ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4473 ฉันมีตาหามีแววไม่เอง
บทที่ 4473 ฉันมีตาหามีแววไม่เอง
เมื่อเห็นหยางเทียนเซิงร้องไห้ขอความเมตตา สีหน้าของฮงหยวนซานนั้นน่ารังเกียจอย่างยิ่ง
แต่ว่า ในใจเขาเต็มไปด้วยความดีใจ
“ดูเหมือนว่าวันนี้จะมาถูกแล้ว! หลังจากเหตุการณ์นี้ ความรู้สึกของเย่เฉินที่มีต่อฉัน จะต้องพัฒนาขึ้นมากอย่างแน่นอน!”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะแสดงทัศนคติของเขาต่อไป
ดังนั้นเขาจึงเหยียบหยางเทียนเซิง และพูดอย่างเย็นชาว่า:”หยางเทียนเซิง แกทำให้คุณเย่ขุ่นเคือง ซึ่งร้ายแรงกว่าทำร้ายฉันอีก แกอย่าโทษฉันที่โหด แต่จงโทษตัวเองที่ยั่วยุคนที่ไม่ควรยั่วยุ!”
หยางเทียนเซิงแทบทรุด เขาไม่รู้จริงๆ ว่าเย่เฉินนี้มาจากไหนกันแน่ ทำให้ฮงหยวนซานแตกคอกับเขาได้โดยไม่ลังเล และยังพูดอีกว่าจะฆ่าเขา
ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้จักฮงหยวนซานเป็นอย่างดี คนนี้ใช้วิธีทำงานอย่างโหดเหี้ยม เมื่อเขาบอกว่าจะฆ่าตน จะไม่ได้แค่พูดเด็ดขาด อาจจะทำแบบนั้นจริงๆ!
เมื่อคิดเช่นนี้ เขารีบมองไปที่เย่เฉิน ร้องไห้อ้อนวอนว่า:”คุณเย่ ผมมีตาหามีแววไม่ ถึงได้ทำให้คุณขุ่นเคือง……ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ……”
เย่เฉินโบกมือ:”เมื่อกี้คุณไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงนี้นะ มาแกล้งทำตัวน่าสงสารตอนนี้คิดว่ามันสายไปหน่อยไหม?”
คุณหยางสะอื้นและพูดว่า:”คุณเย่ เมื่อกี้ผมมีตาหามีแววไม่……โชคดีที่ผมกลับมาในทางที่ถูกตอนหลงทาง และได้โปรดอย่าถือสาผมเลย……”
เย่เฉินพูดนิ่ง ๆ :”ฉันเป็นคนที่ใช้วิธีอ่อนโยนไม่ได้ผล ต้องใช้วิธีรุนแรง หากคุณสามารถรักษาสไตล์เมื่อกี้ของคุณไว้ได้”
เขากัดฟันพูดว่า:”ไม่ต้องห่วงครับคุณเย่ ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้สวยงามอย่างแน่นอน และจะไม่ให้บุคคลภายนอกรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”
ทันทีที่หยางเทียนเซิงได้ยินแบบนี้ ก็หวาดกลัวมากๆ แล้ว
เขารู้ว่าถ้าฮงหยวนซานอยากฆ่าเขาจริงๆ เขาจะไม่มีโอกาสหนีเลย ดังนั้นเขาจึงรีบพูดทันทีว่า:”คุณเย่……ถ้าผมตายไป ทุกคนบนเกาะฮ่องกงจะรู้ว่าผมหายไปในห้องทำงานของเจียฮุย ในตอนนั้น ต่อให้เจียฮุยแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้นนะ! ขอร้องคุณเห็นแก่หน้าเจียฮุย ไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะ……”
ในเวลานี้ฮงหยวนซานโพล่งความคิดออกว่า:”คุณหลิวไม่ต้องกังวล หากเรื่องนี้หลุดออกไป ผมจะมอบหมายให้ลูกน้องสักคนรับผิด ยังไงซะเกาะฮ่องกงก็ไม่มีโทษประหารชีวิต ให้เงินบำนาญเพิ่มอีกสักหน่อยก็ไม่เป็นไร ถ้าผมให้เงินบำนาญเพิ่มสิบหรือยี่สิบล้านดอลลาร์ฮ่องกง มีลูกน้องบางคนยอม”
หยางเทียนเซิงรีบมองหลิวเจียฮุย และร้องไห้พูดว่า:”เจียฮุย! เราเป็นพี่น้องกันนะเจียฮุย นายเห็นฉันกำลังจะตาย จะไม่ช่วยได้ไง! ขอร้องล่ะนายช่วยฉันขอร้องคุณด้วยสิ เจียฮุย!”
หลิวเจียฮุยพูดอย่างโกรธเคือง:”เมื่อกี้ฉันแม่งบอกให้แกถ่อมตัวหน่อยแล้ว แกมันแม่งไม่ฟังกันเลย! ถ้าเมื่อกี้แกหยุดก่อน คุณเย่คงจะไม่ทำให้แกลำบากใจ แต่ตอนนี้แกทำเรื่องให้เป็นแบบนี้แล้ว แกจะขอให้ฉันขอร้องยังไงล่ะ?”
หยางเทียนเซิงร้องไห้ออกมา และพูดขอร้องไม่หยุด:”เจียฮุย……มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด แต่นายเห็นแก่ความสัมพันธ์หลายปีของเราด้วยสิ นายจะมองดูฉันไปตายเฉยๆไม่ได้นะ……”
หลิวเจียฮุยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเล็กน้อยในใจ เมื่อเห็นเขาร้องไห้น้ำมูกไหล น้ำตาแตก
ตามที่หยางเทียนเซิงพูด พวกเขาสองคนรู้จักกันมาหลายปีแล้ว และเป็นความจริงที่หลิวเจียฮุย ทนไม่ได้ถ้าเห็นตายแล้วไม่ช่วย
YOU MAY ALSO LIKE
