ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4382 เจอกันที่เกาะฮ่องกาง!
บทที่ 4382 เจอกันที่เกาะฮ่องกาง!
หลังจากตกลงว่าจะไปเกาะฮ่องกางกับเซียวชูหรันแล้ว เย่เฉินก็โทรหาว่านพั่วจวิน
ทันทีที่สายถูกเชื่อมต่อ ว่านพั่วจวินที่ปลายสายก็เอ่ยถามว่า “อาจารย์เย่ คุณได้พูดคุยกับภรรยาของคุณแล้วหรือยัง? ไม่ทราบว่าสามารถมาช่วยเหลืออย่างฉุกเฉินได้หรือไม่!”
เย่เฉินเอ่ยว่า “ฉันได้พูดคุยกับภรรยาแล้ว และคุณเองก็โชคดีเช่นกัน พอดีแม่ภรรยาของฉันเพิ่งมาถึงสหรัฐอเมริกา เธอสามารถช่วยฉันดูแลภรรยา ไม่อย่างนั้นฉันคงไปช่วยคุณไม่ได้จริงๆ”
ว่านพั่วจวินรีบพูดว่า “นี่เยี่ยมมากจริงๆ! คุณเย่ คุณจะพอมีเวลาเมื่อไหร่ ผมจะจัดการเครื่องบินธุรกิจจากสหรัฐอเมริกาไปรับคุณ!”
เย่เฉินหลบและพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องบินธุรกิจหรอก ฉันซื้อตั๋วได้”
ว่านพั่วจวินเอ่ยว่า “ถ้าคุณต้องเปลี่ยนเครื่องบิน ก็จะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 20 ชั่วโมงหรือมากกว่านั้น และคุณอาจไม่สามารถซื้อตั๋วที่เร็วที่สุดได้ ใช้เครื่องบินธุรกิจยังคงเร็วกว่า!”
เย่เฉินพึมพำ “ก็ใช่ ตอนนี้เป็นเรื่องคับขัน ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี อย่างนั้นก็ได้ รบกวนคุณช่วยจัดเครื่องบินสักหน่อย พรุ่งนี้เช้าฉันออกเดินทางได้ทันที”
“ดี!” ว่านพั่วจวินพูดโดยไม่คิด “เดี๋ยวผมจัดการให้ทันที บินตอน 8 โมงเช้าตามเวลาท้องถิ่นคุณไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ?”
“ไม่มีปัญหา!”
ว่านพั่วจวินพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อย่างนั้นก็เยี่ยมมากเลยอาจารย์เย่! ถึงเวลานั้นผมจะไปรับคุณที่สนามบิน”
เย่เฉินกล่าวว่า “อย่างนั้นก็พบกันที่เกาะฮ่องกางเถอะ!”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็บอกลาว่านพั่วจวิน หลังจากวางสาย เขาก็พูดกับเซียวชูหรันว่า “ภรรยา สถานการณ์ของลูกค้าคนนี้ค่อนข้างเร่งด่วน ฉันจะไปตั้งแต่พรุ่งนี้เช้า”
เซียวชูหรันกล่าวด้วยสีหน้ายากจะตัดใจและสงสารเขาอยู่บ้าง “เช้าก็ต้องรีบขึ้นเครื่องแล้ว นี่ออกจะลำบากเกินไปแล้ว…”
เย่เฉินยิ้มน้อยๆและกล่าวว่า “ก็แค่ตื่นเช้า ไม่ได้ลำบากอะไร ลูกค้ารายนี้ดูเหมือนจะมีอำนาจไม่เลว บอกว่าเขาจะจัดเครื่องบินธุรกิจมาให้ฉัน เช้าวันรุ่งขึ้นฉันจะบินตรงจากที่นี่ไปเกาะฮ่องกางแค่หลับไปตลอดทางก็ถึงแล้ว”
หม่าหลันที่อยู่ด้านข้างได้ยินเย่เฉินพูดเกี่ยวกับเครื่องบินธุรกิจก็รีบพูดว่า “ใช่ใช่ใช่! เครื่องบินธุรกิจสบายมาก! เครื่องบินแบบนั้น หากคิดจะนั่งก็นั่งบนโซฟาเดี่ยวข้างหน้าได้ นวดได้ ประคบร้อนได้ แถมยังระบายอากาศ พอเหนื่อยก็เข้าห้องนอนด้านหลัง นอนบนเตียงใหญ่ นอนสบายกว่าที่นอนในบ้านอีก! แถมแอร์โฮสเตสที่อยู่อีกในนั้นก็เรียกได้ว่าบริการดีที่หนึ่ง!”
เซียวชูหรันอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แม่คะ หนูยังไม่เคยนั่งเครื่องบินธุรกิจ แต่กลับพูดซะเหมือนแม่กำลังนั่งกับหนูมาก่อนซะงั้น…”
หม่าหลันรู้ว่าตนพูดผิดไปจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ดูพูดเข้าสิ ต่อให้แม่ไม่กินหมูแต่เคยเห็นหมูวิ่งผ่านไม่ได้หรือไงกัน? บนทีวีก็มีภาพคนนั่งเครื่องบินส่วนตัวอยู่ตลอด ในนั้นสะดวกสบายเหมือนห้องพักหรูหราในโรงแรมก็มิปาน”
เซียวชูหรันส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วหันไปหาเย่เฉินและพูดว่า “ที่รัก อย่างนั้นฉันจะไปส่งคุณที่สนามบินพรุ่งนี้เช้า”
เย่เฉินไม่ปฏิเสธ เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “ได้ อย่างนั้นก็ต้องรบกวนภรรยาขับรถไปสักหน่อยแล้ว”
……
วันถัดมา
นาฬิกาปลุกของเซียวชูหรันดังขึ้นตอนหกโมง
เธอกับเย่เฉินลุกขึ้นและทานอาหารเช้าอย่างง่ายๆ จากนั้นก็แล้วขับรถไปสนามบินในพรอวิเดนซ์
เย่เฉินขับรถของเขาไปที่สนามบินและจอดรถไว้ที่ทางเข้าสนามบิน ก่อนจะพูดกับเซียวชูหรันว่า “ภรรยา เธอไม่ต้องเข้าไปส่งฉันแล้ว ขับรถกลับเถอะ”
เซียวชูหรันพูดอย่างไม่เต็มใจ “ฉันยังอยากจะไปส่งคุณนี่”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เธอไปส่งฉันก็ไปได้แค่ที่จุดตรวจความปลอดภัย คนเขาจัดการเครื่องบินธุรกิจมาให้ฉันแล้ว ฉันไปที่ช่อง VIP ได้โดยตรงและไม่ต้องต่อคิว ดังนั้นเธอไปส่งฉันก็ทำได้แค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นเอง อย่าได้ลำบากเลย”
YOU MAY ALSO LIKE
