ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4518 ฉันไม่มีสิทธิ์โทษคุณ 2
เย่เฉินยิ้มขึ้น เอ่ยว่า: “เดิมทีวันนี้ผมนัดคุณหลิวทานมื้อค่ำด้วยกันน่ะ”
หลิวม่านฉงนั่งลงตรงข้ามเย่เฉิน มองหน้าเย่เฉิน จากนั้นก็เอ่ยขึ้นเงียบๆ : “ไม่เรียกว่าคุณม่านฉง เปลี่ยนเป็นเรื่องคุณหลิวแล้วงั้นเหรอ?”
เย่เฉินยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก: “พูดผิดน่ะครับๆ คุณม่านฉงต่างหาก”
หลิวม่านฉงคลายคิ้วทั้งสองลง วางกระเป๋าไว้ข้างๆ มองหน้าเย่เฉิน แล้วเอ่ยถามว่า: “ในเมื่อนัดกันแล้ว ทำไมต้องผิดนัดด้วย?”
เย่เฉินรีบเอ่ย: “นี่เราก็นั่งอยู่ตรงนี้กันแล้วนี่ครับ”
หลิวม่านฉงเอ่ย: “ที่คุณนั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่ใช่ว่ามาตามนัดฉันสักหน่อย มาตามนัดคุณเฟ่ยต่างหาก”
เฟ่ยเข่อซินเห็นว่าเย่เฉินไม่รู้จะตอบอย่างไร จึงรีบเอ่ยขึ้นมา: “โธ่ๆ จริงด้วย ฉันมีประชุมทางสายสั้นๆ น่ะ พวกคุณสองคนคุยกันไปก่อนนะ แล้วสั่งอะไรกินด้วยล่ะ เดี๋ยวฉันไปหาที่เงียบๆ โทรศัพท์แป๊บนะคะ”
สิ้นเสียง เธอก็ลุกขึ้น แล้วสาวเท้าเดินจากไป
เย่เฉินและหลิวม่านฉงคิดไม่ถึงกันทั้งคู่ ว่าเฟ่ยเข่อซินจะทำตรงไปตรงมาแบบนี้
ทว่าในเมื่อเฟ่ยเข่อซินไม่อยู่ต่อหน้าแล้ว เย่เฉินจึงมองหลิวม่านฉง แล้วพูดด้วยความจริงใจว่า: “คุณม่านฉง เรื่องวันนี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะครับ ที่ผิดนัดเย็นนี้ หลักๆ ก็เพราะไม่รู้จะสู้หน้าคุณยังไง”
หลิวม่านฉงเอ่ย: “เพราะงั้นตั้งแต่แรกคุณก็มาเพื่อสั่งสองพ่อของฉันเหรอ ถูกไหม?”
“ใช่ครับ” เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “ผมได้ยินว่าลุงโจงถูกส่งตัวกลับมา แล้วพ่อคุณอยากปลิดชีวิตเขาอย่างแน่วแน่ เพราะงั้นก็เลยมาเกาะฮ่องกางก่อนเขา”
หลิวม่านฉงถามอีกว่า: “เพราะบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัดคือกิจการของคุณ และประจวบเหมาะว่าพ่อฉันต้องการร่วมมือกับบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัด เพราะงั้นคุณเลยใช้โอกาสนี้เข้าใจพวกเรา ถูกต้องไหม?”
“ถูกต้องครับ” เย่เฉินเอ่ย: “เจตนาเดิมของผมคือตีสนิทพ่อคุณก่อน แต่ไม่ให้เขารู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของผม รอให้ลุงโจงถูกส่งตัวกลับมาก่อน ค่อยถือโอกาสชำระหนี้เก่าและใหม่กับเขาไปพร้อมกันตอนที่เขากำเริบเสิบสานที่สุด”
หลิวม่านฉงมองหน้าเขา แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ : “แล้วฉันล่ะ? ฉันเคยอยู่ในแผนการของคุณไหม?”
“ไม่อยู่” เย่เฉินส่ายหัว: “ก่อนที่ผมจะมา เคยเห็นข้อมูลของคุณที่บ้านตระกูลหลิวเท่านั้น แต่ผมไม่ได้นำคุณเข้ามาอยู่ในแผนการของผมเลย ที่ผมมาเกาะฮ่องกางในครั้งนี้ ก็เพื่อจัดการพ่อคุณคนเดียว”
สิ้นเสียง เย่เฉินก็เอ่ยด้วยความจริงจังอีกครั้ง: “ไม่สิ เพื่อความปลอดภัยของลุงโจง และเพื่อสั่งสอนพ่อคุณหมดเปลือก ผมเลยไม่ได้บอกเจตนาที่มากับคุณอย่างชัดเจน จุดนี้ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ”
หลิวม่านฉงเม้มปาก ลังเลชั่วครู่ ค่อยเอ่ยว่า: “อันที่จริง…อันที่จริงคุณเคยบอกฉันว่าจะมาจัดการเรื่องความยุติธรรม…นี่ก็คือว่าเป็นการบอกล่วงหน้าแล้ว ฉันเองที่ไม่ฉลาดพอ เพราะงั้นฉันไม่โทษคุณหรอกค่ะ”
สิ้นเสียง หลิวม่านฉงก็ก้มหน้า พร้อมเอ่ยเสียงเบา: “อีกอย่างพูดกันตามความจริงแล้ว เรื่องของลุงโจง และเรื่องพ่อของคุณ พ่อของฉันเป็นฝ่ายผิดจริงๆ …อีกอย่างไม่ว่าเรื่องในอดีตของเขาและลุงโจง รวมถึงแม่เลี้ยงของฉันจะเป็นยังไงกันแน่ เขาก็ไม่ควรคิดจะฆ่าคนอื่นเพราะเรื่องแบบนี้ การที่คุณสั่งสอนเขาแทนลุงโจง ฉันไม่มีสิทธิ์ไปโทษคุณหรอก…”
หลิวม่านฉงก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนดัน วินาทีที่เห็นเย่เฉิน ความเคืองใจและกล่าวโทษที่อยู่ในใจ ก็หายวับไปกับตา
และตอนที่เย่เฉินขอโทษเธอ ถึงกับมีความรู้สึกผิดเล็กน้อยด้วย
ที่รู้สึกผิดนั้นก็เพราะ ที่เย่เฉินมาตั้งไกลขนาดนี้ ก็เพื่อช่วยเหลือเฉินจ้างโจง ครั้นพ่อของตนต้องการจะฆ่าเฉินจ้างโจงเพราะรักในศักดิ์ศรีของตัวเอง
YOU MAY ALSO LIKE
