ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4520 ราวกับฟ้าผ่า 2 - novel-lucky

“สี่ปี” เย่เฉินเอ่ย: “ตั้งแต่อายุสิบแปด ทำจนถึงยี่สิบสองปี”

หลิวม่านฉงตะลึงจนขีดสุด เธอรู้ว่าปีนี้เย่เฉินอายุยี่สิบแปดปี เพราะงั้นเลยอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง แล้วถามว่า: “เมื่อหกปีก่อนคุณยังทำงานที่ไซต์ก่อสร้างงั้นเหรอ?”

“ถูกต้อง” เย่เฉินอธิบายต่อว่า: “เมื่อหกปีก่อน ไซต์ที่ผมอยู่ได้รับงานก่อสร้างใหม่มา แล้วบังเอิญที่ไซต์ก่อสร้างได้รับการชื่นชมผลงานจากเถ้าแก่ฝั่งลูกค้า เขาดันทุรังจะให้ผมไปเรียนที่มหาวิทยาลัยให้ได้เป็นเวลาหนึ่งปีครั้ง จากนั้นก็ต้องการให้หลานสาวที่รักของเขาที่สุดแต่งงานกับผม…”

หลิวม่านฉงมองเย่เฉินอย่างอึ้งๆ พูดไม่ออก จึงถามว่า: “คุณไม่ได้ล้อเล่นกับฉันใช่ไหม? ทำไมเถ้าแก่คนนั้นถึงต้องดีกับคุณขนาดนี้ด้วย แถมยังต้องการให้หลานสาวของตัวเองแต่งงานกับคุณด้วย?”

เย่เฉินยิ้มเบาๆ เอ่ยว่า: “พูดไปก็บังเอิญมาก บรรพบุรุษของเขาเป็นคนใช้ของตระกูลเย่มาโดยตลอด เพราะงั้นก็เลยจำตัวตนของผมได้ แม้ตอนนั้นผมจะไม่มีอะไรเลย แต่เขาก็ยังอยากให้บ้านที่เป็นบ้านจริงๆ กับผม”

หลิวม่านฉง มองรอยยิ้มที่เข้าอกเข้าใจของเย่เฉิน รู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นระรัวขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก จากนั้นจึงเอ่ยถามเย่เฉินด้วยความกระส่ายกระสับ: “คุณ…คุณคงยังไม่รับปากหรอกใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ผมรับปากแล้ว” เย่เฉินเอ่ยอย่างไม่รู้สึกอะไร: “ผมในตอนนั้น ไม่มีอะไรเลย และผมก็ใช้ชีวิตลำบากมาพอแล้ว อยากจะมีบ้านเป็นของตัวเองเหมือนกัน”

ชั่ววินาทีนี้ หลิวม่านฉงรู้สึกเหมือนฟ้าผ่า!

เธอกักเก็บความเจ็บปวดในใจของตัวเองไว้ ถามเย่เฉินว่า: “เพราะงั้นคุณเคยแต่งงานแล้ว ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ครับ” เย่เฉินเอ่ยอย่างราบเรียบ: “ตอนนั้นเขาให้ผมไปเรียนมหาลัย อันที่จริงก็คือให้ผมไปเรียนเป็นเพื่อนภรรยาผมจนจบ เมื่อภรรยาผมเรียนจบแล้ว พวกเราก็จัดงานแต่งงานกัน”

หลิวม่านฉงรู้สึกเพียงกรอบตาร้อนก่ำขึ้นมา สายตาก็เลือนรางขึ้นมา

เธอไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ ว่าเย่เฉินจะแต่งงานแล้ว

อีกอย่างเธอก็คิดไม่ถึงเลยว่า ตอนที่ตนได้ยินข่าวนี้จะรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างถึงที่สุด

เดิมทีเธอคิดว่าตนเพียงสงสัยในตัวเย่เฉิน อย่างมากที่สุดก็มีความรู้สึกดีๆ ให้เล็กน้อย แต่ความเจ็บปวดหัวใจคราวนี้ทำให้เธอรับรู้ได้ว่า ที่แท้ตนได้ตกลงไปจนโงหัวไม่ขึ้น ภายในเวลาสองสามวันสั้นๆ นี้เป็นที่เรียบร้อย

วินาทีนี้ เธอรู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหลทะลักออกมา

เพื่อที่ไม่ให้เย่เฉินเห็น เธอจงใจใช้แขนทำโทรศัพท์ตัวเองหล่น หลังจากหล่นแล้วก็โน้มตัวลงไปเก็บขึ้นมา

พึ่งการบดบังของโต๊ะ น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลออกมาจากดวงตา

หลิวม่านฉงไม่กล้าให้เย่เฉินพบความผิดปกติของตน จึงจงใจได้ใช้เวลานานหน่อยที่ใต้โต๊ะ หลังจากที่ควบคุมให้น้ำตาหยุดชั่วคราวแล้ว ค่อยเก็บโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา

ผลปรากฏว่าทันทีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พบว่าโทรศัพท์ไปกระแทกโดนหินเม็ดเล็กบนพื้น เลยทำให้ฝาหลังแตก

เธอในเวลานี้ ไม่มีเวลาสนใจความเสียหายของโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ ความน้อยใจและความเศร้าโศกในใจ ทำให้เดิมทีที่กักเก็บไว้ลำบากมากอยู่แล้ว แทบจะอดน้ำตาไหลนองออกมาอีกครั้ง

เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าหลิวม่านฉงก้มลงไปเก็บโทรศัพท์แล้วจะร้องไห้ จึงรีบถามว่า: “คุณม่านฉง ทำไมร้องไห้ล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?”

หลิวม่านฉงใช้ดวงตาอันเลือนรางของตัวเองมองหน้าเขา เธอควบคุมน้ำตาไว้ไม่อยู่ จึงปล่อยโฮออกมาเสียเลย จากนั้นก็สะอื้นพูดว่า: “โทร…โทรศัพท์ของฉันหล่นพังน่ะค่ะ…”

เย่เฉินไม่ถือว่าเป็นคนฉลาดเรื่องความรัก

อย่ามองว่าเขาแต่งงานกับเซียวชูหรันมาสี่ปีแล้ว แต่เขาไม่เคยคบใครเป็นแฟนจริงๆ มาก่อนเลยสักครั้ง