ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4583 เป็นเศรษฐีไปพร้อมกัน 2
ช่วงเวลาที่หม่าหลันมาที่สหรัฐอเมริกา เธอทำความคุ้นเคยกับเมืองพรอวิเดนซ์แล้ว ไม่เพียงแค่สามารถออกไปเดินเล่นและช้อปปิ้งด้วยตนเองได้เท่านั้น แต่ยังได้รู้จักผู้หญิงชาวหัวเซี่ยที่อาศัยอยู่ในพื้นที่มากมาย และสนิทกับพวกเธออย่างรวดเร็ว
เวลาเพียงไม่กี่วัน หม่าหลันเป็นสมาชิกของหลายกลุ่มแล้ว ตอนแรกเธอเข้าร่วมกลุ่มเต้นแอโรบิคในสนามที่จัดโดยกลุ่มหญิงชรา ทุกคืนเธอจะไปที่สวนสาธารณะใจกลางเมืองเพื่อเต้นแอโรบิคกับพวกเธอ หลังจากนั้นเธอก็ร่วมเป็นสมาชิกกลุ่มเดินวิบาก ซึ่งจัดโดยกลุ่มชายหญิงชาวหัวเซี่ยวัยกลางคน สวมชุดวอร์มเหมือนกันทุกวัน ตะโกนคำขวัญและเดินอย่างบ้าคลั่งบนถนนของพรอวิเดนซ์
หม่าหลันยังกำหนดตารางเวลาสำหรับตนเองอีกด้วย โดยบอกว่าเธอจะไปเต้นแอโรบิคทุกคืนวันจันทร์ วันพุธ วันศุกร์ และคืนวันอังคารกับวันเสาร์จะไปเดินวิบาก ส่วนวันอาทิตย์จะพักผ่อนอยู่ที่โรงแรม
คืนนี้ เป็นคืนที่จะไปเดินวิบาก
หลังจากทานอาหารเสร็จ หม่าหลันเช็ดปากและกล่าวกับเซียวชูหรันว่า “ชูหรัน แม่จะเปลี่ยนเสื้อแล้วจะไปเดินวิบาก ลูกจะไปด้วยกันไหม”
“หนูไม่ไปค่ะ” เซียวชูหรันส่ายศีรษะและกล่าวว่า “ห้องสูทที่เย่เฉินจองก็มีห้องออกกำลังกายขนาดเล็กแล้ว หากคุณแม่อยากเดินหรือวิ่ง คุณแม่ไม่จำเป็นต้องไปเดินกับกลุ่มเดินวิบากที่ถนนหรอก”
“ลูกไม่รู้อะไร?” หม่าหลันกล่าวอย่างจริงจัง “แม่ไปเพื่อเข้าสังคมเป็นหลัก แม่เพิ่งมาที่นี่ นอกจากลูกกับเย่เฉินแล้ว แม่ก็ไม่รู้จักใครเลย ลูกต้องไปเรียนทุกวัน ส่วนเย่เฉินก็ออกไปดูฮวงจุ้ยให้คนอื่น ปล่อยให้แม่อยู่ในห้องสูทขนาดใหญ่นี้คนเดียว ทำให้แม่รู้สึกแปลก ๆ ลูกจะอยู่ที่นี่อีกครึ่งเดือนกว่า ถ้าแม่ไม่ออกไปทำความรู้จักเพื่อน ต่อไปคงจะเบื่อแย่ ถ้าอยู่ที่เมืองจินหลิงก็ยังมีเฉียนหงเย่นเป็นเพื่อน พอมาอยู่ที่นี่ ไม่รู้จักใครสักคน มันน่าเบื่อจริง ๆ….. ”
เซียวชูหรันกล่าวด้วยความจำใจ “คุณแม่ เพิ่งมาที่นี่ไม่กี่วันเอง ก็เริ่มเบื่อที่นี่แล้ว…..ถ้ารู้แต่แรก ให้แม่อยู่ที่เมืองจินหลิงดีกว่า…”
เพื่อมาที่พรอวิเดนซ์แล้ว ทำให้หม่าหลันสูญเสียโอกาสพักอาศัยอยู่ในบ้านหรูและขับรถหรูตามลำพัง ซึ่งทำให้เธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง จึงกล่าวโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว “แม่คิดอย่างนั้นจริง ๆ!”
เซียวชูหรันถามด้วยความประหลาดใจ “คุณแม่ หมายความว่าอย่างไร? คุณแม่อยากกลับเมืองจินหลิงจริง ๆ เหรอ?”
หม่าหลันตื่นตระหนก รีบเปลี่ยนคำพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ใครพูด? แม่ไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น แม่มาหาพวกคุณที่อเมริกาเพราะว่าคิดถึงพวกคุณ ถ้าแม่กลับไป ก็ต้อง อยู่คนเดียวอีก?”
ความจริงแล้ว สิ่งที่หม่าหลันคิดคือ “ลูกคิดว่าแม่ไม่อยากจะกลับเหรอ? ประเด็นสำคัญคือตอนนี้แม่ไม่มีเงิน ถ้ากลับแล้ว อย่าว่าแต่เงินค่าซื้อตั๋วเครื่องบินเลย ไม่มีเงินพอที่จะนั่งแท็กซี่ไปที่สนามบินด้วยซ้ำ นอกจากนี้ ถึงแม้ว่าลูกกับเย่เฉินจะซื้อตั๋วเครื่องบินขากลับให้แม่ หลังจากลงเครื่องบินแล้ว แม่ก็ไม่มีเงินกินข้าว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเงินค่าเติมน้ำมันให้รถคัลลิแนนคันนั้น…. ”
เซียวชูหรันไม่ได้สงสัย และกล่าวอย่างจริงจังว่า “คุณแม่ ถ้าคุณแม่อยากอยู่กับพวกเราที่สหรัฐอเมริกา ก็อย่ามาพูดว่าที่นี่น่าเบื่อ เพราะคุณแม่ยิ่งพูดก็ยิ่งจะคิดแบบนั้น แล้วคุณแม่จะยิ่งไม่มีความสุข”
“โอเค โอเค โอเค….” หม่าหลันกัดฟันกล่าว “ลูกพูดถูก แม่รู้แล้ว!”
หลังจากนั้น เธอรีบเปลี่ยนเรื่องและกล่าวว่า “แม่ไม่คุยกับลูกแล้ว ถึงเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปรวมตัวกับกลุ่มเดินวิบากแล้ว
ขณะที่หม่าหลันกำลังจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตนเอง ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
หม่าหลันกล่าวด้วยความไม่พอใจว่า “ติดป้ายห้ามรบกวนแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังมากดกริ่งอีก น่ารำคาญจริง ๆ!”
หลังจากนั้น เธอก็เดินบ่นไปที่ประตู…….
YOU MAY ALSO LIKE
