ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4596 เยี่ยมเยือนถึงบ้าน 2
เซียวชูหรันพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณแม่ หนูกับเย่เฉินไม่รู้จักน้าคนนั้น แล้วจู่ ๆ ก็ไปที่บ้านมันจะไม่ค่อยเหมาะสม อีกอย่างคุณแม่ก็รู้นิสัยของเย่เฉิน เขาเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคม คุณแม่ไปคนเดียวเถอะ”
“ทำแบบนั้นไม่ได้……” หม่าหลันกล่าวอย่างจริงจัง “แม่คุยกับเธอเรียบร้อยแล้ว นี่เป็นการร่วมสังสรรค์ของสองครอบครัว จะได้รู้จักกันและกัน สมัยนี้ ยิ่งมีเพื่อนมาก ยิ่งมีช่องทางมาก”
หลังจากแล้ว หม่าหลันก็กล่าวอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่ายังไงพวกคุณสองคนก็ไม่สามารถทำให้แม่เสียคำพูดได้!”
เซียวชูหรันมองเย่เฉินและถามว่า “ที่รัก คุณว่าไง….. ”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ในเมื่อคุณแม่คุยกับเธอเรียบร้อยแล้ว ถ้าพวกเราไม่ไปมันก็จะไม่เหมาะสม”
หม่าหลันรีบพยักหน้าและกล่าวโพล่งออกมาว่า “ช่วงเวลาวิกฤติ ยังคงต้องเป็นลูกเขยที่ดีของฉันเป็นคนออกโรงเอง!”
หลังจากนั้น เธอถือโอกาสกล่าวต่อไปว่า “ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้น่ะ พรุ่งนี้หกโมงเย็น พวกเราไปที่นั่นด้วยกัน ชูหรัน พรุ่งนี้ลูกไปเรียนตามปกติ แม่กับเย่เฉินจะไปซื้อของขวัญด้วยกัน พวกเราไปเยี่ยมเยือนครั้งแรก การไปมือเปล่ามันไม่เหมาะสม”
เมื่อเซียวชูหรันเห็นว่าเย่เฉินตกลงแล้ว เธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและกล่าวว่า “โอเค”
……
บ่ายวันถัดมา
หม่าหลันเรียกเย่เฉิน แล้วขับรถไปรอบตัวเมืองพรอวิเดนซ์
หม่าหลันเลือกของที่ร้านขายของขวัญ สุดท้ายเธอซื้อชุดเครื่องจานชามที่วิจิตรงดงามมูลค่าหลายร้อยเหรียญเป็นของที่ระลึก ตามคำแนะนำของเย่เฉิน
เย่เฉินรู้สึกว่าเมื่อไปเยี่ยมเยือนในฐานะเพื่อนธรรมดา ของขวัญต้องไม่แพงเกินไป มิเช่นนั้นมองแล้วจะไม่ค่อยบริสุทธิ์ใจ
หม่าหลันมองแวบแรกก็รู้ว่าครอบครัวของพี่เฉินร่ำรวย และแน่นอนว่าเธอไม่ใช่คนที่ขาดแคลนเงิน ดังนั้นของขวัญจะถูกหรือแพงมันไม่ใช่สิ่งสำคัญ สิ่งสำคัญคือน้ำใจต่างหาก
เวลา 17:30 น. พวกเขาสองไปรับเซียวชูหรันที่ประตูโรงเรียน จากนั้นเย่เฉินก็ขับรถไปชุมชนที่อีกฝ่ายอาศัยอยู่ ตามตำแหน่งที่อีกฝ่ายส่งมาให้หม่าหลัน
จุดหมายอยู่ห่างจากใจกลางเมืองประมาณสิบกว่ากิโลเมตร แต่สภาพถนนดีมาก ดังนั้นเมื่อขับรถก็ใช้เวลาไม่นาน พวกเขาใช้เวลาเดินทางทั้งหมดประมาณ 20 นาที
ชุมชนนี้อยู่ในพรอวิเดนซ์ ซึ่งเป็นชุมชนระดับสูง อาคารในชุมชนทั้งหมดโล่งไม่แออัด ภายนอกอาคาร ต้นไม้ดอกไม้ และถนนได้รับการดูแลอย่างดี
นอกจากนี้ ยังมีรถตำรวจประจำอยู่บนถนนสายหลักที่ทางเข้าชุมชน สำหรับสหรัฐอเมริกาแล้ว ชุมชนที่สามารถจ้างตำรวจมาคุ้มครองได้นั้นไม่ธรรมดา เพราะว่าการจ้างตำรวจต้องมีค่าใช้จ่าย และค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงมาก สูงจนชุมชนทั่วไปไม่สามารถจ่ายได้
เย่เฉินจอดรถไว้หน้าคฤหาสน์สามชั้นที่หรูหรา ตามการนำทางของแอปพลิเคชัน
ขณะนี้ ประตูรั้วเตี้ย ๆ ก็เปิดออก ผู้หญิงที่อายุเท่าหม่าหลัน ซึ่งก็คือพี่เฉินที่เป็นเพื่อนของหม่าหลัน เธอเดินออกมาต้อนรับ
เมื่อเห็นหม่าหลันแล้ว พี่สาวเฉินกล่าวด้วยความดีใจว่า “โอ้ หม่าหลัน ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว!”
หลังจากกล่าวจบ เธอเห็นเย่เฉินกับเซียวชูหรันลงจากรถ จึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สองคนนี้เป็นลูกสาวกับลูกเขยของคุณใช่ไหม? ยินดีต้อนรับ เชิญเข้าไปข้างในกันเถอะ!”
ความเป็นกันเองของพี่เฉิน ทำให้เย่เฉินรู้สึกว่าเธอดูเหมือนมีเจตนาเล็กน้อย
แต่เย่เฉินก็ไม่ได้คิดมาก หลังจากหม่าหลันกล่าวทักทายอีกฝ่ายแล้ว เขากับเซียวชูหรันก็เดินตามเธอเข้าไปในคฤหาสน์
YOU MAY ALSO LIKE
