ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4208 ผมยอมรับ! ผมยอมรับ!!
คำพูดของเย่เฉิน ทุกคนในตระกูลเย่ที่ได้ยินก็รู้สึกราวกับเสียงฟ้าร้องลั่น จนหูลั่นไป!
ทุกคนล้วนมองออกว่า สีหน้าฆ่าฟันของเย่เฉินนั้น ไม่ได้เป็นการทดสอบหรือกำลังล้อเล่นอยู่เลย!
เฟ่ยเสวปิงในเวลานี้สีหน้าซีดขาวและเต็มไปด้วยน้ำตา
เขารู้ดีอย่างยิ่งว่า ไม่ว่าตนจะพูดอะไร ก็ล้วนไม่สามารถช่วยชีวิตลูกชายของเขาเอาไว้ได้
ถ้าตนพูดอะไรผิดไปตอนนี้ เกรงว่าชะตากรรมของตนหลังจากที่ลูกชายตายไปแล้วจะน่าสังเวชมากเช่นกัน
ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ ไม่กล้ามองเย่เฉินและไม่กล้าตอบ
เย่เฉินไม่ปล่อยให้เขารอดพ้นไปได้และถามอย่างเข้มงวดว่า “เฟยเสว่ปิง! ผมถามคุณอีกครั้ง! ผมฆ่าลูกชายของคุณ คุณยอมรับหรือไม่?!”
เฟ่ยเสวปิงตกใจกลัวกับคำพูดของเย่เฉินจนเป็นอัมพาตไป เขาถูกเย่เฉินบีบบังคับด้วยท่าทางที่ก้าวร้าวจนไม่มีทางที่จะหนี ในใจของเขายังคงแหลกสลาย จนได้แต่ต้องคุกเข่าลงกับพื้นและประสานโค้งคำนับไม่หยุด ในเวลาเดียวกันเขาก็ตะโกนด้วยความสิ้นหวัง “ผมยอมรับ! ผมยอมรับ!! ผมยอมรับ!”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ภาพตรงหน้าของเฟ่ยฮ่าวหยางก็ดำมืด จนเขาแทบจะเป็นลมไป
ด้วยความปรารถนาในการเอาชีวิตรอดอันแรงกล้า เขาจึงเบิกตากว้างจ้องไปที่พ่อของตนและตะโกนว่า “พ่อ! คุณต้องช่วยผมสิพ่อ! คุณไม่อาจมองเห็นเขามาฆ่าผมคาตาแบบนี้ได้นะพ่อ!!”
เฟยเสว่ปิงหันหน้าไปข้างหนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันและพูดว่า “ทั้งหมดนี้…ล้วนเป็นแกที่ทำตัวเอง..ฉันก็ไม่สามารถช่วยแกได้…”
เฟ่ยฮ่าวหยางโพล่งออกมา “พ่อจะใจร้ายขนาดนี้ไม่ได้นะ! ผมเองก็ถือเป็นลูกหลานของตระกูลเฟ่ย หากพวกคุณยอมทนมองผมถูกฆ่าตายไป แล้วพวกคุณจะอยู่อย่างสงบสุขตลอดชีวิตที่เหลือได้หรือไง?!”
เย่เฉินเตะเข้าที่หน้าอกของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามัวพูดไร้สาระอีก ฉันรับประกันเลยว่าจะทำให้ชีวิตนายแย่ยิ่งกว่าความตาย!”
หลังจากได้ยินแบบนี้ เฟ่ยฮ่าวหยางก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ถึงแม้ว่าทั้งตัวจะเจ็บปวดมากก็ตาม การทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมในสองวันที่ผ่านมานี้นั้นสำหรับเขาแล้วมันน่ากลัวเสียยิ่งกว่านรก เขาหวาดกลัวมันสุดขีดมานานแล้ว
ในเวลานี้ เย่เฉินถามเฟ่ยเสวปิงว่า “เฟ่ยเสวปิง ผมจะถามคุณอีกครั้ง เฟยฮ่าวหยางลูกชายของคุณ สมควรตายหรือไม่?”
