ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4411 อย่าถือสาผมเลย
จงจื่อทาวตกใจกลัวเย่เฉินจนไม่กล้าพูดไปชั่วขณะ
เขารู้ ถ้าขนาดตระกูลจงและสำนักฮงเมินยังเอาเย่เฉินไม่อยู่ นั่นแปลว่าเขาไม่มีอะไรงัดมาสู้เย่เฉินได้แล้ว
ดังนั้นในเวลานี้ เขาจึงไม่กล้าไปกระตุกหนวดของเย่เฉิน
แต่ถึงอย่างนั้น คิดว่าเย่เฉินจะยอมปล่อยเขาไปง่ายๆเหรอ อีกฝ่ายยกมือขึ้นมาตบเขาอีกครั้งแล้วถามว่า “พูดสิ เป็นใบ้เหรอ”
ปากของจงจื่อทาวบวมเหมือนอมไข่นกกระทาไว้ยี่สิบฟอง เขาทำได้แค่อดทนกับความเจ็บปวดและสะอื้นไห้ออกมา “ผม… ผมผิดไปแล้ว…..ได้โปรด….ปล่อยผมไปเถอะ……”
เย่เฉินตบเขาอีกครั้งและพูดอย่างเย็นชา: “ฉันถามว่าเมื่อกี้คนที่พูดว่าจะทำนั่นทำนี้ใช่นายหรือเปล่า! ถ้ายังพูดอะไร้สาระอีก ฉันตบปากนายฉีกแน่！”
จงจื่อทาวร้องไห้ แล้วพูดว่า “ผมเอง…ผมเป็นคนพูดเอง…”
เย่เฉินพยักหน้า หวดมือตบเขาอีกครั้ง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “จะทำอย่างนั้น จะทำอย่างนี้ ไฟแรงนักเหรอนาย！”
มุมปากของจงจื่อทาวไหลอาบไปด้วยเลือดสดๆ สะอื้นไห้ออกมาว่า “ผมมันปากไม่ดีเอง! ได้โปรด อย่าถือสาผมเลยนะ!”
เย่เฉินตบบ้องหูเขาอีกครั้ง แสยะยิ้มพร้อมเอ่ยถามว่า “ก่อนหน้านี้นายบอกว่าจะให้ฉันคุกเข่าโขกหัวให้นาย แล้วตบหน้าฉันร้อยครั้งไม่ใช่เหรอ?”
จงจื่อทาวรู้สึกเหมือนโลกหมุน ร้องไห้โฮออกมา ขอร้องอ้อนวอนยกใหญ่: “ผม…..ผมก็แค่….พูดไร้สาระไปเรื่อย…… ครั้งนี้ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ……ครั้งหน้าผมจะไม่…… ฉันจะไม่… ..”
เย่เฉินยิ้มเยาะ หวดมือตบเขาอีกครั้ง: “มาขอร้องเอาตอนนี้ฉันไม่มีโอกาสให้แล้ว!”
เมื่อเห็นว่าจงจื่อทาวถูกเย่เฉินตบหน้าจนใกล้จะหมดสติอยู่รอมร่อ หลิวม่านฉงก็ไม่สามารถทนมองได้อีกต่อไป จึงเดินเข้าไปพูดว่า “เย่เฉิน พอได้แล้ว ถ้าขืนยังตบเขาต่อไปต้องเป็นเรื่องแน่ๆ!”
เย่เฉินมองมาที่เธอ เอ่ยถามด้วยความสงสัย “เป็นเรื่องยังไง?”
หลิวม่านฉงโพล่งออกมา: “ถ้าคุณยังตบเขาอยู่แบบนี้เขาอาจตายได้นะ!”
เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า “ผมรู้ขอบเขตดีน่า ถึงเขาจะเจ็บ แต่ไม่ถึงตายแน่นอน ไม่เชื่อคุณนี่”
เย่เฉินกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นมาตบเขาอีกครั้ง
จงจื่อทาวกุมหน้าตัวเองไว้ ร้องไห้โหยหวนออกมายกใหญ่ “พี่ครับผมผิดไปแล้ว ขอร้อง…..อย่าตีผมเลย…..”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยพูดอย่างเย็นชา: “คนเก่งเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว? เมื่อกี้ยังอยากเล่นฉันให้ตายไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้มาขอร้องอ้อนวอนซะแล้วล่ะ?”
จงจื่อทาวโพล่งออกมา: “ผมมันมีตาหามีแววไม่ เผลอไปทำให้พี่อารมณ์ดี ได้โปรดอย่าถือสาผมเลยนะ…… ”
เย่เฉินยิ้มเยาะออกมา “เพิ่งคิดได้เอาตอนนี้เหรอ? มันสายไปแล้วล่ะ!”
พูดจบ เขาก็สะบัดมือใส่หน้าอีกฝ่ายอีกครั้ง
จากนั้นเขาก็หันมามองหลิวม่านฉง พูดยิ้มๆว่า “เห็นไหม ผมบอกแล้วไม่ถึงตายหรอก”
ทันทีที่เขาพูดจบ จงจื่อทาวที่ก็ถูกตบตีจนสภาพดูไม่ได้ เมื่อถูกตบอีกครั้ง ภาพตรงหน้าก็ตัด และพลันหมดสติไป
หลิวม่านฉงโพล่งออกมา “เขา… เขาตาเหลือกขนาดนี้แล้ว… ไม่ใช่ว่าตายแล้วเหรอ?”
เย่เฉินโบกมือ: “ไม่ต้องกังวล เขาไม่ตายหรอก ก็แค่หมดสติไปเท่านั้นเอง”
หลิวหม่านฉงรีบพูด “งั้นโทรเรียกรถพยาบาล..…”
เย่เฉินส่ายหัวแล้วพูดว่า “ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ตายง่ายๆหรอก จะโทรเรียกรถพยาบาลมาทำไม ไม่จำเป็นต้องเรียกคุณหมอมาให้เสียเวลาเพื่อคนแบบนี้หรอก อีกอย่างนะผมเก็บเขาไว้อีกสักพักน่าจะยังมีประโยชน์”
หลิวม่านฉงรู้สึกเหมือนสมองกำลังจะระเบิด เอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “เย่เฉิน… ฟังฉันหน่อยได้ไหม คุณทำร้ายเขาจนมีสภาพอนาถขนาดนี้ ครอบครัวของเขาไม่ปล่อยคุณไปแน่ ถ้าวันนั้นมาถึงคุณจะมีจุดจบยังไงคุณรู้ไหม?！พ่อฉันก็ช่วยคุณไม่ได้หรอกนะ…..”
“อย่างพ่อคุณน่ะเหรอ?” เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “แค่เขาเอาตัวรอดได้ก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากๆแล้ว”
ขณะที่พูด หัวข้อของเย่เฉินก็ไม่ได้หยุดอยู่ที่หลิวเจียฮุย และพูดกับหลิวม่านฉงว่า “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าครอบครัวของไอ้หมอนี้จะยอมหรือเปล่า มันอยู่ที่ว่าผมจะยอมหรือเปล่าต่างหาก ผมตบเขาไปแล้วร้อยรอบจนเขานิ่งไป เพราะงั้นก็คงต้องเปลี่ยนไปตบพ่อเขาหรือไม่ก็ปู่ของเขาแทน ใครใช้ให้พวกเขาสั่งสอนลูกหลานในทางที่ผิดกันล่ะ? “
YOU MAY ALSO LIKE
