ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4416 ต้องทำให้คุณสมหวังอยู่แล้วสิ!
บทที่ 4416 ต้องทำให้คุณสมหวังอยู่แล้วสิ!
หลิวม่านฉงทักทายพวกเขาทีละคน แถมยังจำชื่อพวกเขาได้ทุกคน
หลังจากทักทายเสร็จ เธอก็พูดกับเย่เฉินว่า: “เศรษฐกิจของเกาะฮ่องกางเติบโตอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตอนแรกที่ดินตรงนี้ถูกนายทุนซื้อไปและเตรียมที่จะพัฒนาใหม่ เจ้าของที่คนเดิมอยากขับไล่เหล่าพ่อค้าแม่ค้าทางอ้อม จึงขึ้นค่าเช่าเป็นหลายเท่าในชั่วข้ามคืน พ่อค้าหลายรายจ่ายค่าเช่าไม่ไหว จึงเริ่มถอนตัว ฉันเลยไปหาพ่อขอให้พ่อทำยังไงก็ได้ให้ซื้อที่ดินตรงนี้มาให้ได้ ถ้าเขาซื้อมาให้ฉันได้ ฉันก็จะยอมให้เขาแต่งภรรยาใหม่เข้าบ้าน”
เมื่อพูดอย่างนั้น หลิวม่านฉงก็แบมือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “และแล้วฉันก็ได้เป็นเจ้าของถนนคนเดินแห่งนี้ตามที่หวัง แผงขายทั้งหมดบนถนนสายนี้รวมถึงร้านค้าทั้งสองด้านเป็นของฉันหมดเลย! เป็นไง ฉันเก่งไหม?”
“น่าทึ่งมาก” เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม “แปลว่า คุณพาพ่อค้าแม่เหล่านี้กลับมาได้ หลังจากที่คุณซื้อถนนเส้นนี้มางั้นเหรอ”
“ใช่”หลิวม่านฉงพยักหน้าและพูดว่า “ฉันชวนพวกเขากลับมาค้าขายที่นี่ และสัญญากับพวกเขาว่าตราบใดที่พวกเขาเต็มใจที่จะเปิดแผงขายของที่นี่ ฉันจะไม่เพิ่มค่าเช่า ไม่เพียงแค่นั้น พวกค่าน้ำค่าไฟ ค่าทำความสะอาด และค่าบำรุงรักษาทั้งหมด ฉันจะเป็นคนออกเอง ไม่กี่ปีที่ผ่านราคาของสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งค่าเช่าที่พวกเขาต้องจ่ายในทุกปี ไม่เพียงพอสำหรับค่าบำรุงรักษาที่นี่ เพราะงั้นฉันเลยต้องให้บริษัทของพ่อฉันช่วยออกค่าใช้จ่ายอีกส่วนหนึ่งให้”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “พ่อคุณก็ใจดีกับคุณอยู่นี่นา”
หลิวม่านฉ.พยักหน้า: “เขาใจดีกับฉันมาก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันอภัยให้”
ขณะที่พูด สีหน้าหลิวม่านฉงก็ค่อยๆเย็นชาลง เอ่ยพูดอย่างจริงจัง: “แต่ตอนที่แม่ฉันจากไปมันเจ็บปวดมากจริงๆ ฉันยังจำเหตุการณ์ทุกฉากตั้งแต่แม่ป่วยจนถึงวันที่แม่ตายได้อยู่เลย ดังนั้นทั้งชีวิตนี้ฉันไม่มีทางให้อภัยเขาได้หรอก”
เมื่อเห็นว่าดวงตาของหลิวม่านฉงแดงก่ำ เหมือนเขาจะเผลอไปสะกิดต่อมความทรงจำอันเจ็บปวดของเธอเข้า ดังนั้นเย่เฉินจึงเปลี่ยนเรื่อง “จริงสิคุณม่านฉง เมื่อกี้อาหนานบอกว่าคุณไม่เคยพาผู้ชายมาที่นี่ แล้วทำไมถึงพาผมที่เพิ่งเจอกันวันนี้ครั้งแรกมาล่ะ? ”
หลิวม่านฉงขมวดคิ้ว: “อย่าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองเชียวนะ ฉันไม่ได้อยากพาคุณมาสักหน่อย!”
เย่เฉินรีบพูด: “แต่ตอนนั้นคุณเป็นคนพูดเองนะ ว่าจะพาผมมากินของอร่อยที่นี่”
หลิวม่านฉงโพล่งออกมา: “ที่ฉันพูดอย่างนั้น ไม่ได้แปลว่าอยากพาคุณมาจริงๆเสียหน่อย ที่ฉันพูดก็เพื่อหาทางหนีทีไล่ให้คุณ แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะหน้าด้านตอบตกลง”
พูดจบ หลิวม่านฉงก็พูดขึ้นอีกครั้ง: “อีกอย่าง ของกินที่นี่ก็มีเยอะไหนๆก็รับปากไปแล้ว ก็เลยหาข้ออ้างมาฆ่าเวลาให้คุณ”
เย่เฉินถามอย่างข้องใจ “แล้วทำไมตอนนี้เราถึงมาอยู่ที่นี่?”
หลิวม่านฉงพูดไม่ออกครู่หนึ่ง ใบหน้าขาวใสของเธอก็แดงก่ำไม่รู้เพราะกำลังประหม่าหรือเขินอายกันแน่
ดังนั้นเธอจึงรีบพูดอย่างดื้อรั้น: “ที่ฉันพาคุณมาที่นี่เพราะฉันกลัวว่าตระกูลจงจะมาแก้แค้นคุณต่างหาก ถ้าพวกเขามาจริงๆ ที่นี่คนรู้จักฉันเยอะ ก็พอช่วยซ่อนคุณจากพวกเขาได้”
เย่เฉินขมวดคิ้ว: “ผมไม่เชื่อ คุณคิดว่าอย่างผมจำเป็นต้องซ่อนด้วยเหรอ”
หลิวม่านฉงกลอกตาใส่เขาอย่างฮึดฮัด และพูดว่า “เออๆๆ คุณมันเก่ง! คืนนี้คุณจะไปหลานกุ้ยฝ่างไม่ใช่เหรอ? ฉันจะรอดูคุณโชว์ความเก่งกาจที่หลานกุ้ยฝ่างก็แล้วกัน!”
เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณอยากเห็นจริงๆเหรอ?”
หลิวม่านฉงพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด: “ใช่! ฉันอยากเห็น กลัวก็แต่ว่าคุณจะทำไม่ได้ ลำบากฉันต้องหาวิธีช่วยคุณอีก!”
เย่เฉินดีดนิ้ว เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณอยากเห็น ผมก็ต้องทำให้คุณสมหวังอยู่แล้วสิ!”
YOU MAY ALSO LIKE
