ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3947 ความหวังพังทลาย - novel-lucky

ดังนั้น วินาทีที่หลี่เสี่ยวเฟินเห็นกัวเหล่ย แม้ว่าเธอจะไม่พูดอะไร แต่ในดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์

และเมื่อกัวเหล่ยเห็นหลี่เสี่ยวเฟิน ความหวังทั้งหมดในใจของเขาก็พังทลายลงไปในทันที

ในเวลานี้ เขาตระหนักได้อย่างลึกซึ้งว่าจินตนาการทั้งหมดของเขาไม่เหลืออีกต่อไป และครั้งนี้มีเหลือแค่เพียงความตายเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเย่เฉินถึงรู้ล่วงหน้าว่าเขาจะลงมือกับหลี่เสี่ยวเฟิน!

เขาถามเย่เฉินโดยไม่รู้ตัว: “อย่างนั้น ที่นายแพ้การพนันในคาสิโนถึงสองครั้ง เป็นการจงใจแสดงงั้นหรือ?!”

เย่เฉินเอ่ยเยาะเย้ย “แน่นอน ในเมื่อคิดจะตกปลา แล้วจะไม่เตรียมเหยื่อไว้ได้อย่างไร?”

กัวเหล่ยตกตะลึงและอดขมวดคิ้วถามขึ้นไม่ได้ “ฉันไม่เข้าใจ…นาย…นายไม่ได้อยู่ที่แคนาดา แล้วนายรู้เรื่องทั้งหมดนี้ได้อย่างไร?! เรื่องนี้เป็นความลับภายในแก๊งเรา ต่อให้เป็นในแก๊งก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้! อีกทั้งพวกเขาเองก็ไม่รู้จักนายเลยสักนิด เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเปิดเผยข้อมูลให้นายรู้!”

คลอเดียพูดอย่างเย็นชา “กัวเหล่ย นายคิดหรือไงว่าฉันไม่รู้ว่าพวกนายทำเรื่องอะไรลงไปบ้าง? ที่นายให้คนไปทำเครื่องหมายที่ประตูบ้านป้าหลี่แล้ว ฉันรู้เรื่องนั้นมาตั้งนานแล้ว! อีกทั้งฉันยังรู้ดีว่ารหัสนั้นหมายถึงอะไร! เป็นฉันที่บอกคุณเย่ให้คุณเย่มาแคนาดาเพื่อปกป้องพี่เสี่ยวเฟิน!”

กัวเหล่ยจ้องมอง คลอเดีย ด้วยสายตาที่โกรธจัดจนแทบจะฉีกออกมา เขากัดฟันด่า “ที่แท้ก็เป็นเธอ! คลอเดีย ก่อนหน้านี้ เธอไม่น่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนฆ่าครอบครัวของเธอ หลังจากที่เธอกลับมาจากการหายตัวไปช่วงหนึ่ง ฉันก็เห็นสีหน้าเธอไหม้เกรี้ยมเหมือนผี ก็เลยสงสารเธอและคิดจะปล่อยเธอไปสักครั้ง คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ! ถ้าฉันรู้เรื่องนี้ ฉันน่าจะฆ่าเธอด้วยมือของฉันเอง!”

คลอเดียเอื้อมมือไปด้านหลังใบหูขวาและออกแรงเล็กน้อย จากนั้นก็ฉีกรอยแผลเป็นที่แก้มขวาซึ่งลามไปจนถึงคอของเธอออก จนเผยให้เห็นใบหน้าที่ผสมผสานจุดเด่นความงามแบบตะวันออกและตะวันตกเข้าด้วยกันจนงดงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

กัวเหล่ยตกใจตัวสั่นด้วยความกลัวและโพล่งออกมา “เธอ…เธอแกล้งทำงั้นหรือ! นี่… เกิดอะไรขึ้น … ”

“เกิดอะไรขึ้น?” ดวงตาของคลอเดียเต็มไปด้วยน้ำตาและถามอย่างโกรธจัด “นายคงจะคิดว่าฉันแค่โชคดีที่ไม่ถูกไฟคลอกตาย และเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ความจริงใช่ไหม?”

กัวเหล่ยไม่ได้พูด แต่ดวงตาของเขากลับตกตะลึงอย่างขีดสุด

เห็นได้ชัดว่าคลอเดียพูดสิ่งที่อยู่ในใจของเขาออกมา

ในเวลานี้ คลอเดียพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนที่เกิดไฟไหม้ที่บ้าน สิ่งแรกที่ฉันคิดไม่ใช่การวิ่งหนี แต่เป็นการปลุกพ่อแม่และน้องชายสองคนที่หลับใหลอยู่ แต่ตอนนั้นพวกเขาก็ตายไปแล้ว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันรู้ว่าพวกเขาต้องถูกนายฆ่า!”

กัวเหล่ยตาถลึงกว้างและโพล่งออกมา “ในเมื่อเธอรู้ว่าฉันฆ่าพวกเขา หลังจากเรื่องนี้เธอกลับยังกล้ากลับมาที่แวนคูเวอร์?หรือว่าต้องการล้างแค้นฉันงั้นหรือ?”

“แน่นอน!” คลอเดียด้านหนึ่งร้องไห้ ด้านหนึ่งกัดฟัน “เหตุผลที่ฉันกลับมา ทั้งหมดนี้ก็เพื่อหาโอกาสที่จะฆ่านาย! มีอยู่ช่วงหนึ่ง บนตัวของฉันล้วนพกถุงอะลูมิเนียมฟอยล์บรรจุน้ำมันเบนซินเอาไว้หลายอันบนตัวทุกวัน อีกทั้งยังมีมีดพกกับไฟแช็กอยู่ในกระเป๋า ฉันคิดจะหาโอกาสเจาะถุงอะลูมิเนียมฟอยล์เหล่านี้ซะตอนที่มีโอกาสเหมาะสม จากนั้นก็จุดไฟเผาตัวเองและตายไปพร้อมกับนาย!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คลอเดีย ก็มองไปที่หลี่เสี่ยวเฟิน และพูดกับกัวเหล่ยว่า “แต่ว่านายยังถือว่าโชคดีอยู่! ทุกครั้งที่นายปรากฏตัวต่อหน้าฉัน ล้วนเป็นเพราะมาหาพี่เสี่ยวเฟิน อีกทั้งพี่เสี่ยวเฟินและป้าหลี่ก็ดูแลฉันเป็นอย่างดีมาโดยตลอด กลัวว่าฉันจะคิดไม่ตก กลัวว่าฉันจะถูกรังแก ดังนั้นจึงไม่เคยให้โอกาสฉันได้พบนายเพียงลำพัง ไม่อย่างนั้น ป่านนี้ฉันคงเผานายด้วยมือฉันเองไปแล้ว!”