ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4143 จัดให้แขกผู้มีเกียรติทั้งสอง
เขาแทบทรุดตัวลงและร้องขอเสียงดัง “คุณเย่……..ฉัน…….ฉันเจ็บปวดมาก……ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากจริงๆ ……..ได้โปรดฆ่าฉันให้ตายเถอะ ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ!”
เย่เฉินมองดูท่าทางที่เจ็บปวดอย่างที่สุดของเขา โดยไม่มีความเห็นอกเห็นใจใดๆ ในใจ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนที่ร้องขอฉัน คุณก็ลองคิดดูว่า มีสาวบริสุทธิ์กี่มากน้อยที่พูดแบบเดียวกันกับพวกคุณ แล้วพวกคุณได้ปล่อยพวกเขาไปหรือไม่?”
เฉียวเฟยหยุนร้องไห้และตะโกนว่า “ฉัน……ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ……..คุณเย่…….ขอร้องฆ่าฉันให้จตายเถอะ……..”
“อยากตายงั้นเหรอ?” เย่เฉินเยาะเย้ย และพูดว่า “นอกจากว่าคุณเอาข้อมูลทั้งหมดที่คุณเก็บไว้ออกมา มิฉะนั้น ฉันจะรักษาชีวิตสุนัขของคุณ และให้คุณลองความรู้สึกเช่นนี้วันละครั้ง”
หลังจากพูดอย่างนั้น เย่เฉินก็มองไปที่คาซึโอะ ฮัตโตริและพูดอย่างเย็นชาว่า “คาซูโอะ ฮันโซ ดึงเข็มขัดของคุณออกแล้ว ใช้กำลังทั้งหมดของคุณฟาดมันให้แรงๆ!”
คาซูโอะ ฮันโซจะกล้าขัดคำสั่งได้อย่างไร ดึงเข็มขัดของตัวเองออกมาทันที รีบวิ่งเข้าไปด้านหน้าเฉียวเฟยหยุน และฟาดเข็มขัดอย่างบ้าคลั่ง
เฉียวเฟยหยุนเดิมที่สวมกางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียว และส่วนที่เหลือของร่างกายนั้นเปลือยเปล่าอยู่ และถูก คาซูโอะ ฮันโซ ฟาดจนเนื้อนางฉีกออกเป็นชิ้นๆ
และทุกครั้งที่ คาซูโอะ ฮันโซ ฟาดลงไป สำหรับเขา มันก็เทียบเท่ากับการกรีดเนื้อหนังของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายราวกับการระเบิด ราวกับว่าทุกเซลล์ได้รับความเจ็บปวดอย่างสุดขีด
คาซูโอะ ฮันโซ ฟาดลงไปหลายเข็มขัด และเฉียวเฟยหยุนก็เจ็บปวดราวกับหัวกะโหลกของเขากำลังจะระเบิดออกแล้ว
ร่างกายของเขาพร่ามัวไปทั้งตัว แต่ความเจ็บปวดนั้นกลับไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย มันยังคงทำลายประสาทและเจตจำนงของเขาอยู่
ในเวลานี้เย่เฉินพูดอีกครั้งว่า “พั่วจวิน สั่งให้คนเตรียมน้ำร้อนมาหนึ่งกะละมัง ฉันอยากให้เขาลองดู เขาจะรู้สึกเหมือนถูกโยนลงในเหล็กหลอมเหลวได้ไหม!”
ว่านพั่วจวินพูดโดยไม่ลังเลว่า “ครับคุณเย่ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย!”
เมื่อเฉียวเฟยหยุนได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ร้องไห้และพูดว่า “คุณเย่…..ฉันจะให้! ฉันยินดีที่จะมอบหลักฐานทั้งหมดให้แก่คุณ…….ได้โปรดอย่าทรมานฉันอีกเลย…….ได้โปรด…….”
เย่เฉินเยาะเย้ยว่า “เฉียวเฟยหยุน มันสายเกินไปที่จะขอความเมตตาแล้วตอนนี้ ฉันเคยให้โอกาสแก่คุณแล้ว แต่คุณนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ!”
