ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4015 ขอร้อง
“เอ๋? ! “กู้ชิวอี๋ถามด้วยความประหลาดใจ:”ให้พี่เย่เฉินไปกับฉันเหรอ?”
“ใช่ไง!”เฉินตัวตัวพูดอย่างหนักแน่น:”งานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศลอยู่ที่นิวยอร์ก เขาอยู่ที่โพรวิเดนซ์ไม่ใช่เหรอ? อยู่ใกล้เธอมาก ใช้เวลาขับรถเพียงสามชั่วโมงก็ถึงแล้ว ทำไมถึงไม่สามารถไปงานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศลนี้กับเธอไม่ได้ล่ะ? ด้วยวิธีนี้ จะไม่เพียงตอบสนองความรักที่ว่ารักเขาก็ต้องรักทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเขาของเธอไง และยังสามารถให้เย่เฉินรู้ความตั้งใจของเธอ และยังสร้างโอกาสให้พวกเธอสองคนมีสัมผัสที่ใกล้ชิดอีกด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัวน่ะ! นี่ก็คือความพยายามที่มีประโยชน์ไม่ใช่เหรอ? และยังเป็นความพยายามที่มีประโชชน์มาก! ความพยายามที่มีประโยชน์สุดๆ! ”
เมื่อพูดถึงนี้ เฉินตัวตัวตบอก และพูดถอดใจว่า:”เฉินตัวตัวนะเฉินตัวตัว เธอนี่มันเป็นอัจฉริยะจริงๆ!”
เมื่อฟังแล้ว ดวงตาของกู้ชิวอี๋เป็นประกาย และพูดอย่างตื่นเต้น:”โอ้ ตัวตัวเธอพูดถูกมากเลย! ไม่พูดอย่างอื่น อย่างน้อยก็สามารถให้พี่เย่เฉินไปนิวยอร์กเพื่อพบฉันได้! มันสมบูรณ์แบบสุดๆ !”
พูดจบ เธอมองเฉินตัวตัว และพูดอย่างซึ้งใจ:”ตัวตัว เธอคือขงเบ้งสาวของฉันจริงๆ! มา ให้ฉันจุ๊บสักทีซิ ฉันยอมอุทิศจูบแรกให้กับเธอ!”
เฉินตัวตัวหลบไปด้วย แสร้งทำเป็นรังเกียจด้วย แล้วพูดว่า:”อย่ามาล้อเล่น เธอไม่ได้อุทิศจูบแรกให้พี่เย่เฉินของเธอเหรอ?”
กู้ชิวอี๋พูดอย่างเขินอาย:”ฉันเคยจุ๊บแก้มของพี่เย่เฉิน ไม่นับเหรอ?”
เฉินตัวตัวเบ้ปาก:”รู้ไหม การจุ๊บแก้มก็ไร้ประโยชน์ คราวหน้าอย่าจุ๊บแก้ม จูบปากไปเลย!”
เมื่อได้รับแรงบันดาลใจจากเฉินตัวตัว กู้ชิวอี๋กลับมาที่ห้องรับรองคนเดียว พร้อมโทรศัพท์มือถือของเธอ
ทันทีที่เข้าไปในห้องรับรอง เธอก็โทรหาเย่เฉินทันที
ในเวลานี้ เย่เฉินกำลังนอนอยู่บนโซฟาในโรงแรมอย่างเบื่อหน่าย
เซียวชูหรันไปเรียน เขาอยู่คนเดียวในโรงแรม ไม่มีอะไรทำเลย เบื่อหน่ายจนอยู่ไม่นิ่ง
คนของว่านพั่วจวินมาถึงนิวยอร์กเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเฉียวเฟยหยุน หลังจากที่หมอนี้มาถึงนิวยอร์ก ราวกับว่าเขาใช้เทคนิคการหลบหนีและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แม้แต่กลิ่นเล็กน้อยก็ไม่เหลือเลย
เมื่อเห็นกู้ชิวอี๋โทรหา เย่เฉินก็กดรับสายทันที
เสียงหวานของกู้ชิวอี๋ดังขึ้นใยโทรศัพท์ทันที:”พี่เย่เฉิน พี่ยุ่งอยู่ไหม?”
“ไม่…..”เย่เฉินบิดขี้เกียจ และยิ้มพูดว่า:”ฉันกำลังขี้เกียจอยู่ ทำไม? มีธุระอะไรเหรอ?”
กู้ชิวอี๋พูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนว่า:”คือแบบนี้นะพี่เย่เฉิน ฉันจะไปอเมริกาเร็วๆ นี้ไง หอการค้าจีนในนิวยอร์กบังเอิญมีงานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศล อยากเชิญฉันไปร่วมงาน……”
“งานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศล……”เย่เฉินก็ไม่คิดมาก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”ถ้าเธอมีเวลาก็ไปสิ แต่ถ้าคุณไม่มีเวลาหรือเหนื่อยเกินไป ก็หาเหตุผลปฏิเสธสิ”
กู้ชิวอี๋รีบพูดว่า:”ที่จริงแล้ว ฉันอยากไปมาก เพราะหัวข้องานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศลนี้มีความหมายมาก และจัดขึ้นเพื่อเด็กกำพร้าชาวจีนในอเมริกาเหนือ”
“โอ้……” เย่เฉินยิ้มและพูดว่า:”ฟังดูค่อนข้างมีความหมาย แต่เธอควรพิจารณาสถานการณ์จริงของคุณด้วย และอย่าสร้างภาระให้ตัวเองมากเกินไป”
เสียงของกู้ชิวอี๋ก็เบาลงเล็กน้อย และพูดอย่างเขินอายว่า:”พี่เย่เฉิน.…..อันที่จริงฉันโทรหาพี่เพราะอยากถามพี่ว่า วันที่ 11 พี่มีเวลาไปเข้าร่วมกับฉันไหม……ยังไงซะพี่ก็อยู่ไม่ไกลจากนิวยอร์ก”
เมื่อเย่เฉินได้ยินคำขอของกู้ชิวอี๋ ความคิดแรกของเขาคือการปฏิเสธ
ยังไงซะ กู้ชิวอี๋เป็นดาราดัง และงานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศลเป็นงานสาธารณะ หากตนไปเข้าร่วมกับเธอ ก็จะนำไปสู่รายงานของสื่อและการคาดเดาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และอาจทำให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็น
YOU MAY ALSO LIKE
