ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4502 เงื่อนไขของเย่เฉิน 2
บทที่ 4502 เงื่อนไขของเย่เฉิน 2
เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเย่เฉินจะโหดร้ายเช่นนี้ ที่กดหน้าตัวเองบนพื้นแล้วถูกลับไปกลับมา
ทว่า ต่อให้ภายในใจจะทุกข์ระทมแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าโต้ตอบเย่เฉิน สุดท้ายทำได้เพียงพยักหน้าอย่างคับแค้นใจ: “คุณเย่วางใจได้…กระผมจะต้องทำตามทีคุณบอก…จะทำตามที่คุณบอก…”
เย่เฉินเอ่ยขึ้นอีก: “อ้อจริงสิ การที่ทหารของสำนักว่านหลงของฉันมาเป็นคนขับรถบอร์ดี้การ์ดคอยจับตาดูนาย ก็ต้องจ้างเหมือนกัน ถึงเวลาฉันจะให้พั่วจวินคัดเลือกนายทหารมาสี่นาย วนเวียนกันมาให้บริการนายทุกๆ ไตรมาส และนายก็ต้องจ่ายเงินเดือนสองล้านดอลลาร์ทุกเดือนด้วย เข้าใจไหม?”
หลิวเจียฮุยทำได้เพียงเอ่ยแต่โดยดี: “กระผมเข้าใจแล้ว จ่ายเดือนละสองล้านดอลลาร์ กระผมจะจ่ายตรงเวลาแน่นอน!”
เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: “เรื่องที่สาม ให้นายถอนกรรมสิทธิ์ของสตรีทฟู้ดแถวมหาวิทยาลัยฮ่องกางออกจากโครงสร้างบริษัทนายเดียวนี้ แล้วสร้างเป็นบริษัทแยก ผู้ถือหุ้นของบริษัทต้องเป็นคุณฉงคนเดียวเท่านั้น!”
หลิวม่านฉงได้ยินคำพูดนี้ ก็มองเย่เฉินด้วยความอึ้ง เธอไม่ทราบว่าทำไมเย่เฉินถึงได้พูดเรื่องสตรีทฟู้ดตอนนี้
ต่อมา เย่เฉินได้เอ่ยต่อว่า: “สิทธิ์การตัดสินใจทั้งหมดในอนาคตของสตรีทฟู้ดเส้นนี้ จะต้องยกให้คุณม่านฉง ขืนนายกล้าขยายตามอำเภอใจ ไม่ว่าฉันจะรู้ตอนไหน ฉันก็จะให้คนขับรถของนายตีขานายหักตอนนั้นเลยแน่นอน!”
“ถ้าตอนนั้นนายนั่งอยู่ในรถพอดี ฉันก็จะให้คนขับรถจอดข้างทาง ดึงนายออกมาแล้วตีขานายจนหัก”
“ถ้าตอนนั้นนายกำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอน ฉันก็จะให้คนขับรถพังประตูเข้าไป แล้วดึงนายขึ้นมาจากเตียง แล้วตีขานายจนหัก! เข้าใจหรือยัง?”
หลิวเจียฮุยตกใจสะดุ้งเฮือก เชาทราบดีว่าเรื่องที่ตนต้องการขยายสตรีทฟู้ดนั้นทำให้เย่เฉินโมโหมาก จึงได้รีบเอ่ยขึ้นทันทีว่า: “คุณเย่ไม่ต้องห่วง สตรีทฟู้ดเส้นนี้ ผมจะไม่ขยายใหม่ตลอดไป…”
เย่เฉินโบกไม้โบกมือ: “ต่อจากนี้ไปสตรีทฟู้ดเส้นนี้ก็ไม่ใช่ของนายแล้ว นายเองก็ไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้เหมือนกัน นายแค่ต้องมอบกรรมสิทธิ์ทุกอย่างของสตรีทฟู้ดให้คุณม่านฉงก็พอแล้ว”
สิ้นเสียง เย่เฉินก็นึกขึ้นได้ว่าสตรีทฟู้ดของหลิวม่านฉงขาดทุนทุกปี จึงเอ่ยขึ้นว่า: “อ้อจริงสิ ตอนที่ถอนกรรมสิทธิ์อย่าลืมจัดหาเงินทุนร้อยล้านดอลลาร์ให้บริษัทใหม่ของคุณม่านฉงเพื่อเป็นเงินทุนบริหารด้วยล่ะ ต่อจากนี้ไปนายมีหน้าที่แค่ออกเงินให้กับบริษัทนี้เท่านั้น ไม่มีสิทธิ์การตัดสินใจใดๆ ทั้งสิน เข้าใจไหม?”
หลิวเจียฮุยพยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม: “เข้าใจแล้วครับ…เข้าใจแล้ว!”
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยขึ้นว่า: “นอกเหนือจากเงื่อนไขพวกนี้แล้ว ยังมีอีกเรื่องสุดท้าย”
หลิวเจียฮุยร้อนรนใจขึ้นมาทันควัน
เขาทราบดีว่า เงื่อนไขก่อนหน้าที่เย่เฉินว่ามาล้วนเกี่ยวข้องกับเฉินจ้างโจง รวมถึงหลิวม่านฉง ลูกสาวของเขาทั้งสิ้น แต่สำหรับเรื่องที่ตนทำกลับกลอกกับเย่ฉางอิงในปีนั้น เย่เฉินยังไม่บอกวิธีลงโทษเลย
ดังนั้น เรื่องสุดท้ายจะต้องเกี่ยวข้องกับเย่ฉางอิงอย่างแน่นอน
เขาจึงเงยหน้ามองเย่เฉิน รีบเอ่ยอย่างลนลาน: “คุณเย่…คุณ…เชิญรับสั่งมาได้เลย…”
เย่เฉิน เอ่ยย้ำเป็นคำๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “สองหมื่นล้านดอลลาร์ต่อสิบปีที่พูดไปก่อนหน้านี้ เพื่อเห็นแก่หน้าคุณม่านฉง ฉันจะไม่กำหนดเงื่อนไขอะไรอีกแล้ว แต่นายผิดต่อคำมั่นสัญญาท่ีให้ไว้กับคุณพ่อในตอนนั้น เพราะงั้นฉันต้องการให้นายบินไปที่เย่นจิงทันทีหลังจากที่เสร็จงานขึ้นบ้านใหม่ของลุงโจง เพื่อสำนึกผิดต่อหน้าสุสานพ่อฉันสามเดือน ในเวลาสามเดือนนี้ ทั้งกินจะนอนนายห้ามออกจากภูเขาเย่หลิงซานแม้แต่ครึ่งก้าว หลังจากครบสามเดือนถึงอนุญาตให้นายกลับเกาะฮ่องกางได้!”
YOU MAY ALSO LIKE