เฟ่ยเสวปิงหลับตาลงและตะโกนอย่างสิ้นหวัง “สมควรตาย! สมควรตาย!!”
เย่เฉินพยักหน้า จากนั้นเมื่อมองไปที่ปู่ของเฟ่ยฮ่าวหยางอย่างเฟ่ยซานไห่ เขาก็ถามอย่างเย็นชาว่า “เฟ่ยซานไห่! ผมฆ่าหลานชายของคุณ คุณยอมรับหรือไม่?”
เฟ่ยซานไห่โค้งคำนับทันที ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นก็พูดเสียงสูง “คุณเย่ ผม…น้อมรับ!”
เย่เฉินขมวดคิ้วและถามว่า “จริงหรือ?”
เฟ่ยซานไห่พูดซ้ำ: “ผมยอมรับ! ผมยอมรับจริง ๆ!!”
เย่เฉินพูดอีกครั้ง “คุณคือผู้นำตระกูลเฟ่ย เวลาโหดเหี้ยมขึ้นมาแม้กระทั่งพ่อตัวเองก็ยังไม่ปล่อยไป ดังนั้นที่คุณบอกว่าคุณยอม ผมกลับไม่มีความเชื่อมั่นเลยสักนิด”
เฟ่ยซานไห่รีบส่ายหัวและพูดว่า “คุณเย่ ผมสาบานกับพระเจ้าได้ว่าผมยอมรับจริงๆ ถ้าในอนาคตผมวางแผนแก้แค้นคุณ ขอให้ผมตายโดยไม่มีที่ฝังศพ!”
เฟ่ยซานไห่ไม่ยอมรับจริงๆ แต่ก็เขาไม่กล้าที่จะแก้แค้นเย่เฉิน
ความปรารถนาสูงสุดของเขาในตอนนี้คือการเป็นผู้นำตระกูลเฟ่ยต่อไป สำหรับชีวิตที่เน่าเฟะของเฟ่ยฮ่าวหยาง เขาไม่สนใจเลยสักนิดจริงๆ
ดังนั้น เขาจึงรู้สึกว่าขอแค่เขาสามารถรักษาตำแหน่งผู้นำตระกูลของตนเองเอาไว้ได้ ตนก็จะไม่มีวันมีความคิดอยากแก้แค้นเย่เฉิน
แน่นอนว่า หากคืนนี้ไปตนไม่ได้เป็นผู้นำตระกูลเฟ่ยอีกต่อไป อย่างนั้นตนก็ยิ่งจะไม่สามารถไปแก้แค้นเย่เฉินได้แล้ว
เย่เฉินไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับคำสาบานของเฟ่ยซานไห่และถามต่อไปว่า “คุณคิดว่า หลานชายของคุณเฟยฮ่าวหยาง สมควรตายหรือไม่?”
“สมควรตาย!” เฟ่ยซานไห่โพล่งออกมาโดยไม่คิด
เย่เฉินยิ้มเยาะและพูดอย่างใจเย็น “ฉันจะไม่ไปสอบสวนว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นจริงหรือเท็จ หลังจากวันนี้ไป หากคุณต้องการล้างแค้นฉัน ฉันเย่เฉินพร้อมต้อนรับทุกเมื่อ”
เฟ่ยซานไห่กล่าวด้วยความกลัวอย่างยิ่งว่า “คุณเย่ ผมไม่กล้า! ผมไม่กล้าเลยสักนิด!”
เย่เฉินไม่สนใจเขาและหันไปมองเฟ่ยเจี้ยนจง ก่อนจะถามเสียงดัง “เฟ่ยเจี้ยนจง! ผมฆ่าหลานชายของคุณ คุณยอมรับหรือไม่?!”
เฟ่ยเจี้ยนจงพูดด้วยความหวาดหวั่น “คุณเย่…คุณกำลังทำหน้าที่แทนสวรรค์ ผมไม่เพียงแต่ยอมน้อมรับ แต่ยังรู้สึกขอบคุณที่คุณกำจัดสวะแบบนี้ออกไปจากตระกูลเฟ่ยของเราด้วย!”
YOU MAY ALSO LIKE
