ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3932 จงทะนุถนอมเวลาที่มี
ชายคนนั้นตกใจจนตัวสั่นอย่างรุนแรง เขาไม่สงสัยในคำพูดของว่านพั่วจวินเลยสักนิดเพราะเขาเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน เพียงแต่พวกมันล้วนถูกใช้โดยสายลับระดับท็อปเท่านั้น เขาไม่มีโอกาสได้สัมผัสพวกมันในเวลาปกติ
เมื่อเห็นว่าคนเหล่านี้มีความแข็งแกร่งอย่างยิ่ง และเป็นมืออาชีพอย่างมากเช่นกัน เขาจึงตระหนักว่าคนเหล่านี้ต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นการมียาประเภทนี้จึงเป็นเองธรรมดา
ในขณะที่เขากำลังหวาดกลัวถึงขีดสุด ว่านพั่วจวินก็แทงปลายเข็มเข้าไปในคอของเขาแล้ว
เข็มนี้บางและสั้นอย่างยิ่ง เล็กกว่าเข็มเจาะเลือดทั่วไปอยู่ไม่น้อย ภายใต้สถานการณ์ปกติ การถูกแทงด้วยเข็มแบบนี้ไม่เกิดความเจ็บปวดอะไรมานัก แต่เขากลับรู้สึกว่า หลังจากเข็มแทงเข้าไปแล้ว ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงประเภทหนึ่งก็ลุกลามขึ้นมาอย่างรวดเร็วจากปลายเข็มที่ปล่อยออกมา อีกทั้งความรู้สึกเจ็บปวดรุนแรงก็ยังคงเพิ่มขึ้นไปไม่หยุด
ว่านพั่วจวินเอ่ยปาก “อาจมียาอยู่เล็กน้อยที่ปลายเข็ม ดังนั้นนายตอนนี้น่าจะรู้สึกได้หน่อยแล้ว อย่างไรก็ตามของเหลวที่ปลายเข็มก็แค่เป็นหนึ่งในพันของปริมาณยาทั้งหมด นายสามารถจินตนาการได้เลยว่า ถ้าฉันฉีดยาเข็มนี้เข้าไปในร่างกายนายแล้ว นายจะรู้สึกยังไง ฉันจะบอกให้ ทุกครั้งที่นายสูดลมหายใจเข้าไปนายก็จะรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีเศษแก้วแตกอยู่ในหลอดลมของนาย!”
ชายคนนั้นตะโกนด้วยความตกใจทันที “อย่านะ ได้โปรดนายอย่าได้…ฉันบอก… ฉันจะบอกทุกอย่าง!”
……
สิบนาทีต่อมา
รถอเนกประสงค์สีดำหลายคันหยุดที่ประตูบ้านป้าหลี่ คนชุดดำกว่าสิบคนลงมาจากรถและเข้าร่วมกับว่านพั่วจวิน จากนั้นพวกเขาก็นำสมาชิกแก๊งกลุ่มอิตาลีที่หมดสติมากกว่าสิบคนเข้าไปในรถหลายคัน
จากนั้น เด็กหญิงทั้งสองก็ถูกส่งไปขึ้นรถอเนกประสงค์คนหนึ่งที่อยู่ภายใต้การดูแลของว่านพั่วจวิน
จากนั้น รถอเนกประสงค์เหล่านี้พร้อมกับรถสี่คันก่อนหน้าที่แก๊งอิตาลีขับมาก็ได้ออกจากบ้านของป้าหลี่ไปพร้อมกันและมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือ
ป้าหลี่ที่ยังคงสับสนถูกทิ้งไว้ในบ้านพักโดยมีทหารหญิงสามคนของห้องสำนักว่านหลงอยู่เป็นเพื่อนเธอ
ไม่นานนัก
หน้าที่ประตูคาสิโนของแก๊งอิตาลี รถยนต์ทุกประเภทกว่าสิบคันก็ได้เตรียมพร้อมอยู่แล้ว
เย่เฉินถูกอังเดรพามาและเข้าสู่รถโรลส์รอยซ์ของเขา
ในมือของอังเดร กำลังถือปืนพก เบเร็ตต้า 92F ที่ผลิตในอิตาลี ปากกระบอกปืนหันไปทางเย่เฉินตั้งแต่ต้นจนจบ ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าภาคภูมิใจว่า “คุณเย่ ปืนกระบอกนี้ผลิตขึ้นในบ้านเกิดของฉันที่อิตาลีและเป็นหนึ่งในปืนพกที่ดีที่สุดในโลก ถ้าคุณให้ความร่วมมือแต่โดยดี ผมอังเดรจะไม่ทำร้ายคุณ แต่ถ้าคุณกล้าคิดตุกติก อย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันโหดเหี้ยม!”
นานๆทีเย่เฉินจะแสร้งทำเป็นกลัว เขาเอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจว่า “อังเดร นายให้ฉันร่วมมือกับนาย ฉันก็จะร่วมมือกับนาย นายเก็บปืนซะเถอะ กันมันลั่น…”
อังเดรเห็นเขากลัวแล้ว ก็เอ่ยอย่างได้ใจว่า “นี่คือปืนพกจากอิตาลีของเรา เป็นของดีที่สุดของที่สุด ไม่มีทางไกปืนค้าง ปืนลั่น!”
เย่เฉินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ สายตาแฝงความสงสารอยู่หลายส่วน “มองออกว่านายชอบปืนกระบอกนี้มาก ดังนั้นนายควรจะต้องถนอมมันเอาไว้เวลาที่นายมีมันอยู่”
อังเดรได้ยินก็สับสนอยู่บ้าง เขารู้สึกว่าคำพูดของเย่เฉินดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรในแวบแรก แต่หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีอะไรแปร่งๆอยู่บ้าง
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง
นั่นเพราะในความเห็นของเขา เย่เฉินตอนนี้กลายเป็นปลาใหญ่บนเขียงของเขาไปแล้ว เขาสามารถลงมีดหั่นสับมันได้ทุกเมื่อ เขาได้เปรียบอย่างสิ้นเชิง
ดังนั้น เขาจึงคาดไม่ถึงเลยว่า ปลาตัวนั้นอาจกลับเป็นตัวเขาเองต่างหาก
จากนั้น ขบวนรถก็เคลื่อนตัวออกไปที่ท่าเรือเช่นกัน
YOU MAY ALSO LIKE
