ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3974 ซาบซึ้งเป็นอย่างมาก
ป้าหลี่เชื่อคำพูดเย่เฉินอย่างไร้ข้อสงสัย จึงพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ได้! งั้นตั้งแต่คืนนี้ ฉันจะลองหยุดยาดู!”
เย่เฉินยิ้มบางๆ และพยักหน้าเบาๆ
การปลดปล่อยของปราณทิพย์เริ่มทำงานแล้ว แต่เวลาสั้นมาก ป้าหลี่จึงไม่รู้สึกอะไรชัดเจน แต่ถ้าได้นอนหลับ ความรู้สึกนั้นจะชัดเจนมาก
ดังนั้น เย่เฉินจึงจงใจให้เธอหยุดกินยา ให้เธอเข้าใจผิดว่าการหยุดกินยา ทำให้ร่างกายของเธอดียิ่งขึ้น
ส่วนปฏิกิริยาต่อต้านระหว่างร่างกายกับไต ที่มีมาแต่เดิม ภายใต้ประสิทธิภาพของปราณทิพย์ ได้หายไปหมดแล้ว ดังนั้นจึงไม่ต้องกินยาประเภทนี้อีก
เมื่อเป็นเช่นนี้ เย่เฉินเชื่อว่า ต่อไปป้าหลี่คงไม่คิดว่าการที่ร่างกายดีขึ้นเรื่อยๆ เป็นเพราะตัวเองอีก ทำให้เธอไม่ต้องรู้สึกติดหนี้ตัวเอง กระทำการอย่างเดียว แต่ได้ประโยชน์หลายอย่าง!
เมื่อจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ จู่ๆ เย่เฉินสังเกตเห็นเด็กอายุ 18 อย่างคลอเดีย ยืนหดหู่อยู่อีกด้านเพียงคนเดียว
เย่เฉินจึงพูดกับเธอว่า “คลอเดีย เมื่อถึงตอนนั้นเธอก็มาเมืองจินหลิงด้วยกันสิ!”
“หา? ฉันเหรอ!”
คำพูดของเย่เฉิน ทำให้คลอเดียดูตกตะลึง
ถึงกระทั่งที่เธอคิดว่าตัวเองฟังผิด
เพราะเมื่อกี้ตอนที่เย่เฉินเกลี้ยกล่อมให้ป้าหลี่กลับไป ความคิดตามสัญชาตญาณของเธอ หวังว่าตัวเองจะสามารถตามพวกเขากลับไปหัวเซี่ยด้วย
แต่เมื่อคิดได้ว่าหลี่เสี่ยวเฟินกับป้าหลี่ เป็นคนสนิทของเย่เฉิน ถึงตัวเองนับเย่เฉินเป็นพี่ แต่เป็นแค่คำพูดปากเปล่า ตัวเองจะพูดความคิดแบบนั้นออกมาได้อย่างไร
ดังนั้นเธอจึงรู้ดีแก่ใจ ถ้าป้าหลี่กับหลี่เสี่ยวเฟินกลับหัวเซี่ย ตัวเองจะอยู่ตัวคนเดียวอีกครั้ง
จู่ๆ เย่เฉินให้เธอไปเมืองจินหลิงด้วย เธอซาบซึ้งใจมาก และรู้สึกไม่อยากเชื่อ
แต่ตอนนี้เย่เฉินกลับพูดด้วยสีหน้าแน่วแน่ “คลอเดีย เธออยู่ที่แคนาดาคนเดียวก็ไม่มีความหมายอะไร สู้กลับหัวเซี่ยไปพร้อมกับป้าหลี่และเสี่ยวเฟินดีกว่า ปีนี้เธอม.6 แล้วไม่ใช่เหรอ สามารถใช้การที่เธอเป็นนักเรียนต่างชาติ ยื่นเข้ามหาวิทยาลัยจินหลิง จากที่ฉันรู้มา อัตราที่นักเรียนต่างชาติยื่นผ่าน มีสูงมาก”
ระยะนี้ มหาวิทยาลัยในประเทศจำนวนมาก มุ่งมั่นสร้างโรงเรียนแบบนานาชาติ จึงไม่ได้มีเกณฑ์กับนักเรียนต่างชาติมากนัก อีกทั้งยังไม่ต้องการทะเบียนบ้าน ทะเบียนนักเรียน คะแนนการสอบเข้ามหาวิทยาลัย การเข้าเรียนของนักเรียนต่างชาติจึงค่อนข้างง่าย
อีกทั้งเย่เฉินยังมีเส้นสายในเมืองจินหลิงอยู่บ้าง เมื่อถึงตอนนั้นจึงสามารถช่วยคลอเดียได้
เมื่อหลี่เสี่ยวเฟินได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ก็พูดอย่างตื่นเต้นทันที “พี่เย่เฉิน คลอเดียจะได้ไปมหาวิทยาลัยจินหลิงจริงๆ เหรอ”
เย่เฉินพยักหน้า “น่าจะไม่ยาก เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะสอบถามให้ นักเรียนต่างชาติยื่นเข้ามหาวิทยาลัยจินหลิง จะต้องทำอะไรบ้าง”
หลี่เสี่ยวเฟินพูดอย่างดีใจมาก “งั้นดีมากเลย! คะแนนของคลอเดียดีมาก! ถึงต้องสอบ ก็ไม่มีปัญหาแน่นอน!”
พูดพลาง หลี่เสี่ยวเฟินรีบจับมือคลอเดีย อดพูดไม่ได้ว่า “คลอเดีย รอให้เรื่องนี้ผ่านไป แล้วกลับเมืองจินหลิงไปกับพวกเรานะ!”
คลอเดียดีใจมาก แล้วก็ซาบซึ้งใจมากเช่นกัน แต่เธอพูดอย่างเป็นกังวลว่า “ฉัน……ฉันจะสร้างความลำบากให้พวกคุณ……”
“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ” หลี่เสี่ยวเฟินโพล่งออกมา “คลอเดีย ถ้าเธอไม่ไปกับพวกเรา ฉัน ป้าหลี่ แล้วก็พี่เย่เฉิน ต้องเป็นห่วงเธอแน่ ถ้าเธอกลับไปกับพวกเรา หลังเราออกจากแคนาดา ก็ไม่มีอะไรให้ห่วงแล้ว!”
“ใช่!” ป้าหลี่พูดอย่างจริงจัง “คลอเดียกลับไปกับพวกเราเถอะ เธออยู่ที่นี่คนเดียว เราไม่วางใจ ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่มีญาติที่นี่ด้วย ไม่ได้มีอะไรอาลัยอาวรณ์ที่นี่ เปลี่ยนสถานที่ เริ่มต้นใหม่ เป็นเรื่องดีกับเธอไม่ใช่เหรอ”
YOU MAY ALSO LIKE
