ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3926 นายคิดว่าฉันไม่มีเงิน?
สีหน้าของอังเดรไม่มีท่าทางชื่นชมและเคารพต่อเย่เฉินอย่างเมื่อกี้แล้ว แต่เปลี่ยนเป็นสีหน้าดุร้ายอย่างไม่ปิดบัง พูดเสียงเย็นชาว่า “คุณเย่ท่านนี้แพ้ชิปทั้งหมดจนหมดแล้ว ถ้าหากว่าเขาไม่มีเงินมาเล่นแล้วละก็ เกมพนันคืนนี้ก็จะจบลงก่อนเวลาแล้วละ！”
สีหน้าของเย่เฉินในตอนนี้เองก็ไม่ได้นิ่งสงบอย่างเมื่อกี้อีกแล้ว เหมือนกับว่าแพ้เงินสองล้านจนหมดเร็วขนาดนี้ก็ทำให้เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน
ตามมาด้วย เย่เฉินถามเขา “นายให้เลขบัญชีกับฉันมา ฉันสั่งให้คนโอนเงินเดี๋ยวนี้ แลกชิปอีกสองล้าน！”
อังเดรยิ้มเยาะ “คุณเย่ครับ คุณเคยเห็นคาสิโนใต้ดินที่ไหนกล้าใช้บัญชีธนาคารรับเงินบ้างครับ? รายได้เข้ามากขนาดนี้ สำนักงานภาษีแห่งชาติของแคนาดาต้องมาเก็บภาษีกับผมแน่นอน！ดังนั้นที่นี่ของพวกเรารับแค่เงินสดครับ！”
เย่เฉินได้ยินอย่างนี้ก็ลังเลสักพัก แล้วก็พูดคำพูดที่ผีพนันส่วนมากทุกคนมักจะพูดเสมอในตอนที่หมดตัว “ให้ฉันยืมเงินสดหน่อยได้มั้ย? หรือไม่ก็ให้ฉันยืมชิปเลยก็ได้?”
“ยืม?” อังเดรถามอย่างมีความสนใจว่า “ไม่ทราบว่าคุณคิดอยากจะยืมเท่าไหร่ครับ?”
เย่เฉินยื่นออกมาสองนิ้ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความโมโหเล็กน้อยว่า “ฉันจะยืมสองล้าน！”
“สองล้าน?！” อังเดรหัวเราะเยาะอย่างดูถูก พูดว่า “คุณเย่ครับ ผมเจอกับคุณครั้งแรก คุณก็จะมายืมเงินกับผมแล้ว และเอ่ยปากมาก็สองล้านเลย มันจะเกินไปหน่อยมั้ยครับ? เงินยืมให้กับคุณแล้ว คุณสามารถได้กำไรมาก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าหากคุณเองก็แพ้เงินที่ยืมผมไปด้วย แล้วคุณจะเอาอะไรมาคืนผมครับ?”
พูดแล้ว อังเดรก็มองเย่เฉิน พูดยิ้มๆว่า “คุณเย่ คุณเองก็อย่าหาว่าผมคนนี้แล้งน้ำใจไร้เหตุผลเลย พวกเราที่ทำธุรกิจ ทุกอย่างล้วนต้องทำตามกฎ ในเมื่อคุณอยากจะยืมเงินที่ผม อย่างนั้นก็ต้องให้การรับประกันที่คุ้มค่ามากพอ ให้ผมเชื่อมั่นว่าคุณสามารถคืนให้ผมได้ทั้งต้นและดอก ผมถึงจะสามารถให้คุณยืมได้！”
เย่เฉินกัดฟัน พูดอย่างโมโหว่า “นายแม่งคิดว่าฉันไม่มีเงิน? ก็แค่สองล้านเท่านั้น ในสายตาของฉันแม้แต่อากาศยังนับไม่ได้เลย！”
พูดจบ เขาก็รีบล้วงเอกสารซื้อเรือทั้งหมดของตัวเองออกมาจากกระเป๋า พูดเสียงเย็นชาว่า “เบิกตาของมึงดูให้ชัดเจน เรือลำนี้มูลค่ายี่สิบล้าน แล้วยังเป็นดอลลาร์สหรัฐด้วย！ฉันใช้เรือลำนี้มาจำนอง เพียงพอที่จะยืมนายแค่สองล้านหรือยัง?！”
เมื่อเห็นว่าเย่เฉินเอาเอกสารกองโตออกมา อังเดรรีบดึงไป จากนั้นก็ดูอย่างละเอียด
ดูไปหลายหน้า มุมปากของเขาก็ยกยิ้มดีใจออกมา จากนั้นสีหน้าที่มองเย่เฉินก็เปลี่ยนไปเป็นการยกยอ แล้วพูดยิ้มๆว่า “คุณเย่ไม่ธรรมดาจริงๆด้วย ทำธุรกิจมาถึงที่แวนคูเวอร์นี่แล้ว เรือลำนี้มือสองยังราคายี่สิบล้านเหรียญสหรัฐ ไม่ถูกเลยจริงๆ！”
เย่เฉินพูดนิ่งๆว่า “ก็แค่หนึ่งหมื่นห้าพันตันเท่านั้น ไม่นับอะไรได้หรอก”
พูดจบ เย่เฉินก็ถามอย่างรำคาญว่า “พูดมากไร้สาระ เรือลำนี้จำนองได้เท่าไหร่ นายให้จำนวนกับฉันมาสิ”
ในเวลานี้อังเดรใช้สมองขึ้นมา
แก๊งของเขา มักจะใช้ทางทะเลในการขนส่งยาเสพติดเข้ามาหรือไม่ก็เอาส่งออกไปนอกแคนาดา
แต่เนื่องจากกำลังทรัพย์ไม่มากพอ พวกเขาจึงไม่มีเรือขนส่งเป็นของตัวเอง ที่ผ่านมา ล้วนต้องยืมเรือขนส่งของคนอื่นเสมอ
เนื่องจากใช้ทำด้านยาเสพติด ทุกครั้งที่ใช้เรือของคนอื่น ต้นทุนก็มักจะสูงมากเสมอ แม้กระทั่งมากถึงขั้น 30% ขึ้นไป
อังเดรเองก็เคยฝันอยากจะมีเรือขนส่งเป็นของตัวเองสักลำ แต่ราคาอย่างถูกก็ขึ้นถึงหลักสิบล้านเหรียญสหรัฐ ทำให้เขารู้สึกใกล้เกินเอื้อมจริงๆ
แต่ไม่คิดเลยว่า เย่เฉินจะเอามามอบให้ด้วยตัวเอง
YOU MAY ALSO LIKE
