ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4588 คิดถึงบ้าน 2
เดิมทีถ้าตามกระบวนการปกติ การที่เธอมาที่พรอวิเดนซ์ เธอต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่นครนิวยอร์กก่อน แต่เธอโชคดีถูกรางวัลใหญ่มูลค่าหนึ่งล้านสองแสนที่เย่เฉินซื้อให้ ดังนั้นเธอจึงบินตรงจากเมืองจินหลิงมายังพรอวิเดนซ์ ทำให้เธอไม่ได้เหยียบพื้นดินของนครนิวยอร์กด้วยซ้ำ
ดังนั้น หม่าหลันคิดอยู่ในใจว่า “ญาติและเพื่อนในวีแชททุกคนรู้ว่าฉันมาที่สหรัฐอเมริกาโดยเครื่องบินส่วนตัว ถ้าฉันไม่ไปถ่ายรูปที่นครนิวยอร์ก แล้วโพสต์ลงในโมเมนต์ เท่ากับว่าการมาสหรัฐอเมริกาคราวนี้มาเสียเที่ยว”
“อย่างไรก็ตาม เย่เฉินมอบสร้อยคอเส้นนี้ให้ฉันแล้ว และมันไม่หายไปไหนหรอก ถ้าเช่นนั้นฉันจะไปเที่ยวที่นครนิวยอร์กสองวัน แล้วค่อยกลับเมืองจินหลิงแล้วขายสร้อยคอ!”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอจึงรีบกล่าวกับเซียวชูหรันว่า “ชูหรัน เอาแบบนี้ ลูกซื้อตั๋วเครื่องบินให้แม่จากนครนิวยอร์กในคืนวันอาทิตย์ บ่ายวันศุกร์พวกเราไปเที่ยวที่นครนิวยอร์กสักสองวัน คืนวันอาทิตย์แม่จะนั่งเครื่องบินจากนครนิวยอร์กกลับบ้านโดยตรง ลูกกับเย่เฉินก็ขับรถกลับมาที่พรอวิเดนซ์ ลูกคิดว่าแม่วางแผนแบบนี้ดีไหม?”
เซียวชูหรันรู้ว่าหม่าหลันตัดสินใจที่จะกลับแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรั้งเธอเอาไว้ ดังนั้นจึงพยักหน้าตกลงและกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนั้น หนูจะจองตั๋วให้คุณแม่เป็นวันอาทิตย์ แล้ววันศุกร์พวกเราจะไปเที่วที่นครนิวยอร์กด้วยกัน!”
เมื่อเซียวชูหรันเห็นว่าทัศนคติของหม่าหลันหนักแน่น ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกจำใจเล็กน้อย
แต่หลังจากครุ่นคิดแล้ว ทำให้เธอรู้สึกว่าถ้าแม่กลับบ้าน มันจะสะดวกสบายกว่าอยู่สหรัฐอเมริกา
ยิ่งไปกว่านั้น ตนเองต้องไปเรียนสัปดาห์ละห้าวัน ความจริงแล้วไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอเลย ดังนั้นถ้าแม่ยังอยู่ที่นี่ต่อไป มันจะสร้างปัญหาให้กับเย่เฉินอย่างแน่นอน
ดังนั้น เธอจึงกล่าวว่า “คุณแม่ มะรืนก็เป็นวันศุกร์แล้ว หลังจากหนูเลิกเรียนแล้ว พวกเราจะขับรถไปนครนิวยอร์ก แล้วหนูจะจองตั๋วให้คุณแม่กลับวันอาทิตย์”
“เยี่ยมมาก!” หม่าหลันรู้สึกตื่นเต้นและกล่าวโพล่งออกมาทันที “ลูกรีบไปช่วยแม่จองตั๋วเครื่องบิน เดี๋ยวมันจะขายหมดเสียก่อน”
ขณะนี้เย่เฉินที่อยู่ด้านข้างกล่าวว่า “คุณแม่ ผมช่วยคุณแม่จองตั๋วดีกว่า”
หม่าหลันพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ดี ๆ ๆ ขอบคุณลูกเขยที่ดี!”
เย่เฉินเป็นคนเด็ดขาด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที แล้วพบเที่ยวบินกลับจากนิวยอร์กของวันอาทิตย์ แล้วซื้อตั๋วให้เธอทันที
หม่าหลันได้รับข้อมูลตั๋วจากสายการบินทันที เมื่อเห็นว่าตั๋วได้รับการยืนยันแล้ว หม่าหลันรู้สึกมีความสุขมาก รู้สึกเหมือนคนที่เร่ร่อนอยู่ข้างนอกเป็นเวลาหลายปี แล้วในที่สุดก็มีโอกาสได้กลับบ้านแล้ว
หลังจากนั้น หม่าหลันเก็บสร้อยคอโกลเดรสดรีมที่เย่เฉินมอบให้ด้วยความระมัดระวัง จากนั้นกล่าวกับพวกเขาสองคนว่า “โอ้ แม่มีนัดจะไปที่กลุ่มเดินวิบาก ใกล้จะสายแล้ว พวกคุณสองคนอยู่ในโลกของสองคนเถอะ แม่ขอตัวไปก่อน!”
หลังจากนั้น โดยไม่รอให้ทั้งสองคนตอบ เธอรีบสวมรองเท้าผ้าใบแล้วออกจากห้องไปทันที
หลังจากหม่าหลันออกไปแล้ว เซียวชูหรันกล่าวกับเย่เฉินด้วยความสงสัยว่า “ที่รัก คุณรู้สึกหรือไม่ว่าท่าทางของคุณแม่ผิดปกติเล็กน้อย?”
“ผิดปกติ?” เย่เฉินถามด้วยความสงสัย “คุณคิดว่าคุณแม่มีอะไรผิดปกติ ผมรู้สึกว่าคุณแม่ปกติน่ะ คุณแม่เพียงแค่อยากกลับบ้านเท่านั้น”
เซียวชูหรันส่ายศีรษะอย่างจริงจัง กล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึมเล็กน้อย “มันไม่เกี่ยวกับการกลับหัวเซี่ย แต่เป็นสร้อยคอที่คุณมอบให้คุณแม่ มันผิดปกติ”
“สร้อยคอ?” เย่เฉินยิ่งสงสัยกว่าเดิม “สร้อยคอเส้นนั้นซื้อที่เคาน์เตอร์ ไม่มีทางที่มันจะเป็นของปลอมได้”
เซียวชูหรันรีบพูดว่า “สามีโง่ แน่นอนว่าฉันไม่ได้สงสัยว่าคุณซื้อของปลอม ฉันแค่บอกว่าทัศนคติของคุณแม่ที่มีต่อสร้อยคอเส้นนั้นผิดปกติ!”
YOU MAY ALSO LIKE
