ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4601 ปีศาจในคราบมนุษย์1 - novel-lucky

หลังจากไปส่งครอบครัวของหม่าหลัน สี่คนที่เดิมทีมีสีหน้าอ่อนโยน พลันแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง

สีหน้าของเฉินลี่ผิงเริ่มเย็นชา ส่วนอีกสามคน กลับมีความรู้สึกได้จุดจบ และความโล่งอกโล่งใจ

เฉินลี่ผิงดึงสีหน้าพร้อมเดินกลับเข้ามา ตรงมานั่งบนโซฟา เงยหน้าขึ้นมองหม่านจินซาน และหม่านหยิงเจี๋ย เอื้อมมือไปหยิบแก้วปาลงข้างๆเท้าของพวกเขา จนทั้งสองตกใจสะดุ้งถอยหลังพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

จากนั้น เฉินลี่ผิงก็หลุดด่าออกมายกใหญ่ว่า “พวกแกมันระยำ วันๆเอาแต่กินเหล้า! ไม่ว่าตอนไหน เหล้าเป็นพ่อพวกแกหรือไง แค่ได้กลิ่นก็มอมเมาพวกแกจนสติหาย! อะไรสำคัญอะไรไม่สำคัญแกสองคนไม่รู้เหรอ?! ถ้ายังแก้นิสัยเสียๆพวกนี้ไม่ได้ ก็พากันไสหัวไปให้พ้น!”

เธอพูดพร้อมกับชี้หน้าซุนฮุ่ยน่าที่อายุราวๆสามสิบ ตะคอกด่าออกมาว่า “แล้วก็แก! วันๆเอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ โทรศัพท์บ้านั่นมันมีอะไรดีนักหนา? เล่นแล้วเงินมันจะงอกออกมาจากโทรศัพท์หรือไง?！”

ทั้งสามคนถูกด่าจนทำตัวไม่ถูก หม่านหยิงเจี๋ยจึงอธิบายอย่างประหม่าว่า “ป้าเหมย พวกฉันก็แค่เห็นว่าให้ป้ากับคนแซ่หม่าคุยกันก็พอแล้ว……ป้าออกโรงเอง เราสามคนนอกจากผสมโรงแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยิ่งพูดเยอะก็ยิ่งผิดเยอะ สู้ไม่พูดเลยดีกว่า……”

“หยุดพล่าม!” เฉินลี่ผิงเอ่ยพูดเสียงเย็น “ครั้งนี้ถ้าหม่าหลันมาคนเดียวก็คงไม่เป็นอะไร แต่ประเด็นคือเธอพาลูกสาวกับลูกเขยมาด้วย ถ้าเกิดพวกเขาจับพิรุธได้จะทำยังไง?！ตอนนี้ลูกค้าที่ญี่ปุ่นเกาหลีรอไม่ไหวแล้ว เราไม่มีเหยื่อล่ออย่างอื่นแล้วด้วย ถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาด จนเบื้องบนสั่งลงโทษ ฉันก็ช่วยอะไรพวกแกไม่ได้หรอก!”

หม่านจินซานที่อายุค่อนข้างเยอะรีบพูดว่า “ป้าเหมย ฉันว่าหม่าหลันคงถูกป้าขู่จนพูดอะไรไม่ออก เรื่องนี้น่าจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว พอถึงตอนนั้นค่อยให้เหล่าสวีออกแรงอีกหน่อย เรื่องนี้ต้องสำเร็จแน่นอน”

เฉินลี่ผิงเอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “เรื่องหม่าหลันฉันไม่ห่วงหรอก ฉันกลัวว่าลูกสาวกับลูกเขยของเธอจะทำให้เสียเรื่องน่ะสิ”

ขณะที่พูด เฉินลี่ผิงก็กล่าวขึ้นมาอีกว่า “ก่อนหน้านี้ฉันคิดมาตลอดว่าที่หม่าหลันบอกว่าตัวเองอาศัยอยู่ที่Tomson Rivieraในเมืองจินหลิงและขับรถโรลส์-รอยซ์เป็นแค่การคุยโวโอ้อวด แต่จากที่เธอพูดในวันนี้ สีหน้า ลูกสาวกับลูกเขยของเธอดูไม่มีสีหน้าท่าทางอะไรเลย แปลว่าน่าจะเป็นจริงอย่างที่เธอพูด”

หม่านจินซานเอ่ยพูดอย่างตกใจ “ถ้ามีปัญญาอาศัยอยู่ที่Tomson Rivieraและขับรถโรลส์-รอยซ์จริงๆ งั้นก็แสดงว่าฐานะครอบครัวของหม่าหลันไม่ธรรมดาน่ะสิ เราใช้เธอเป็นเหยื่อล่อแบบนี้ จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“เป็นอะไรยังไง?” เฉินลี่ผิงแสยะยิ้มออกมา กล่าวว่า “บ้านหลังนี้ใกล้จะหมดสัญญาเช่าแล้ว พื้นที่เล็กๆอย่างพรอวิแดนซ์ ก็เป็นแค่สถานที่ที่เอาไว้ให้เราใช้เล่น เหมือนพวกชนเผ่าเร่ร่อน พอใช้พื้นที่สนามหญ้าจนเกลี้ยงก็เปลี่ยนไปที่อื่น ไม่กลับมาที่เดิมอีก แถมหลักฐานที่เราใช้ยืนยันตัวตนก็เป็นของปลอมทั้งหมด ใครจะตามหาตัวเราเจอ?”

“นั่นสิ！”ซุนฮุ่ยน่าที่เงียบมาตลอดรีบเอ่ยพูดขึ้นมา “อีกอย่างเราก็ไม่ใช่คนส่งมอบสินค้าโดยตรงเสียหน่อย เรื่องนั้นพวกป้าสวีเป็นคนจัดการ ซึ่งนี่ถือได้ว่าเป็นเกราะกันภัยที่ป้าเหมยสร้างขึ้นมาให้พวกเรา ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ พวกป้าสวีน่าจะโดนก่อน”

“มากไปกว่านั้นครอบครัวของป้าสวีก็อยู่ที่อเมริกา ถ้าเกิดเรื่องสืบสาวไปถึงเธอจริงๆ เธอก็คงไม่กล้าโยนมาให้พวกเราหรอก พูดก็พูดเถอะนอกจากฆ่าคนแล้ว ความผิดอื่นๆก็คงไม่ถึงขั้นถูกลงโทษประหารชีวิตหรอก ถ้ามีคนสืบสาวไปถึงเธอจริงๆ อย่างมากก็คงแค่ถูกจำคุกตลอดชีวิต เพื่อครอบครัวของเธอแล้ว เธอไม่มีทางโบ้ยความผิดมาที่เราแน่นอน ไม่อย่างนั้นเบื้องบนคงได้ฆ่าคนในครอบครัวของเธอเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูแน่ๆ”