกันละ นี่คือรถที่เจ้านายเปลี่ยนใหม่ ฉันยืมมาใช้เฉยๆ”

พูดแล้วเขาก็ยิ้มให้กับเย่เฉิน พูดว่า “น้องชาย ฉันได้ยินน้องสาวฉันพูดว่า นายอยากจะไปเล่นที่คาสิโนของเราสักหน่อย?”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วพูดว่า “คันมือแล้ว ไม่เล่นสักหน่อยนอนไม่หลับ”

กัวเหล่ยหัวเราะพูดว่า “สถานการณ์ทางนี้ของฉัน คลอเดียน่าจะพูดแนะนำกับนายแล้วใช่มั้ย?”

เย่เฉินเบะปาก ไม่ได้สนใจเขา แต่หันไปพูดกับหลี่เสี่ยวเฟินที่อยู่ด้านข้างว่า “เสี่ยวเฟิน เปิดท้ายรถของเธอหน่อย”

หลี่เสี่ยวเฟินพยักหน้า แล้วใช้กุญแจรถปลดล็อกรถเชฟโรเลตมือสองคันนั้นของตัวเอง

เย่เฉินเดินไปที่ท้ายรถ เปิดท้ายรถออก แล้วหยิบเอาเงินสดสามแสนดอลลาร์แคนาดาออกมาจากท้ายรถ

สามแสนดอลลาร์แคนาดา เย่เฉินใช้ถุงใสใส่และถือไว้ กัวเหล่ยมองไปก็เห็นเงินสดเป็นปึกๆด้านใน คิดในใจว่า “หลี่เสี่ยวเฟินมีพี่ชายโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ดูแล้วยังเป็นคนรวยมีเงินซะด้วย….”