ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4077 ตำหนิเฟ่ยห้าวหยาง - novel-lucky

เย่เฉินมองมาที่เขา สายตาของเขาค่อยๆ เย็นลง และเขาถามอย่างเฉียบขาดว่า “ผู้หญิงไร้เดียงสาจำนวนมากที่เสียชีวิตอยู่ในมือของคุณ แล้วมีความเกลียดชังอะไรกับคุณเหรอ? ทำไมคุณถึงร่วมมือทำชั่วกับเฉียวเฟยหยุน ไล่ล่าพวกเขาโดยไม่รู้สึกผิดใดๆ ทรมานและฆ่าพวกเขาทิ้ง!”

เมื่อพูดเช่นนี้ เย่เฉินก็ขึ้นเสียงเล็กน้อย และตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “ไอ้สารเลวที่ไม่มีตา ยังกล้าที่จะมุ่งเป้ามาที่กู้ชิวอี๋งั้นเหรอ รู้หรือไม่ว่ากู้ชิวอี๋ได้มั่นสั่งแต่งงานกับผมเมื่อตอนที่เธออายุได้สามขวบแล้ว?! เล่นใหญ่อยู่บนหัวผู้เชี่ยวชาญ มึงแม่งคิดว่าอายุยืนยาวเกินไปงั้นเหรอ!”

เฟ่ยห้าวหยางเหมือนถูกฟ้าผ่าในทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย

เขาไม่เคยคิดฝันว่า สิ่งที่ตัวเองซ่อนเร้นอย่างลึกลับนั้น จะถูกอาจารย์ฮวงจุ้ยไอ้แซ่เย่ที่อยู่ต่อหน้าเขารู้เรื่องทั้งหมดงั้นเหรอ……

เขาพูดแก้ตัวโดยจิตสำนึกว่า “ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร! ผมเฟ่ยห้าวหยางไม่เคยในทำสิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดนั้นเลย! และผมก็ไม่เคยปองร้ายอะไรกับคุณกู้เลย!”

เย่เฉินพูดอย่างดูถูกว่า “เฟ่ยห้าวหยาง มึงแม่งคิดว่ากูเป็นศาลงั้นหรือ? มึงแค่ปฏิเสธกูก็จะไม่สามารถทำไรมึงได้งั้นเหรอ? ในเมื่อกูสามารถทำให้มึงมาอยู่ที่นี่ได้ กูก็จะไม่ฟังคำอธิบายใดๆ จากคุณแม้แต่คำเดียว!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เฟ่ยห้าวหยาง ผมจะบอกคุณตรงๆ เลยว่า นายตกอยู่ในมือของผมเย่เฉินในคราวนี้ และมึงแม่งจะต้องตายอย่างแน่นอน!”

เมื่อเห็นเจตจำนงฆ่าที่ไม่ได้ปกปิดในสายตาของเย่เฉิน เฟ่ยห้าวหยางก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวในทันที!

เขาคุกเข่าลงบนพื้น โค้งคำนับ และอ้อนวอนด้วยน้ำตาว่า “คุณเย่…….ผม…..ผมันไม่รู้เรื่องอะไร และฉหุนหันพลันแล่นไปชั่วขณะ…….โปรดพิจารณาว่ายังไงตระกูลเฟ่ยของเราก็เป็นตระกูลชาวจีนที่ใหญ่อันดับสองในสหรัฐอเมริกา โปรดปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ คุณอยากได้เงินเท่าไหร่บอกผมมาได้เลย พ่อของผมจะต้องทำให้คุณพึงพอใจอย่างแน่นอน……… ผมขอร้อง……”

เย่เฉินไม่อยากจะดูเขาเล่นการแสดง และพูดอย่างเย็นชาว่า “เฟ่ยห้าวหยาง คุณคิดว่าเงินคือทุกสิ่งจริงๆ งั้นหรือ? คุณปู่ทวดของคุณร่ำรวยมากขนาดนั้น ก็ไม่สามารถรักษาตำแหน่งหัวหน้าตระกูลไว้ได้เช่นกันไม่ใช่เหรอ? ขอบอกคุณนะว่า แม้ว่าคุณจะเอาทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเฟ่ยมาแลกกับชีวิตสุนัขของเจ้า ผมก็จะไม่เห็นด้วย! ผู้ใหญ่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง! ไม่ต้องพูดถึงคุณ แม้แต่พ่อและคุณปู่ของคุณ ก็ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของคุณเช่นกัน! เพราะคำโบราณเคยกล่าวไว้ว่า มีลูกแต่ไม่สั่งสอน ถือว่าเป็นความผิดของพ่อ!”

เฟ่ยห้าวหยางถามโดยจิตสำนึกว่า “คุณไม่กลัวการแก้แค้นของตระกูลเฟ่ยเลยหรือยังไง?! พ่อของผม ปู่ของผม ถ้าพวกเขารู้ว่าคุณฆ่าผม พวกเขาคงจะใช้ตระกูลเฟ่ยทั้งหมดช่วยแก้แค้นให้ผมอย่างแน่นอน!”

“พ่อของนาย ปู่ของนายงั้นเหรอ?” เย่เฉินได้ยินเช่นนี้ และเยาะเย้ยว่า “บอกคุณตามตรง ปู่ทวดของคุณเฟ่ยเจี้ยนจง และป้าของคุณเฟ่ยเข่อซิน ต่างถูกคนของผมปกป้องอยู่ในตอนนี้ ผมไม่เพียงแต่จะจัดการกับคุณเท่านั้น ยังจะจัดการกับพ่อและปู่ของคุณด้วย ถ้าปู่ทวดของคุณมีโอกาสกลับอเมริกา คุณคิดว่าเขาจะปล่อยให้พ่อคุณกับปู่ของคุณไว้ไหม? ถ้าเขากล้าปล่อยพวกเขาไว้ งั้นผมก็จะไม่ปล่อยเขาไว้!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟ่ยห้าวหยางก็รู้สึกหวาดกลัวจนสุดขีด!

เขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่า คุณปู่ทวดและคุณป้าที่คุณปู่เขาพยายามตามหามาโดยตลอด จะอยู่ในมือของเย่เฉินงั้นเหรอ!

ในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่า การดำรงอยู่ของเย่เฉินมันเป็นอย่างไร

เดิมที เขาคิดว่าเย่เฉินเป็นหมาป่าที่ดุร้าย และวิ่งเข้าหาตระกูลเฟ่ยและอยากจะกัดสักคำ

แต่ตอนนี้เขาถึงรู้ว่า อันที่จริงเย่เฉินถึงเป็นนักล่าที่มีปืนจริงๆ

และตระกูลเฟ่ยปัจจุบัน อยู่ในสายตาของเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าสุนัขท้องถิ่นที่อยู่ใต้ปากกระบอกปืนเท่านั้น

ในเวลานี้ เขารู้สึกตกใจอย่างมาก จนร้องไห้และพูดว่า “คุณเย่……ขอความเมตตาจากท่านและปล่อยผมไปสักครั้ง…….. ไม่ว่าคุณจะขออะไร ผมก็จะขอให้คุณพ่อกับคุณปู่ตอบตกลงกับคุณอย่างไม่มีเงื่อนไขแน่นอน……. ขอเพียงท่านปล่อยชีวิตสุนัขอย่างผมไว้เท่านั้น……”