ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3983 ไม่สนใจเงินน้อยนิดแค่นี้ - novel-lucky

ดังนั้น ถ้าคนคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ คนในครอบครัวคงรอไม่ถึงตอนที่เขาหาเงินมาได้หนึ่งล้านดอลลาร์หรอก

แต่ตอนนี้ ผู้มีอิทธิพลยอมให้เงินค่าทำขวัญกับพวกเขาหนึ่งล้านดอลลาร์ เงินก้อนนี้ สำหรับสมาชิกในครอบครัวของแก๊งอิตาลีส่วนใหญ่ เป็นตัวเลขที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

ดังนั้น ในบรรดาคนพวกนั้น มีคนตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ต้องรู้ว่าบางคน คนสนิทหายตัวไป ไม่ใช่แค่คนเดียว

ในบรรดาพวกเขา อย่างมากหนึ่งคน มีลูกชายหายไปสามคน

ถ้าสุดท้ายลูกชายสามคนนี้ ถูกแจ้งว่าเสียชีวิต เขาจะเป็นคนที่สองต่อจากเจ้าพ่อเฒ่า

แต่เจ้าพ่อเฒ่าไม่ได้โชคดีแบบเขา

เจ้าพ่อเฒ่าสูญเสียภรรยากับลูกชายทั้งห้าคน แต่มีเพียงลูกชายสี่คน ที่ได้เงินค่าทำขวัญ อีกทั้งรวมเงินทั้งหมดของลูกชายทั้งสี่คน ยังไม่ถึงหนึ่งล้าน

ส่วนเขา อาจได้รับค่าชดเชยสามล้านดอลลาร์ภายในอึดใจเดียว

เงินก้อนนี้ เพียงพอที่จะให้เขากลับเกาะซิซิลี แต่งเมียน้อยได้สองคน และเป็นเจ้าของที่ผู้ร่ำรวย

ดังนั้นตอนนี้ ในใจลึกๆ ของเขามีทั้งความเศร้าและความดีใจอย่างประหลาด

เจ้าพ่อเฒ่าโดนสายตาอันนอบน้อมของคนเป็นพันมอง ในใจก็ยิ่งพลุ่งพล่าน เขาพูดเสียงดังว่า “ทุกท่าน นี่เป็นเพิ่งแค่เริ่มต้น!”

พูดพลาง เขากระแอมแล้วพูดต่อ “ผู้มีอิทธิพลยังบอกว่า ถ้ายืนยันว่าคนในครอบครัวของทุกคนตายแล้ว เขาจะให้เงินค่าทำขวัญอีกหนึ่งล้านดอลลาร์!”

สีหน้าของทุกคนยิ่งมีอารมณ์หลากหลาย

บางคนที่มีความสัมพันธ์ไม่ค่อยใกล้ชิดกับคนที่หายไป ตื่นเต้นจนแทบจะเปิดแชมเปญฉลองแล้ว

แน่นอนว่าบางคนก็ยังเศร้ากับคนในครอบครัว

แต่จำนวนเงินมากจนเกินไป ดังนั้นความเศร้าของพวกเขา จึงไม่ได้มีมากเท่ากับตอนที่เพิ่งมา

เจ้าพ่อเฒ่าไรอันพูดอีกว่า “ทุกท่านอย่าเพิ่งร้อนใจ! ฉันคิดว่าผู้มีอิทธิพลรีบยื่นเงื่อนไขมาขนาดนี้ ต้องกลัวว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน เมื่อเป็นเช่นนี้ สิทธิ์ที่จะทำอะไรจึงอยู่ในมือเรา! ดังนั้นฉันจะหาผลประโยชน์มาให้ทุกคนมากกว่านี้!”

คนด้านล่างพูดว่า “เจ้าพ่อ ตายหนึ่งคนก็สองล้านดอลลาร์แล้ว มูลค่านี้สูงมากแล้ว ถ้าเราได้คืบจะเอาศอก จะเป็นการบีบอีกฝ่ายหรือเปล่า ฉันไม่อยากไม่ได้อะไรแม้แต่แดงเดียว หรือเงินมหาศาลที่ได้ต้องลดลงหรอกนะ!”

เจ้าพ่อเฒ่าไรอันยิ้มบางๆ “วางใจเถอะ ฉันรับใช้ในแก๊งมาห้าสิบปี ไม่มีความสามารถอื่น แต่ความสามารถในการประเมินสถานการณ์ ฉันเชื่อว่าทุกคนที่กำลังนั่งอยู่ ไม่มีใครเทียบฉันได้”

พูดพลาง เขารีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมา โทรกลับไปหาผู้ช่วยของเฉียวเฟยหยุน

เมื่อโทรติด เจ้าพ่อเฒ่าใช้น้ำเสียงแน่วแน่พูดว่า “ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร ฉันจะบอกเงื่อนไขของฉัน ถ้านายอยากให้พวกเราปิดปาก ต้องให้เงินค่าทำขวัญทุกคนอย่างน้อยห้าล้านดอลลาร์ และต้องจ่ายเงินก้อนนี้ให้หมดภายในระยะเวลาที่สั้นที่สุด!”

ผู้ช่วยของเฉียวเฟยหยุนตกใจกับการเรียกเงินนี้ เขาก่นด่าว่า “นายบ้าไปแล้วหรือไง! คนละห้าล้าน แปดร้อยกว่าคน นายรู้หรือเปล่าว่าเท่าไร! นี่มันสี่พันล้านดอลลาร์เลยนะ!”

เจ้าพ่อเฒ่าก็ตกใจกับตัวเอง ก่นด่าในใจว่า “ให้ตายเถอะ เยอะขนาดสี่พันล้านดอลลาร์เลยเหรอ ฉันคิดว่าห้าล้านคูณแปดร้อย เท่ากับสี่ร้อยล้านซะอีก……”

แต่เจ้าพ่อเฒ่าแสดงตามธรรมของลูกหลานซิซิลี ร้อนตัวแต่ปากไม่ยอม พูดเสียงดังว่า “ทำไม นายกลัวว่ามากไปเหรอ งั้นก็ไม่ต้องให้สักแดงเดียว! เป้าหมายของเราคือหาเบาะแสของคนในครอบครัว ไม่สนใจเงินแค่นิดเดียวของพวกนายหรอก!”

พูดพลาง เจ้าพ่อเฒ่าพูดอย่างหงุดหงิดว่า “ช่างเถอะ เราไม่ต้องติดต่อกันอีก เรื่องนี้ให้ฝ่ายตำรวจจัดการแล้วกัน!”