ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3965 เก็บไว้ ฉันทำเอง! - novel-lucky

เฉียวเฟยหยู่รีบเอ่ยทันทีว่า “ไม่ใช่แค่ผู้หญิง……ห่วงโซ่อุปทานที่ว่านี้……มีเพื่อ……มีเพื่อทำเรื่องสกปรกทุกอย่างให้พวกชนชั้นสูงโดยเฉพาะ……ไม่ว่าพวกเขาต้องการอะไร หรืออยากลองอะไร พี่ชายผมก็จะหาวิธีสนองความต้องการนั้น ความต้องการที่บิดเบี้ยวและเป็นด้านมืดในจิตใจ……”

“พอนานเข้า ชนชั้นสูงพวกนั้นก็ไว้ใจพี่ชายผมมาก พวกเขาจะให้ทรัพยากรที่เป็นประโยชน์กับเราในด้านต่างๆ เวลาทำธุรกิจใหญ่อะไร ก็จะให้พี่ชายผมเข้าร่วมด้วย เพราะฉะนั้นหลายปีมานี้ตระกูลเฉียวก็เลยมีโอกาสที่จะพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว……”

เย่เฉินยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกโกรธ พลันเอ่ยเสียงเย็นว่า “ไม่ใช่แค่พึ่งการลักพาตัวเด็กผู้หญิงคลานไต่ขึ้นไป แต่ยังบังอาจคิดจะมาแตะต้องน้องสาวฉัน ตระกูลเฉียวสินะ ฉันจะจำให้ขึ้นใจ!”

พูดเสร็จ เขาก็เอ่ยถามต่อว่า “ฉันถามแก พี่ชายแกหลายปีมานี้ ทำร้ายผู้หญิงบริสุทธิ์ไปแล้วกี่คน?!”

เฉียวเฟยหยู่เห็นสีหน้าอาฆาตเหมือนอยากฆ่าคนของเย่เฉินแล้วก็พลันสะดุ้งตกใจจนตัวสั่น พลางเอ่ยเสียงสั่นว่า “ก็……ก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้น……”

เย่เฉินทำเสียงหึในลำคอ ก่อนจะยกปืนขึ้น แล้วยิงไปที่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของเขาอย่างไม่ลังเล!

เป้ากางเกงของเฉียวเฟยหยู่อาบไปด้วยเลือดในพริบตา เขาร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดทรมานสุดชีวิต พลางกุมแผลดิ้นไปมาบนพื้นไม่หยุด เม็ดเหงื่อผุดขึ้นและไหลอาบตามผิวกาย

เย่เฉินใช้เท้าเหยียบเฉียวเฟยหยู่ที่ดิ้นตัวไปมา พลางเอ่ยเสียงเยือกเย็นว่า “ฉันให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าแกยังไม่พูดความจริง ฉันจะให้คนมาซ้อมทรมานแก!”

เฉียวเฟยหยู่ปล่อยโฮเสียงดังออกมาทันที ก่อนจะตะโกนพูดอย่างสิ้นหวังว่า “มีทั้งหมดกี่คน……ผม……ผมเองก็ไม่รู้……น่าจะ……น่าจะประมาณราวๆสี่ห้าพันคน……ผมพูดที่ผมรู้ไปหมดแล้ว……ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ……”

“สี่ห้าพัน……”เย่เฉินกัดฟันกรอด พลันหันไปเอ่ยเสียงโหดกับว่านพั่วจวินว่า “พั่วจวิน! ฉันจะให้ภารกิจนายอีกสองอย่าง”

ว่านพั่วจวินยืนตัวตรง และเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “คุณเย่ว่ามาเลยครับ!”

เย่เฉินเอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า “นายให้คนไปตรวจสอบแก๊งในแวนคูเวอร์ทั้งหมด แก๊งไหนที่เคยข้องเกี่ยวกับการลักพาตัวเด็กผู้หญิงและการค้ามนุษย์ ก็ให้กำจัดหัวหน้าระดับสูงห้าอันดับแรกของพวกมันทิ้งไปให้หมด! แล้วใช้มีดสักตัวหนังสือบนหน้าผากพวกมันว่า : ชั่วช้าไร้ความเป็นมนุษย์ แม้ความตายก็ไม่พอให้ชดใช้ความผิด!”

ว่านพั่วจวินเอ่ยตอบอย่างไร้ความลังเลว่า “คุณเย่ไว้ใจได้ ผมจะลุล่วงภารกิจแน่นอน!”

เย่เฉินเอ่ยต่อว่า “ภารกิจที่สอง นายให้คนไปที่อเมริกา ไปสืบเรื่องสกปรกชั่วช้าของตระกูลเฉียวมาให้หมด!”

ว่านพั่วจวินรีบถามกลับว่า “คุณเย่ จะให้ผมกำจัดคนที่รับผิดชอบตระกูลเฉียวทิ้งให้หมดด้วยไหมครับ?”

เย่เฉินโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบว่า “เก็บไว้ ฉันทำเอง!”

ได้ยินคำพูดของเย่เฉินแล้ว เฉียวเฟยหยู่ก็ยิ่งผวาจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง

เขารู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าคุณเย่ที่อยู่ตรงหน้านี้ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร ทว่าแม้แต่ประมุขของสำนักว่านหลงว่านพั่วจวินยังภักดีต่อเขาขนาดนี้ ก็เดาได้ไม่ยากได้ว่าคุณเย่คนนี้ต้องแข็งแกร่งมากแน่ๆ

สำนักว่านหลงมีทหารฝีมือฉกาจเป็นหมื่นคน ตระกูลเฉียวไม่มีทางต่อกรกับสำนักว่านหลงได้ หากอีกฝ่ายต้องการถอนรากถอนโคนตระกูลเฉียวจริงๆ งั้นเขาก็ต้องเป็นคนที่ตายคนแรกๆแน่ ๆ

คิดได้ดังนั้น เขาก็เอ่ยเสียงอ้อนวอนอย่างยากลำบากว่า “คุณเย่……คุณอยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย……ขอแค่ตระกูลเฉียวให้คุณได้ ก็จะไม่มีทางลังเลแน่นอน……คุณให้โอกาสเมตตาเราสักครั้งเถอะ……”

เย่เฉินมองเขา พลางเอ่ยเสียงเย็นว่า “มาขอร้องตอนนี้ก็สายไปแล้ว แกไปก่อนได้เลย รอฉันสืบออกมาก่อนว่ายังมีใครในตระกูลแกที่ทำเรื่องพวกนี้อีก ฉันก็จะส่งพวกมันทุกคนตามแกไปทีหลัง”