ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4379 ฉันอยู่พรอวิเดนซ์!
บทที่ 4379 ฉันอยู่พรอวิเดนซ์!
แต่ว่า เย่เฉินก็รู้ว่าหม่าหลันไม่กล้าให้เขากับเซียวชูหรัน รู้ว่าเธอนั่งเครื่องบินส่วนตัวมา ดังนั้นเธอต้องรอลงจากเครื่องบินก่อน ถึงจะติดต่อเซียวชูหรันแน่นอน
เย่เฉินก็ไม่กังวลปัญหาที่หม่าหลันจะผ่านด่านศุลกากรเพียงคนเดียว ยังไงซะหม่าหลันก็เคยเข้ามหาวิทยาลัย และมีทักษะการสนทนาภาษาอังกฤษขั้นพื้นฐานแน่นอน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา โทรศัพท์ของเซียวชูหรันก็ได้รับเบอร์จากสหรัฐอเมริกา
เธอไม่คิดอะไรมาก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว พูดเป็นภาษาอังกฤษว่า:”ไฮ”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงตื่นเต้นของหม่าหลันก็ดังขึ้น:”ชูหรัน! ฉันเอง! ฉันอยู่สหรัฐอเมริกาแล้ว!”
เซียวชูหรันตะลึงเมื่อได้ยินเสียงแม่ หยุดชะงักทั้งตัวทันที ใช้เวลานานกว่าจะรู้สึกตัว และโพล่งออกมา:”แม่มาถึงสหรัฐอเมริกาเมื่อไหร่? ทำไมก่อนออกเดินทางไม่บอกพวกเราล่ะ?”
หม่าหลันยิ้มพูดว่า:”ก็ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์เธอกับเย่เฉินไง! อีกอย่างใช้เวลาบินนานขนาดนั้น ถ้าฉันบอกพวกเธอล่วงหน้า พวกเธอจะต้องเป็นห่วงฉันแน่นอน ดังนั้นฉันจึงบินมาก่อนเลย!”
เป็นครั้งแรกที่เซียวชูหรันพบว่า แม่รู้ผิดชอบตามวัยแล้ว……รู้จักคิดเพื่อคนอื่นแล้ว……
แต่ว่า เธอไม่รู้ว่าหม่าหลันทำอย่างนี้ เพราะกลัวว่าเรื่องที่เธอใช้เงินหมดจะหลุดไป
ดังนั้น เซียวชูหรันจึงรีบถามเธอว่า:”แม่อยู่ที่ไหน? สนามบินนิวยอร์กรึเปล่า? ฉันกับเย่เฉินจะไปรับแม่ตอนนี้เลย!”
หม่าหลันพูดว่า:”โอ้ ฉันไม่ได้อยู่ในนิวยอร์ก ฉันอยู่ในพรอวิเดนซ์นั้นไง! ”
“เอ๋?”เซียวชูหรันพูดด้วยความประหลาดใจ:”แม่ต่อเครื่องมาเองเหรอ?”
“ใช่แล้ว”หม่าหลันพูดมั่วๆ:”เธอบอกว่าต้องบินไปนิวยอร์กก่อนไง ดังนั้นฉันจึงต่อเครื่องบินมาเอง”
Smart address bar. th.readeraz.com ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4379 ฉันอยู่พรอวิเดนซ์! – th.readeraz
เซียวชูหรันถามต่อ:”แม่ผ่านด่านศุลกากรแล้วเหรอ? ทำขั้นตอนการเข้าเมืองแล้วเหรอ?”
“เรียบร้อยแล้ว”หม่าหลันบอกว่า:”ฉันอยู่ที่ล็อบบี้ของสนามบิน พวกเธอมารับฉันตอนนี้เลยได้ไหม? ถ้าไม่สะดวก ฉันเรียกแท็กซี่ก็ได้ แต่ฉันรีบมาหน่อย ไม่ได้ไปแลกเงินดอลลาร์ที่ธนาคารเหรียญใช้โทร ฉันก็ขอพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินว่า เดี๋ยวลูกช่วยจ่ายค่าโดยสารให้แม่ด้วยนะ”
เซียวชูหรันก็ไม่ได้คิดมาก โพล่งออกมาถามเย่เฉินว่า:”ที่รัก แม่มาถึงสนามบินแล้ว เราห่างจากสนามบินไกลแค่ไหน? สะดวกไปรับเธอไหม?”
“สะดวก”เย่เฉินเหลือบมองที่ระบบนำทาง และพูดว่า:”สะดวก จากนี้ไปสนามบินใช้เวลาแค่สิบนาทีเอง”
เซียวชูหรันรีบพูดว่า:”แม่ ฉันกับเย่เฉินกำลังเดินทางกลับ และอยู่ห่างจากแม่เพียงสิบนาที งั้นแม่รอเราที่สนามบินสักครู่นะ พวกเราจะไปรับแม่ตอนนี้เลย!”
หม่าหลันดีใจมากแน่นอน และโพล่งออกมา:”โอ้ งั้นเยี่ยมมากจริงๆ แม่จะรอพวกเธอที่นี่แหละ!”
ยี่สิบนาทีต่อมา เย่เฉินกับเซียวชูหรันมารับหม่าหลันที่สนามบิน หลังจากหายไปนาน
เมื่อเห็นเซียวชูหรันกับเย่เฉิน หม่าหลันรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก และพูดอย่างร่าเริงว่า:”เฮ้อ ชูหรัน เย่เฉิน ช่วงนี้ แม่คิดถึงพวกเธอมากๆ !”
เซียวชูหรันพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”ฉันก็คิดว่าแม่คงจะสบายมากแน่นอน ที่บ้านคนเดียว”
หม่าหลันยิ้มพูดว่า:”สบายก็สบายแหละ แต่อยู่คนเดียวนานๆ มันเหงาเหลือเกิน!”
พูดไป เธอพูดอย่างกังวลว่า:”ครั้งนี้ฉันมาสหรัฐอเมริกา ลืมแลกดอลลาร์ และลืมเอาบัตรธนาคารมาด้วย พวกเธอพกเงินพอใช้ไหม?”
เซียวชูหรันไม่ได้คิดอะไรมาก พูดด้วยรอยยิ้มว่า:”แม่คะ แม่มาหาพวกเราที่สหรัฐอเมริกา เราจะให้แม่ใช้เงินของตัวเองได้ไง อยู่ที่นี่ให้สบายได้เลย
YOU MAY ALSO LIKE
