ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4206 ราคาที่ต้องจ่าย
คำพูดของเฟ่ยเข่อซินทำให้แต่ละคนในตระกูลเฟ่ยละอายใจเหนือจะเปรียบ
คำพูดเหล่านี้ทำให้พวกเขาตระหนักได้จริง ๆ ว่าตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์ ตระกูลเฟ่ยเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์!
ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าจะเสียสละเฟ่ยฮ่าวหยางเพียงคนเดียว เพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูลเฟ่ยทั้งหมดเอาไว้ ซึ่งนี่เท่ากับการหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบต่อหน้าเย่เฉิน
เฟ่ยซานไห่เป็นคนแรกที่ได้สติกลับมาในเวลานี้ เขามองไปที่เย่เฉินและพูดด้วยความหวาดกลัว “คุณเย่…เหตุผลที่คุณผลักดันให้เรื่องการลักพาตัวฮ่าวหยางกลายเป็นประเด็นร้อนที่คนทั่วโลกจับตามอง หรือว่า…หรือว่าก็เพื่อทำให้ส่วนที่เหลือของตระกูลเฟ่ยต้องพ่ายแพ้ลงอย่างสมบูรณ์?!”
เย่เฉินเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ฉันแค่ต้องการให้เฟ่ยฮ่าวหยางและทั้งตระกูลเฟ่ยต้องจ่ายค่าชดใช้ในเรื่องนี้! เฟ่ยฮ่าวหยางได้ทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมไปมากมาย เรื่องพวกนี้ ควรจะถูกเปิดเผยอย่างละเอียด”
พูดจบ เย่เฉินก็มองไปที่เฟ่ยเข่อซินและพูดด้วยความพึงพอใจ “คุณหนูเฟ่ย ตระกูลเฟ่ยมีผู้คนมากมายหลายปาก แต่กลับมีแค่วิธีของคุณคนเดียวที่มีความจริงใจในการแก้ปัญหา สิ่งที่คนอื่นๆคิด สุดท้ายก็แค่การหาวิธีกดเรื่องนี้ลงไปเท่านั้น พูดให้ชัดเจน ก็คือคิดแค่จะหลบเลี่ยงความรับผิดชอบ”
จากนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ และจ้องไปที่คนในตระกูลเฟ่ย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกคุณไม่มีความละอายกับเรื่องนี้แม้แต่ในกระดูก! ซ้ำยังต้องการพึ่งพาเงินเพื่อแก้ปัญหานี้อีกเดียว ผมขอถามพวกคุณ เงินสามารถบันดาลได้ทุกอย่างหรือยังไง?!”
คนในตระกูลเฟ่ยไม่มีใครกล้าตอบ
เย่เฉินมองไปที่เฟ่ยเจี้ยนจงและถามอย่างเย็นชาว่า “คุณท่านเฟ่ย ถ้าผมจำไม่ผิด ปีนี้คุณอายุเก้าสิบกว่าปีแล้วใช่ไหม?”
เฟ่ยเจี้ยนจงรีบตอบด้วยความกลัว “ใช่คุณเย่ ปีนี้ผมมีอายุเก้าสิบหกแล้ว…”
เย่เฉินพยักหน้า มองไปที่เขาและถามว่า “เก้าสิบหก ถือว่ามีอายุที่ยืนยาวแล้ว แต่คุณอายุขนาดนี้ยังต้องการซื้อยาอายุวัฒนะ คุณคงจะยังรู้สึกมีชีวิตอยู่ไม่เพียงพอสินะ?”
เฟ่ยเจี้ยนจงกล่าวด้วยความอับอาย “ใช่…คุณพูดถูก…ทุกคนล้วนต้องการมีชีวิตที่ยืนยาวร้อยปี…ผมมีชีวิตไม่เพียงพอจริงๆ… ”
เย่เฉินถามเขาว่า “งั้นผมถามคุณ ในเมื่อคนชราเกือบอายุร้อยปีอย่างคุณยังรู้สึกว่าใช้ชีวิตไม่เพียงพอ อย่างนั้นเด็กผู้หญิงอายุเพียงยี่สิบต้นๆพวกนั้นที่ถูกเฟ่ยฮ่าวหยางฆ่าตาย พวกเธอมีชีวิตเพียงพอแล้วหรือไม่?”
เฟ่ยเจี้ยนจงไม่คาดคิดว่า เย่เฉินจะวกหัวข้อกลับมาที่ผู้หญิงบริสุทธิ์เหล่านั้น ในเวลานี้ เขาทำได้เพียงฝืนทำหน้าทนต่อไปแล้วเอ่ยอย่างหน้าชา “พวกเธอ…พวกเธอย่อมยังใช้ชีวิตไม่พอ…”
เย่เฉินขึ้นเสียงเล็กน้อย และถามอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อพวกเธอยังมีชีวิตไม่พอ อย่างนั้นเงินของคุณสามารถทำให้พวกเธอกลับมาจากความตายได้หรือ?”
เฟ่ยเจี้ยนจงพูดได้เพียงด้วยความอับอายอย่างยิ่ง “คุณเย่…ไม่มีเงินจำนวนใดที่พอจะทำให้คนตายให้ฟื้นคืนชีพได้ แต่… หากเงินชดเชยมากเพียงพอ ก็จะทำให้ครอบครัวของพวกเขาพึงพอใจกับการชดเชยได้ อีกทั้งยังทำให้ครอบครัวของพวกเธออยู่ได้อย่างไร้กังวลไปตลอดชีวิต…”
เย่เฉินเยาะเย้ยและพยักหน้า “ใช่ คุณพูดถูก! นี่คือความคิดโดยกำเนิดของคนรวยอย่างพวกคุณ เมื่อฆ่าคนโดยตั้งใจ บังเอิญชนคนตายไป หรือบางทีก็ฆ่าคนไปโดยไม่ได้เจตนา ในสายตาของพวกคุณคนรวย เงินสามารถแก้ไขได้ทุกปัญหา”
“คุณสามารถใช้เงินจำนวนมหาศาลเพื่อทำให้ครอบครัวของผู้เสียหายไม่เพียงแต่ไม่เกลียดพวกคุณ แต่ยังขอบคุณพวกคุณโดยไม่ตั้งใจ แม้ว่าพวกเขาจะขึ้นศาล พวกเขาก็จะแสดงความให้อภัยกับคุณต่อหน้าผู้พิพากษา… ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ จู่ๆเย่เฉินก็รู้สึกถูกกระตุ้นขึ้นมาและถามเสียงดัง “แต่ว่า! ต่อให้พวกคุณสามารถใช้เงินเพื่อทำให้ครอบครัวของเหยื่อรู้สึกขอบคุณได้ แต่เหยื่อที่เสียชีวิตอย่างน่าสังเวชในมือของพวกคุณจะไม่มีวันฟื้นจากความตายได้! พวกเขาจะไม่มีวันได้ สัมผัสความงดงามของโลกใบนี้แล้ว ไม่สามารถใช้ชีวิตไปอีกได้!”
YOU MAY ALSO LIKE
