ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4102 เบาะแสการค้นหา - novel-lucky

“ไม่เจอ…” อานโฉงชิวถอนหายใจ “พูดไปแล้วก็แปลกเหมือนกัน มีคนตามหาเกือบแทบจะทุกที่ทั่วโลกแล้ว แต่ก็หาไม่เจอ บางทีอาจจะไปผิดทางแล้วก็ได้”

หลี่ญ่าหลินถามอีกครั้ง “ในจีนหาแล้วยัง?”

“แน่นอน” อานโฉงชิวเอ่ย “ตอนนั้นเราเริ่มจากสถานที่ต้นเรื่อง พลิกแผ่นดินค้นหาที่นั่นและเริ่มแผ่ขยายไปทั่วประเทศ เมื่อหาในประเทศไม่พบ เราก็ค่อยขยายไปยังดินแดนประเทศเพื่อนบ้าน แล้วกระจายไปทั่วทั้งเอเชีย แล้วก็ไปสู่ทั่วโลก หาไปทุกหนทุกแห่ง แต่ก็ไม่มีข่าว”

หลี่ญ่าหลินถามอีกครั้ง “อย่างนั้นนายได้ส่งใครไปตรวจสอบที่ตระกูลพี่เขยของนายแล้วยัง? บางทีไม่แน่อาจเป็นพวกเขาที่ซ่อนเด็กไว้”

อานโฉงชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าพวกเราทำ เราไม่ได้แค่ตรวจสอบ ในช่วงสองสามปีแรกก็ยังส่งทีมระดับแนวหน้าไปจับตาดูพวกเขาเสมอ แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสใดๆ เลย”

“แต่เราก็ไม่ได้ยอมแพ้ เพราะท้ายที่สุดแล้วตระกูลใหญ่ที่ไหนบ้างที่จะไม่รู้จักเล่นลูกไม้? เราระมัดระวังอย่างยิ่ง หากไม่ได้รับยืนยัน 100% พวกเราก็ยังไม่ยอมแก้เพราะกลัวว่าพวกเขาจะเอาไปซ่อนไว้ลึกเกินไป”

“ดังนั้น เมื่อ 15 ปีที่แล้ว พวกเราจึงส่งคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้าไปในบ้านของพวกเขา หนึ่งในนั้นใช้เวลาเกือบสิบปีถึงได้เป็นพ่อบ้านส่วนตัวของผู้สืบทอดคนแรกของตระกูลพวกเขา”

“ช่วงนั้นก็ประมาณเกือบห้าปีที่แล้ว และเป็นในเวลานั้นเองที่เราถึงค่อยแน่ใจได้ 100% ว่าตระกูลพี่เขยของฉันไม่รู้จริงๆว่าหลานชายของฉันอยู่ที่ไหน! อีกทั้งคุณท่านตระกูลพวกเขาเองก็เหมือนกับพวกเราที่ตามหาเขาไปทั่ว….”

“นายเห็นไหม ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเราใช้เวลา 15 ปีเต็มๆ ในการพยายามยืนยันว่าคนสรุปแล้วอยู่ในตระกูลพี่เขยของฉันหรือไม่ หรือว่าพวกเขารู้เบาะแสอะไรบ้างรึเปล่า ทรัพยากรมนุษย์และทุกอย่างที่เราลงแรงไปนั้นพื้นฐานแล้วแทบจะไร้ประโยชน์”

“ในที่สุดก็ไร้หนทาง พริบตาเมื่อเห็นว่าตะกร้าไม้ไผ่ว่างเปล่า พวกเราก็ดึงคนทั้งหมดกลับ…”

หลังจากฟังคำพูดของอานโฉงชิว หลี่ญ่าหลินก็แทบต้องเปลี่ยนมุมมองไปใหม่ทั้งหมด เขาเอ่ยถอนหายใจ “พวกนายโหดร้ายยิ่งกว่าสงครามสายลับซะอีก.. สงครามโลกครั้งที่สองเกิดขึ้นในปี39 ถึงปี45 นับแล้วก็พึ่งจะหกปี แต่พวกนายกลับยืนกรานไปถึง 15 ปี…”

“ใช่” อานโฉงชิวพูดอย่างจริงจัง: “นายดูสิ รูปแบบการทำงานของตระกูลใหญ่เหล่านี้โดยพื้นฐานแล้วเหมือนกัน ไม่กลัวการใช้จ่ายเงิน ไม่กลัวเสียเวลาและพลังงาน ไม่ว่าค่าตอบแทนคืออะไร ก็ต้องการแค่ไม่ทิ้งความผิดพลาดใดๆ ทั้งสิ้น นายแทบจะนึกภาพไม่ออกถึงการทำงานที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง เพื่อที่จะส่งคนที่เราชุบเลี้ยงออกไปยังตระกูลใหญ่หลายแห่งในประเทศอย่างไร้ร่องรอย เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วพวกเราได้ร่วมมือกับหัวเซี่ยในการส่งเสริมการกลับมาของนักเรียนชาวหัวเซี่ยที่มีจากต่างประเทศ อีกทั้งพวกเรายังส่งชาวหัวเซี่ยโพ้นทะเลเกือบร้อยคนที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยสำคัญๆ ในสหรัฐกลับไปยังในประเทศในคราวเดียว และปล่อยให้พวกเขาเข้าสู่ตระกูลเหล่านี้ผ่านการรับสมัครในสังคมและเริ่มทำงานหนักแบบนับจากศูนย์ในตระกูลพวกนั้น”

“เรื่องนี้ กินเวลานานกว่าสิบปี และในสิบปีนี้ เรายังคงต้องจ่ายค่าธรรมเนียมที่สูงมากให้กับคนเหล่านี้เป็นการส่วนตัวด้วย”

“ดังนั้นนายเข้าใจแล้วยังว่าทำไมถึงได้ใช้เงินมากขนาดนั้น?”

หลี่ญ่าหลินพยักหน้าและถอนหายใจ: “ฉันเข้าใจ…ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ใช้จ่ายเงินหลายพันล้านดอลลาร์ไปกับสิ่งที่ไร้ผลลัพธ์มีก็แต่คนรวยอย่างพวกนายที่สามารถผลาญเงินจำนวนมากขนาดนี้เล่นได้”

อานโฉงชิวยิ้ม “ไม่ถึงกับผลาญทิ้งหรอก แม้ว่าจะใช้เงินไปมากมาย แต่มันก็ถูกใช้ไปทีละเล็กทีละน้อยเป็นเวลา 20 ปี และกำไรจากเงินที่ถูกใส่ไว้ในกองทุนทรัสต์เองก็มีมากเช่นกัน หากนับมาถึงครึ่งปีที่แล้ว ยอดคงเหลือในบัญชียังมีเกือบสามหมื่นห้าพันหกร้อยล้าน”

หลี่ญ่าหลินอุทาน “ทำไมถึงได้เยอะขนาดนั้น! ไม่ได้ใช้ไปหลายพันล้านเหรียญแล้วเหรอไง?”