ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4514 ความอ่อนโยนแสนอบอุ่น 3
นั่นคือความอ่อนโยนที่สามารถทำให้ผู้ที่ล้มเหลวได้รับความอ่อนโยนแสนอบอุ่นสักเล็กน้อย
ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจ พยักหน้า แล้วเอ่ยว่า: “ถ้าใจของเธอปล่อยวางจากเขาได้แล้วจริงๆ ถ้างั้นต่อจากนี้ไปเราก็มาใช้ชีวิตด้วยกันดีๆ เรื่องอดีตก็ให้มันจบลงตั้งแต่ตอนนี้”
ฟางเจียซินได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลนอง
หลายปีมานี้ เธอเองก็รู้ว่าหลิวเจียฮุยมีความรู้สึกยังไงกับตน
แม้ว่าเธอจะไม่สบายใจ ทว่าอย่างน้อยก็รู้ตัวเอง รู้ว่าทำไมหลิวเจียฮุยถึงได้เคลือบแคลงเธออยู่ในใจ
หลายปีผ่านไปแล้ว เธออยากจะหาโอกาสที่จะทลายกำแพงนี้มาโดยตลอด แต่ก็ไม่สามารถย้อนกลับไปได้
ครั้นใครจะไปคิด วันนี้หลังจากที่หลิวเจียฮุยประสบทุกข์แล้วนั้น ความเคลือบแคลงที่เขามีต่อตนจะหายไปทันที ทำให้เธอรู้สึกดีใจอย่างสุดซึ้ง
หลิวม่านฉงที่อยู่ข้างๆ ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นมาในใจเพราะเหตุนี้เช่นกัน
เมื่อก่อนเธอไม่พอใจในตัวฟางเจียซินมาก ทว่าตอนนี้ อยู่ๆ เธอก็รู้สึกเห็นใจผู้หญิงคนนี้
อีกทั้ง เมื่อเห็นว่าเธอกับพ่อได้ทำลายกำแพงได้หมดจดแล้ว หลิวม่านฉงก็ยังผุดความรู้สึกปลาบปลื้มอยู่ในใจ
ทว่า เธอเองก็ไม่อยากอยู่ดูทั้งสองคนสารภาพรักกันตรงนี้ จึงลุกขึ้นแล้วเอ่ยว่า: “หนูขอกลับไปพักผ่อนในห้องก่อนนะคะ”
หลิวเจียฮุยรีบเอ่ยถาม: “ม่านฉง ลูกติดต่อกับคุณเฟ่ยหรือยัง?”
“ยังค่ะ” หลิวม่านฉงถามอย่างประหลาดใจ: “ทำไมถึงถามเรื่องนี้ล่ะคะ?”
หลิวเจียฮุยเอ่ย: “พ่อคิดว่า ลูกติดต่อกับคุณเฟ่ยเยอะๆ หน่อยก็ดี”
หลิวม่านฉงส่ายหน้า เอ่ยว่า: “ฉันกับเขาไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกัน ไม่มีอะไรต้องติดต่อกัน”
หลิวเจียฮุยเอ่ยอย่างจริงจัง: “คุณเฟ่ยจะต้องเข้าใจเย่เฉินมากกว่าแน่นอน จะต้องได้รู้ข่าวสารเกี่ยวกับเย่เฉินได้จากเธอ!”
เมื่อหลิวม่านฉงได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นไม่ปกติทันที เอ่ยอย่างตะกุกตะกักว่า: “ทำไมหนูต้องไปรู้ข่าวคราวของเขาด้วยล่ะ…”
หลิวเจียฮุยมองหลิวม่านฉง ยิ้มพลางเอ่ยว่า: “ม่านฉงลูกจำไว้นะ ระหว่างชายหญิง ถ้าอยากไปกันได้สวย ห้ามมีการทะเลาะกันด้วยอารมณ์หรืองอนกัน ต้องเป็นแบบว่าเขาสนใจลูก แล้วลูกตอบสนองกลับ ถ้าเขาไม่สนใจต่อให้ต้องหน้าด้านก็จะต้องไปหาเขาด้วยตัวเอง ห้ามมางอนเพราะความเจ้าอารมณ์ของตัวเองเด็ดขาด!”
สิ้นเสียง หลิวเจียฮุยก็เอ่ยขึ้นอีก: “ถ้าเขาไม่มาหาลูก แล้วลูกก็ไม่ไปหาเขา หรือว่าเขามาหาลูกแล้วลูกยังชักสีหน้าใส่ แบบนี้ต่อให้จะมีพรหมลิขิต มีโอกาส ก็จะต้องหายไปหมดเพราะลูกแน่!”
หลิวม่านฉงถูกคำพูดนี้ของหลิวเจียฮุยแทงใจเข้าให้ ทว่าก็ยังดื้อรั้นแก้ตัวไป: “พ่อคะ หนูไม่ได้คิดกับเย่เฉินด้านนี้สักหน่อย อีกอย่างเรื่องหนูกับเขาเป็นไปไม่ได้หรอก หนูจะไปคบกับคนที่ให้พ่อตัวเองคุกเข่าได้ยังไง?”
หลิวเจียฮุยเอ่ยด้วยสีหน้าฉุนเฉียว: “ปัดโธ่เอ๊ย! ถ้าลูกได้คบกับเขาจริงๆ ให้พ่อคุกเข่าต่อหน้าเขาหน่อยจะเป็นอะไรไป? ต่อให้ต้องคำนับเขาก็ไม่มีปัญหา!”
สิ้นเสียง หลิวเจียฮุยก็เอ่ยอีก: “อีกอย่างนะ พวกเราต้องว่ากันตามเนื้อผ้า หาวิธีที่เหมาะสมกับความเป็นจริง การที่พ่อคุกเข่าให้เย่เฉินก็เพราะพ่อทำผิดต่อเขา ต้องการร้องขอให้เขาให้อภัย นี่มันเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ พูดตามตรงเลยก็คือพ่อหาเรื่องใส่ตัวเอง แต่ถ้าลูกสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับเย่เฉินได้ เขาจะให้พ่อคุกเข่าต่อหน้าทั้งๆ ที่ไม่มีเรื่องอะไรหรือไง?”
หลิวม่านฉงขมวดคิ้ว เอ่ยว่า: “ที่พ่อพูดแบบนี้ ก็เพราะว่าพ่อเห็นในศักยภาพของเย่เฉินล้วนๆ เลย”
YOU MAY ALSO LIKE
