ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4437 ให้คุณตายอย่างสบาย!
บทที่ 4437 ให้คุณตายอย่างสบาย!
“เรียกคน? !”
ครูฝึกหลินร้องฮึอย่างดูถูก:”ทำไม แกยังอยากเรียกผู้ช่วยอีก? !”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”ไม่ถือว่าผู้ช่วย พวกคุณอยากรู้ว่าจงจื่อทาวอยู่ที่ไหนไม่ใช่เหรอ? ฉันโทรตอนนี้ได้เลย สั่งคนให้พาเขาเข้ามา”
ฮงหยวนซานเยาะเย้ยและพูดว่า:”เด็กน้อย คุณไม่รู้จริงๆ ด้วยซ้ำว่าความตายของคุณใกล้จะเข้ามาแล้ว คุณคิดว่าคุณจะออกไปอย่างปลอดภัย แค่โทรหาผู้ช่วยสักคนสองคนมาเหรอ? ฉันขอบอกให้ ในถิ่นของฉัน ฮงหยวนซาน ถึงแม้พระเจ้าจะมา ก็พาคุณออกไปไม่ได้!”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”ฉันไม่จำเป็นต้องให้ใครพาฉันออกไป รอฉันทำความสะอาดสุนัขแก่ๆอย่างคุณแล้ว จะเดินออกจากที่นี่ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นคุณจะคุกเข่าลงบนพื้น คลานเหมือนสุนัข และเห่าเหมือนสนุข ร้องขอให้ฉันพาคุณออกไป”
“เยดแม่ง!”ฮงหยวนซานโกรธจัด ชี้ไปที่เย่เฉินและตะโกนใส่ครูฝึกหลินว่า:”ฆ่าเขาซะ! เดี๋ยวนี้! ตอนนี้เลย!”
จงหยุนชิว ที่อยู่ข้างๆ ตื่นตระหนก และรีบพูดกับฮงหยวนซานว่า:”พ่อ พ่ออย่าเพิ่งทำอะไรโดยไม่คิดนะ! จื่อทาวยังอยู่ในมือของเขา ฉันได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขายังมีผู้สมรู้ร่วมคิดรอรับอยู่ข้างนอกแล้ว หากเราทำอะไรบุ่มบ่าม บางทีอีกฝ่ายอาจทำจื่อทาว!”
จงหยุนชิวกังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกชายมากที่สุด ก่อนที่จะพบลูกชาย เขาไม่กล้าปล่อยให้ฮงหยวนซานทำอะไรเย่เฉินจริง
ยังไงซะ ถ้าบีบจนเย่เฉินโมโห และผู้สมรู้ร่วมของเขาฆ่าตัวประกันอยู่ข้างนอก ลูกชายสุดที่รักของเขาก็จะตายเลยนะ
ฮงหยวนซานก็รู้ว่า ตอนนี้ต้องยืนยันว่าจงจื่อทาวยังมีชีวิตอยู่ไหม หากเกิดอะไรขึ้นกับจงจื่อทาวจริงๆ ถ้างั้นที่จงหยุนชิวสัญญาว่าจะจ่ายเงินหกสิบล้านดอลลาร์เป็นเวลาสามปี คงจะ
ดังนั้นเขาจึงมองไปที่เย่เฉินและพูดอย่างเย็นชาว่า:”เด็กน้อย ถ้าจื่อทาวสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย ฉันจะให้แกตายอย่างสบายเลย! ไม่เช่นนั้น ฉันจะให้แกไปเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่อีก!”
เย่เฉินยิ้มเบา ๆ :”คุณรอเดี๋ยวนะ”
พูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วส่งข้อความถึงว่านพั่วจวิน
ให้เขาตรงไปที่เทสลาตรงทางเข้าบาร์ และหลังจากปลดล็อครถแล้ว ก็นำจงจื่อทาวที่อยู่ท้ายรถพาเข้ามา
จากนั้นเขาก็พูดกับหลิวม่านฉงข้างๆ ว่า:”คุณม่านฉง รถของคุณน่าจะปลดล็อคจากระยะไกลได้ใช่ไหม?”
หลิวม่านฉงพยักหน้าเบา ๆ และถามด้วยความสงสัย:”เย่เฉิน คุณขอความช่วยเหลือจากใคร?”
เย่เฉินพูดอย่างสบายๆ :”เพื่อนน่ะ ไม่ต้องกังวล แค่ปลดล็อครถก็พอครับ”
“โอเค……”หลิวม่านฉงหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วปลดล็อครถจากระยะไกล
ที่ประตู ว่านพั่วจวินพาราชันสงครามทั้งสองแห่งสำนักว่านหลง มายืนรออยู่หน้าเทสลารออยู่แล้ว
หลังจากที่ปลดล็อครถแล้ว ว่านพั่วจวินเปิดท้ายรถ และเห็นชายที่นอนหมดสติอยู่ข้างใน แล้วพูดกับลู่เห้าเทียนที่อยู่ข้างๆ เขาว่า:”เห้าเทียน นายอุ้มเขาไป”
“ขอรับ ท่านประมุข!”ลู่เห้าเทียนลากจงจื่อทาวออกจากข้างในด้วยมือข้างเดียว แล้วพาดบนไหล่
หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในคลับซีเวฟอย่างผยอง
ลูกน้องที่ผู้รับผิดชอบเฝ้าประตูหยุดพวกเขาทันที และพูดเสียงดังว่า:”วันนี้ไม่เปิดร้าน เชิญทุกคนออกไป!”
ว่านพั่วจวินขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเขาแล้วถามว่า:”คุณแน่ใจเหรอ?”
ลูกน้องตกตะลึงกับสายตาอาฆาตของว่านพั่วจวิน และพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า:”ฉัน……ฉันจะไปถามดู……”
พูดเสร็จ ก็รีบหันหลังและวิ่งเข้าไป ตะโกนด้วยความตื่นตระหนกว่า:”หัวหน้าสำนัก! ข้างนอกมีคนจะเข้ามาสามคน โอ้ ไม่สิ สี่คน มีคนหนึ่งพาดคนอยู่บนไหล่ด้วยครับ……”
ฮงหยวนซานขมวดคิ้ว และเดาได้ทันทีว่าอีกฝ่ายน่าจะแบกหลานชายของเขาจงจื่อทาวอยู่ ดังนั้นจึงพูดพึมพำ:”สามคน? แค่สามคนยังกล้ามามีเรื่องในถิ่นของฉัน? ไม่รู้เหรอว่าที่ฉันมีคนอยู่ตั้งร้อยกว่าคน? ให้พวกเขาเข้ามา!”
ลูกน้องคนนั้นรีบวิ่งกลับไปที่หน้าประตู และพูดกับว่านพั่วจวินว่า:”เชิญเข้ามาได้”
ว่านพั่วจวินไม่พูดอะไร และเดินเข้าไปพร้อมกับราชันสงครามทั้งสอง ลู่เห้าเทียนกับเฉินจงเหล่ย
YOU MAY ALSO LIKE
