ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4160 กรอกเข้าไปอึกใหญ่ๆ
เฟ่ยซานไห่ดื่มเหล้าขาวลงไปหนึ่งแก้ว ดวงตาของเขาเริ่มมีภาพซ้อนเกิดขึ้น และศีรษะของเขาก็เวียนหัว และบวมราวกับว่าเขาถูกคนอื่นใช้ค้อนทุบหนักๆ
เฟ่ยเสวปิงไม่กล้านอกใจพ่อของเขา ดังนั้นเขาทำได้แค่รอให้เฟ่ยซานไห่ดื่มลงไปหนึ่งแก้ว จากนั้นจึงรีบดื่มสุราที่เหลืออยู่ในแก้วของเขา
ในเวลานี้ นาฬิกาจับเวลาของเย่เฉินยังไม่ถึงหนึ่งนาที
เมื่อเห็นว่าพ่อลูกทั้งคู่หายใจหอบเหมือนสุนัข และใบหน้าของพวกเขาก็แดงระเรื่อ เย่เฉินก็ยิ้มเล็กน้อย โบกมือแล้วพูดว่า “มาเถอะ ดื่มแก้วที่สอง รบกวนคุณชายใหญ่ช่วยเติมเหล้าให้เต็มด้วย!”
ขาของเฟ่ยเสวปิงเริ่มโยกเยกแล้ว แต่เมื่อเผชิญกับคำสั่งของเย่เฉิน เขาไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง ดังนั้นเขาจึงต้องหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาอย่างสั่นเทา และเทอีกสองแก้วสำหรับตัวเขาเองและพ่อของเขา
ทันทีหลังจากนั้น เย่เฉินมองไปที่นาฬิกาจับเวลาอีกครั้ง และกล่าวว่า “เรายังคงทำตามกฎเดิมกัน ให้เวลาพวกคุณหนึ่งนาที ให้ดื่มเหล้าทั้งหมดของตัวเองลงไป และถ้าใครเกินเวลาที่กำหนด งั้นก็จะได้รับรางวัลเป็นอีกแก้ว”
เฟ่ยซานไห่คร่ำครวญว่า “วีรบุรุษหนุ่ม………ถ้าดื่มแบบนี้ต่อไป จะต้องมีคนตายแน่ๆ……..”
เย่เฉินโบกมือของเขา “ไม่ต้องกังวล ไม่ตายหรอก ถ้าตายจริงๆคุณสามารถมาหาฉันได้เลย”
“นี่…” เฟ่ยซานไห่อยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา และคิดกับตัวเองว่า “ฉันตายแล้ว ถึงเวลายังจะมาหาคุณได้อย่างไร?”
ในเวลานี้เย่เฉินพูดอย่างเป็นกันเองว่า “บอกตามตรง พ่อลูกพวกคุณควรแอบไปหาที่ดีใจกันจริงๆ ฉันแค่ให้พวกคุณสองคนดื่มเหล้ากันเล็กน้อยแค่นั้นเอง ก่อนหน้านี้เคยมีพ่อลูกคู่หนึ่งทำให้ฉันขุ่นเคือง และได้กลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว และยังมีพ่อลูกคู่หนึ่งเคยรุกรานฉัน และฉันก็ได้สั่งให้คนใช้มีดสลักคำว่าเจ้าเด็กยากจนไว้ที่หน้าผากของลูกชายเขา และก็สลักบนหัวของพ่อเขาว่าพ่อแห่งเจ้าเด็กยากจนเมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว พวกคุณไม่รู้ว่าจะโชคดีแค่ไหนกัน”
หลังจากพูดแล้ว เย่เฉินก็พูดอีกครั้งว่า “หากพวกคุณสนใจ ฉันสามารถโทรหาลูกน้องของฉันที่เก่งด้านการประดิษฐ์ตัวอักษรมา และขอให้เขาทิ้งการประดิษฐ์ตัวอักษรให้พวกคุณ”
เฟ่ยซานไห่สั่นไหวกับคำพูดของเย่เฉิน ในขณะที่เฟ่ยเสวปิงกลับรู้สึกเจ็บปวดจากหน้าผากของเขา เมื่อเขานึกถึงมีว่าคนกำลังแกะสลักอยู่บนหน้าผากของตัวเอง
ในขณะที่ประหม่า เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองดูเฟ่ยซานไห่ผู้เป็นพ่อของเขา และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ท่านพ่อ! ดื่มหมดไปหนึ่งแก้วแล้ว กัดฟันสู้ และดื่มอีกสองแก้วที่เหลือก็ไม่เป็นไรแล้ว……”
เย่เฉินเหยียดนิ้วออกแล้วเขย่า และพูดอย่างจริงจังว่า “คุณชายเฟ่ย คุณยังเหลืออีกสามแก้วนะ!”
เฟ่ยเสวปิงพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ครับๆๆ…….. คุณเย่พูดถูก…….ฉันยังเหลืออีกสามแก้ว……”
เฟ่ยซานไห่รู้สึกว่าแอลกอฮอล์กำลังเข้าสู่สมองอย่างรวดเร็วในเวลานี้ เขาถูขมับของเขาอย่างแรง และพูดอย่างสู้ตายว่า “โอเค…..ฉันจะดื่มมัน!”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมา ลังเลอยู่สามวินาที แล้วเทลงในปากและกรอกลงไปในท้องอึกใหญ่ๆ
เฟ่ยเสวปิงก็ไม่กล้าที่จะล่าช้า และก็รีบดื่มแก้วที่สองลงไป
เมื่อเฟ่ยซานไห่ดื่มเหล้าแก้วที่สองหมด เขาก็สูญเสียการควบคุมร่างกาย เขานั่งลงบนเก้าอี้ รู้สึกปวดหัวเหมือนจะแตกเป็นชิ้นๆ ไม่สามารถลืมตาได้เลย
ทันทีหลังจากนั้น ก็ได้ยินเขาพูดพึมพำว่า “วี……วีรบุรุษหนุ่ม………ฉัน…….ฉัน……..ฉันไม่ไหวแล้ว………”
ทันทีที่เสียงจบลง คนทั้งร่างก็หมดสติไปในทันใด
เย่เฉินใช้ปราณทิพย์ของเขาตรวจสอบ และพบว่าชายชรานั้นอยู่ในอาการโคม่าจริงๆ ดังนั้นเขาจึงพูดกับจางชวนที่คุกเข่าอยู่ข้างๆเขาว่า “มา คุณเข้ามากรอกเหล้าแก้วที่สามให้เขา”
จางชวนไม่กล้าปฏิเสธ เขารีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาที่เฟ่ยซานไห่ รินเหล้าด้วยมือที่สั่นเทา บีบฟันของเฟ่ยซานไห่ และค่อยๆรินเหล้าเข้าปากเฟ่ยซานไห่อย่างระมัดระวัง
YOU MAY ALSO LIKE