หลังจากนั้น เขากล่าวเสริมว่า “ฉันได้ยินมาว่ายาตัวนี้มีผลทางยาอย่างน้อยสองชั่วโมง คุณใช้ประโยชน์จากสองชั่วโมงนี้ให้ดีก่อน และสนุกกับมัน ส่วนที่เหลือ เราค่อยมาคุยกันหลังจากที่คุณเพลิดเพลินกับมันเสร็จแล้ว”
ในขณะนี้เฉียวเฟยหยุนรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งไปเลยทีเดียว
เขาไม่คาดคิดเลยว่า เย่เฉินจะเป็นปีศาจมากกว่าตัวเขาเองอีก
ในเวลานี้ คนของว่านพั่วจวินก็เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำร้อนหนึ่งกะละมัง
น้ำร้อนยังคงมีควันออกมาอยู่ในขณะนี้ และเห็นก็รู้แล้วว่าอุณหภูมิคงจะไม่ต่ำนัก
เย่เฉินรู้ดีว่า หากใช้น้ำร้อนกะละมังนี้กับเขา แม้ว่าเฉียวเฟยหยุนจะไม่ถูกน้ำร้อนลวกจนตาย แต่เขาก็จะถูกน้ำร้อนลวกจนได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง
เดิมทีการปวดแสบปวดร้อนที่ถูกลวกมันก็รุนแรงมากแล้ว ถ้าใส่ยาเข้าไปอีก กลัวว่าเขาจะเจ็บปวดจนตายไปกับที่เลยทีเดียว
อย่างไรก็ตาม เย่เฉินกลับไม่สนใจเลย
ถ้าทำให้เขาตายไปจริงๆ แม้ว่าตัวเองจะให้ยายาอายุวัฒนะแก่เขาหนึ่งเม็ด ก็จะต้องช่วยชีวิตเขากลับคืนให้ได้ และปล่อยให้เขาประสบกับความเจ็บปวดอย่างสุดขีดต่อไป!
มิฉะนั้น มันจะผิดต่อเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาที่ถูกพวกสวะพวกนี้ฆ่าตายไป!
ดังนั้น เขาจึงหยิบกะละมังน้ำร้อนจากมือของทหารในสำนักว่านหลงมาโดยตรง จากนั้นไม่มีการลังเลใดๆ และเทน้ำร้อนในกะละมังทั้งหมดลงบนร่างกายของเฉียวเฟยหยุน
ในเวลานี้ ความเจ็บปวดและการไว้ทุกข์ดังก้องกังวานราวกับนรก และเฉียวเฟยหยุนก็เหมือนกับหมูที่โดนถอนขนโดยมีชีวิตอยู่ ถูกแขวนอยู่ในท่ามอากาศดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง…….
ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ชี้ไปที่เฟ่ยฮ่าวหยางที่อยู่ด้านข้าง และพูดอย่างเย็นชาว่า “พั่วจวิน รีบฉีดยาให้คุณชายเฟ่ยหนึ่งเข็ม จะปล่อยให้เขาคอยดูอยู่ข้างๆ ไม่ได้! ดูสิคุณชายเฟ่ยกังวลจนเหงื่อแตกเลย!”
เฟ่ยฮ่าวหยางทรุดตัวลง และร้องไห้และพูดว่า “คุณเย่ ฉันเหงื่อออกเพราะความกลัว……เพราะความกลัว!”
เย่เฉินบอกกับว่านพั่วจวินว่า “อย่าไปสนใจว่าเหงื่อเขาไหลออกมาเพราะอะไร ฉีดยาเติมความสดชื่นให้เขาก่อนหนึ่งเข็ม!”
ว่านพั่วจวินพูดทันทีว่า “ครับคุณเย่!”
เย่เฉินถามอีกครั้งว่า “ใช่แล้วพั่วจวิน ในสำนักว่านหลงของพวกคุณ มีทหารชายที่รักผู้ชายบ้างหรือไม่?”
ว่านพั่วจวินพยักหน้าอย่างเชื่องช้า “ครับคุณเย่ มี จะต้องมีแน่นอน…….สถานการณ์แบบนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นในตอนนี้”
เย่เฉินถามอีกครั้งว่า “ที่นี่มีหรือไม่?”
ว่านพั่วจวินพยักหน้าและกล่าวว่า “น่าจะมีอยู่”
เย่เฉินโบกมือของเขา “แล้วทำไมยังไม่รีบจัดมาให้แขกผู้มีเกียรติทั้งสองท่านล่ะ!”
YOU MAY ALSO LIKE
