ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4307 ถามฉันแล้วยัง?!
บทที่ 4307 ถามฉันแล้วยัง?!
ตอนนี้ ต่อให้ตระกูลอานจะมีเงินหลายล้านล้านแล้วมันจะทำอะไรได้บ้าง? ถึงมีก็แลกชีวิตลูกๆหลานๆกลับมาไม่ได้!
ในเวลานี้ สมาชิกคนอื่นๆในตระกูลอานก็หมดหวังเช่นกัน
พวกเขาทั้งหมดตระหนักถึงความเป็นจริงในทันที วันนี้เป็นวันที่ถึงคราวเคราะห์แล้ว!
ผู้เก่งกาจวิชาบู๊ทั้งสี่ถูกสังหาร แล้วพวกเขาคนธรรมดาที่ไม่มีแม้แต่แรงจะไปฆ่าไก่ จะรอดจากลิขิตสวรรค์ได้อย่างไร!
ทันใดนั้น กลุ่มโจรที่โหดเหี้ยมก็พุ่งมาที่ประตู
ชายที่เป็นผู้นำก้าวไปข้างหน้า เขายืนอยู่ที่ประตูและมองคนตระกูลอานที่กำลังตื่นตระหนกอยู่ในห้องอย่างเย็นชา
จากนั้นก็เอ่ยเยาะเย้ย “ไอ้หย่า
คนเยอะเสียจริง ต้องขอโทษด้วยแล้ว ถึงเวลาเปิดฉากฆ่าแล้ว!”
พูดจบ
“อานฉีซาน นายมีคำสั่งเสียอะไรรึเปล่า?”
เขาก็ยกปืนขึ้นมา ก่อนจะเล็งไปที่อานฉีซานแล้วถามอย่างเยาะเย้ย
อานฉีซานลุกขึ้นและพูดอย่างนอบน้อม “ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้คุณขุ่นเคือง แต่ถ้าคุณมีความแค้นกับฉันจริงๆ ได้โปรดปล่อยครอบครัวของฉันไป!”
ชายคนนั้นแค่นเสียงเยาะเย้ยและเอ่ยดูถูกเหยียดหยามว่า “ฉันไม่ได้แค่จะฆ่านายเท่านั้น แต่เป็นพวกนายทุกคนต่างหาก!”
พูดจบ เขาก็ตะคอก “ไม่พูดจาไร้สาระกับพวกนายแล้ว ตอนนี้จะไปส่งพวกนายไปตายซะ!”
ในเวลานี้เอง จู่ๆ
“จะส่งพวกเขาไปตาย นายถามฉันแล้วยัง?!”
ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ด้านขวาของเขา จากนั้นก็มีเสียงเย็นเยียบดังขึ้นว่า
คนที่พูดก็คือเย่เฉิน!
หัวหน้าโจรรวมถึงทหารที่มีปืนอยู่ข้างหลังของเขา ต่างก็ตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นมาอย่างฉับพลันของเย่เฉิน
พวกเขารู้มานานแล้วว่ามีคนโชคร้ายสองคนอยู่ในห้องถัดไปและวางแผนจะกำจัดพวกเขาทิ้งทันทีหลังจากที่ฆ่าคนตระกูลอานหมดแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่า คนในห้องนั้นจะถึงกับเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง!
และถึงขนาดที่ กล้าเอ่ยคำพูดที่เย่อหยิ่งแบบนี้ออกมา!
นี่แทบจะเท่ากับเดินมารนหาที่ตายชัดๆ!
หัวหน้าโจรหันไปมองเย่เฉิน
หลังจากตกใจไปชั่วครู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “เจ้าหนุ่ม ต่อให้นายมารนหาที่ตายก็ต้องมีลำดับมาก่อนมาหลัง!
วางใจได้ นายอยู่ข้างหลังพวกเขา หลังจากฆ่าพวกเขาทิ้งหมดแล้วฉันค่อยส่งนายตามไปต่อเอง!”
พูดจบ เขาก็เตรียมเหนี่ยวไกปืนและยิงคนตระกูลอานทิ้ง!
ในเวลานี้เอง
คิดว่าไม้ขีดไฟในมือของนายมันไร้เทียมทานจริงหรือไง?
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ก็แค่มดตุ่น ยังกล้ามาโห่ร้องต่อหน้าฉัน
พูดจบ ในมือของเขาก็มีแสงอันเย็นยะเยือกสว่างวาบขึ้นมา จากนั้นดาบที่มองไม่เห็นก็ออกมาจากมือของเขาอย่างรวดเร็ว!
แสงอันเย็นยะเยือกนี้คือมีดทะลุวิญญาณของเย่เฉิน!
หัวหน้าโจรไม่คิดว่าเย่เฉินจะกล้ามากขนาดนี้ ยังไม่ทันที่เขาจะได้โมโห จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าสองแขนของตนเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างมาก!
จากนั้น ปืนในมือของเขาก็ตกลงไปที่พื้นพร้อมกันกับมือสองข้าง ข้อมือ และแขนครึ่งท่อนของเขา!
เมื่อมองดูแขนของตัวเองอีกที ก็พบว่าตอนนี้มันขาดด้วนไปตั้งแต่ปลายข้อศอกแล้ว!
บาดแผลนั้นเรียบร้อยอย่างมาก ราวกับว่ามันถูกตัดออกด้วยมีดตัดที่มองไม่เห็น เลือดสดๆไหลออกมาจากบาดแผลที่แบนราบในทันที!
แขนทั้งสองข้างที่ขาดไปของเขา ตอนนี้กำลังดูราวกับเครื่องฉีดพ่นยาฆ่าแมลงสองอัน
อย่างไรก็ตาม
สิ่งที่ฉีดพ่นออกมานั้นไม่ใช่ยา แต่เป็นเลือดสดๆอุณหภูมิ
36 องศาในร่างกายของเขา!
ความเจ็บปวดที่รุนแรง รวมไปถึงละอองเลือดแรงดันสูงสองสายข้างหน้าเขา ทำให้ผู้เป็นหัวหน้าโจรตะลึงกลัวสุดขีด!
เพราะความเจ็บปวดที่ยากเกินกว่าจะทนได้ทำให้เขาต้องเอ่ยอ้าปากกรีดร้องออกมา แต่เพิ่งจะอ้าปากจู่ๆเสียงร้องก็ต้องหยุดกะทันหัน!
นั่นเป็นเพราะสายตาของเขาพบว่า ที่ด้านข้างของตนที่มีลูกน้องหกคนยืนอยู่ซ้อนกัน ตอนนี้ไหล่ซ้ายของพวกเขาแต่ละคนล้วนถูกตัดขาดออกอย่างเรียบร้อยลงทั้งหมด!
สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดก็คือไม่เพียงแค่ไหล่ซ้ายของคนทั้งหกที่ถูกตัดขาด แม้กระทั่งปืนในมือของพวกเขาที่อยู่ในระดับเดียวกันก็ถูกตัดออกไปอย่างเรียบร้อย!
สีหน้าของเขากลายเป็นตื่นตะลึงเหนือบรรยายในทันที!