ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3962 ยอดฝีมือบู๊
เรือชูชีพที่อยู่ทางด้านซ้ายก็ตกกระแทกลงบนดาดฟ้าเรือ ทำให้ลำเรือนั้นพลันถูกหักออกเป็นท่อน
ทีนี้ เรือชูชีพก็ใช้การไม่ได้ทั้งสองลำ
คนพวกนี้อยากหนีก็ไม่โอกาสได้หนีอีกแล้ว
และ ณ วินาทีที่แรงระแทกได้หยุดลง ว่านพั่วจวินก็ออกคำสั่ง ทหารสิบนายของสำนักว่านหลงตามไปกับเขา ถืออาวุธปืนกระโดดจากเรือสินค้าไปยังดาดฟ้าเรืออีกฝั่งอย่างว่องไว ตามด้วยเสียงปืนที่ดังลั่นขึ้น!
ทหารของสำนักว่านหลงต่างก็เป็นยอดฝีมือบู๊ อีกทั้งยังเคยผ่านการฝึกที่แสนโหดในกองทัพมาก่อน แม้กระทั่งบนเรือที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงก็สามารถยืนหยัดได้อย่างมั่นคง ยกปืนขึ้นมายิงก็ไม่ได้รับผลกระทบอะไรแม้แต่น้อย
ดังนั้น บอดี้การ์ดของอีกฝ่ายที่มีอาวุธอยู่ในมือก็พลันถูกกระสุนเจาะหัวทั้งหมดภายในเวลาเพียงสิบกว่าวินาที!
ส่วนหัวหน้าของพวกเขาก็ถูกว่านพั่วจวินพุ่งตัวเข้ามาบีบคอทันทีที่เขาเล็งปากกระบอกปืนไปที่ว่านพั่วจวิน
หัวหน้าเอ่ยปากพูดอย่างลำบากด้วยความสะพรึงกลัวว่า “นาย……นายเป็นยอดฝีมือบู๊งั้นเหรอ?!”
ว่านพั่วจวินพยักหน้า พลันเอ่ยยิ้มๆว่า “นายก็ไม่เลว ดูเหมือนว่าก็ใกล้จะบรรลุเป็นนักบู๊สามดาวแล้วนี่”
หัวหน้าตะลึงตกใจ รีบเอ่ยทันทีว่า “รุ่นพี่ดูแข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมต้องมาก้มหัวรับใช้แก๊งอิตาลีกระจอกนี่ด้วย?”
ว่านพั่วจวินเอ่ยกลับยิ้มๆ “ใครบอกว่าฉันรับใช้แก๊งอิตาลี? นายหัวของฉัน แข็งแกร่งเหนือกว่าฉันเป็นหลายเท่า แก๊งอิตาลีนี่ ก็แค่เศษธุลีเท่านั้น”
พูดไปพลาง ว่านพั่วจวินก็มองเขาอย่างสนใจ ก่อยเอ่ยถามว่า “ว่าแต่นายเถอะ ในเมื่อเป็นนักบู๊ ทำไมต้องมาทำเรื่องชั่วๆกับสวะค้ามนุษย์พวกนี้ด้วย?”
หัวหน้าได้ยินดังนั้น ก็หลุบตาลงด้วยความละอายใจทันที
เขาในฐานะผู้รับผิดชอบของเรือลำนี้ ตอนปกติก็ทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้ไม่น้อยอย่างที่ว่าจริงๆ เดิมทีเขานึกว่าตัวเองไม่มีอะไรให้ต้องห่วง เป็นมีนายเขาคอยหนุนหลังและคุ้มหัว แต่เขาคิดไม่ถึง ว่าเวรกรรมจะตามสนองเร็วขนาดนี้
ว่านพั่วจวินมองเขาอย่างเยือกเย็น ก่อนจะพุ่งหมัดไปที่ตันเถียนของเขาอย่างเต็มแรง เพียงชั่วขณะ พลังในที่แข็งแกร่งทำให้ตันเถียนของเขาสะท้านจนแตกสลาย ผลการฝึกฝนทั้งหมดกลายเป็นผุยผงไร้ประโยชน์ในพริบตา
เขาก้มตัวลงไปคุกเข่ากับพื้นอย่างเจ็บปวด ว่านพั่วจวินโยนตัวเขาทิ้งไปข้างหลัง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับหนึ่งในสมาชิกของสำนักว่านหลงว่า “เอาตัวมันขึ้นไปที่เรือ ยกเว้นมันกับเจ้าหนุ่มที่อยู่ด้านหน้า คนที่เหลือกำจัดให้หมด!”
สิ้นเสียง ทหารของสำนักว่านหลงไม่กี่นายก็พุ่งไปที่ราวทันที พลันเล็งปืนยิงคนที่กระโดดลงน้ำและถูกพลัดตกลงไปในน้ำทั้งหมด
ส่วนว่านพั่วจวินก็พุ่งตัวเข้าไปหาชายหนุ่มที่เย่เฉินสั่งให้จับเป็น
ส่วนนายทหารที่เหลือก็ยิงไปที่ลูกน้องรอบข้างชายหนุ่มทีละคนอย่างแม่นยำ
รอบตัวชายหนุ่มคนนั้น พลันกระจัดกระจายไปด้วยเลือดในพริบตา
เมื่อเห็นลูกน้องถูกกระสุนยิงศีรษะล้มลงทีละคน ชายหนุ่มก็ตื่นกลัวจนตัวสั่นไปทั้งร่าง พลันล้มนั่งลงบนดาดฟ้าเรือ ใช้ขากระเถิบถอยไปข้างหลังอย่างตระหนก
ตอนนี้ว่านพั่วจวินมาถึงตรงหน้าเขาแล้ว
ชายหนุ่มมองว่านพั่วจวินด้วยแววตาสิ้นหวัง ก่อนจะเอ่ยว่า “ฉัน……ฉันคือคุณชายสามตระกูลเฉียวของอเมริกา ถ้าแกกล้าฆ่าฉัน ตระกูลเฉียวไม่มีวันปล่อยพวกแกไปแน่……”
ว่านพั่วจวินยิ้มขำ พลางเอ่ยตอบว่า “มันเป็นเทรนด์หรือไงที่ต้องบอกชื่อแซ่ตระกูลตัวเองตั้งแต่เจอกันครั้งแรก? งั้นดี มาทำความรู้จักกันสักหน่อย ฉันคือว่านพั่วจวินแห่งสำนักว่านหลง”
ทันทีที่ชายหนุ่มได้ยินคำว่าสำนักว่านหลงและว่านพั่วจวิน ก็พลันเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ใบหน้าเต็มไปด้วยความสะพรึงกลัว
เขาต้องเคยได้ยินชื่อของว่านพั่วจวินอยู่แล้ว เขารู้ว่าว่านพั่วจวินคือประมุขของสำนักว่านหลง แต่เขากลับไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนที่แข็งแกร่งแบบว่านพั่วจวิน จะมาลงมือกับเขาได้
YOU MAY ALSO LIKE
