ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3921 โชคดีมากแค่ไหนเชียว
เย่เฉินมองเธอ ถามอย่างจริงจังว่า “เขาเป็นตัวหลักที่ทำให้พ่อแม่และน้องชายสองคนของเธอต้องตาย เธออยากจะจัดการกับเขายังไง?”
คลอเดียส่ายหัว พูดเสียงเบาว่า “ฉันเองก็ไม่รู้ค่ะ….เมื่อก่อนทุกครั้งที่คิดถึงตอนที่พ่อแม่กับน้องชายโดนวางยาพิษตาย แล้วยังถูกไฟเผาจนมอดไหม้ ฉันมักจะอยากฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง แต่ว่า หลังจากที่สงบสติลงแล้ว ก็รู้สึกว่าถ้าหากพ่อแม่ของฉันยังมองอยู่บนฟ้า คงจะไม่อยากให้ฉันแก้เแค้นให้พวกท่านด้วยวิธีอย่างนี้….”
พูดแล้ว คลอเดียก็นิ่งไป แล้วพูดอีกว่า “ถ้าหากสามารถทำให้เขาและผู้สั่งการเบื้องหลังได้รับการลงโทษทางกฎหมาย อย่างนั้นก็คงจะเป็นการจัดการที่ดีที่สุดและยุติธรรมที่สุดแล้วละค่ะ”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย ถามว่า “คลอเดีย ตามกฎหมายของแคนาดา ถ้าหากว่ากัวเหล่ยยอมรับความผิด จะได้รับผลการตัดสินอย่างไร?”
คลอเดียพูดว่า “แคนาดาตัดโทษประหารทิ้งแล้ว ดังนั้นถ้าหากเขายอมรับผิด ก็คงจะเป็นติดคุกตลอดชีวิตค่ะ”
แล้วเย่เฉินก็ถามอีกว่า “เธอคิดว่าเหมาะสมมั้ย?”
คลอเดียสีหน้าลังเลนิ่งเงียบไปสักพัก สุดท้ายก็พยักหน้าพูดว่า “ฉันคิดว่าเหมาะสมค่ะ….”
เย่เฉินพูดเสียงนิ่งว่า “ฉันคิดว่าไม่เหมาะสม”
พูดแล้วสีหน้าของเขาก็เย็นชาและพูดต่อว่า “ฉันไม่ได้ไม่เคารพกฎหมายของที่นี่ เพียงแต่เขามีความคิดชั่วร้ายใส่ตัวน้องสาวของฉันเย่เฉินคนนี้แล้ว อย่างนั้นฉันก็จะต้องใช้วิธีการของตัวเอง แล้วให้เขารับผลกระทำที่หนักยิ่งขึ้น!”
วินาทีนี้ คลอเดียเห็นถึงความยิ่งใหญ่และกล้าหาญอย่างไม่ยอมปล่อยให้มีความผิดใดๆเกิดขึ้นจากสีหน้าของเย่เฉิน เธออดที่จะแอบรู้สึกอิจฉาหลี่เสี่ยวเฟินไม่ได้ สามารถมีพี่ชายอย่างเย่เฉินเช่นนี้ เป็นความโชคดีมากขนาดไหนเชียว
…….
ในขณะที่ทานอาหารเช้า หลี่เสี่ยวเฟินออกความคิดเห็นว่า “พี่เย่เฉิน วันนี้ไม่ต้องเปิดร้านสะดวกซื้อเลยดีกว่า พวกเราสามคนพาพี่ไปเที่ยวเล่นที่แวนคูเวอร์กันดีกว่า!”
เย่เฉินยิ้ม “ขอโทษด้วยนะเสี่ยวเฟิน เดี๋ยวฉันยังมีธุระอีก จะต้องออกไปจัดการสักหน่อย”
ป้าหลี่ถามอย่างสงสัยว่า “เย่เฉิน ครั้งนี้ที่นายมาแวนคูเวอร์ ยังมีธุระอย่างอื่นอีกงั้นหรอ?”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ป้าหลี่ครับ บริษัทขนส่งขอตระกูลเย่ ถูกใจเรือลำหนึ่งในแวนคูเวอร์พอดี แล้วผมก็อยู่ที่นี่ เดี๋ยวจะไปดูที่ท่าเรือสักหน่อยครับ แล้วก็รวดทำเรื่องดำเนินการขั้นตอนธุรกรรมเลยครับ”
ป้าหลี่เองก็ไม่ได้สงสัย พยักหน้าพูดว่า “ท่าเรือไม่ได้ห่างจากที่นี่มากนัก ให้เสี่ยวเฟินส่งนายไปแล้วกันนะ!”
เย่เฉินพูดว่า “ไม่ต้องหรอกครับป้าหลี่ ผมเรียกรถไปเองก็ได้แล้วครับ”
พูดจบ เขาก็มองไปทางหลี่เสี่ยวเฟิน เอ่ยปากพูดว่า “เสี่ยวเฟิน เธอไปที่ร้านสะดวกซื้อตามปกติเถอะ ฉันทำธุระเสร็จแล้วไปหาพวกเธอที่ร้าน”
หลี่เสี่ยวเห็นเช่นนี้ก็ไม่ได้พยายามต่อไป
ทานอาหารเช้าเสร็จ หลี่เสี่ยวเฟินขับรถพาคลอเดียและป้าหลี่ไปที่ไชน่าทาวน์
ช่วงเช้าป้าหลี่ไม่ต้องไปดูแลชั้นเรียน โดยปกติแล้วจึงมาช่วยพวกเธอที่ร้านสะดวกซื้อ
เย่เฉินเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง มุ่งหน้าสู่ท่าเรือของแวนคูเวอร์
เฮ่อจือชิวตามหาเรือขนส่งสินค้าจำนวนน้ำหนักลำละหนึ่งหมื่นห้าพันตันที่แวนคูเวอร์ให้ตามคำสั่งของเขา ราคาขายอยู่ที่ยี่สิบล้านเหรียญสหรัฐ ราคาไม่ค่อยดีนัก แต่ดีตรงที่สามารถทำธุรกรรมและสามารถใช้งานได้ทันที
ส่วนเย่เฉินเพียงแค่ต้องนำเอกสารไปดำเนินขั้นตอนโอนกรรมสิทธิ์ที่ท่าเรือเท่านั้น แล้วเรือขนส่งลำนั้นก็จะกลายเป็นของเขา
เย่เฉินมาถึงที่ท่าเรือแวนคูเวอร์ หาเจ้าของเรือคนนั้นให้เจอตามที่อยู่ที่เฮ่อจือชิวให้มา
เจ้าของเรือพาเขาเที่ยวชมสำรวจดูเรือขนส่งลำนั้นที่จอดอยู่ข้างท่าเรือ เรือขนส่งน้ำหนักจำนวนหนึ่งหมื่นห้าพันตัน ในวงการขนส่งแล้วถึงแม้จะเป็นเพียงแค่น้องเล็ก แต่เจ้าเหล็กตัวนี้ก็ใหญ่มากพอจริงๆ ดูจากระวางขับน้ำแล้ว ด้านในยัดคนไว้หลายพันคนก็ไม่มีปัญหาอะไร
ฉะนั้น เย่เฉินจึงเซ็นสัญญาข้อตกลงการโอนเรือกับเจ้าของเรือที่บนเรือเลย จากนั้น เขาก็สั่งให้เฮ่อจือชิวโอนเงินให้กับเจ้าของเรือยี่สิบล้านเหรียญสหรัฐ และซื้อเรือขนส่งลำนี้มาอยู่ภายในนามของตัวเอง
YOU MAY ALSO LIKE
