ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4606 ยิ่งตกยิ่งลึก2
ส่วนตัวก็คลั่งไม่ไหวแล้ว แต่เธอที่มีทรัพย์สินตั้งพันล้าน กลับถ่อมตัวขนาดนี้”
ในระหว่างที่ทอดถอนหายใจอยู่นั้น จู่ๆหม่าหลันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงแอบงึมงำว่า “เธอรวยขนาดนี้ ทำไมไม่นั่งเครื่องบินส่วนตัวล่ะ?”
คิดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันก็เตรียมที่จะถาม
ไม่ใช่ว่าเธอเคลือบแคลงเรื่องฐานะของจงชิวฮวา แต่เธอแค่รู้สึกว่า ถ้าอีกฝ่ายมีเครื่องบินส่วนตัว หรือเช่าเหมาลำเครื่องบินส่วนตัวได้จริงๆ เธอพอจะเกาะๆไปกับอีกฝ่ายได้ไหมนะ?
ในตอนที่หม่าหลันกำลังจะถามนั้น อีกฝ่ายก็ส่งข้อความมาอีก หม่าหลันรีบกดเข้าไป อีกฝ่ายส่งข้อความเสียงมาว่า “ไอ้หยา ไหนๆคุณก็เป็นเพื่อนของพี่เฉินแล้ว ฉันก็ว่าจะพาคุณนั่งเครื่องบินส่วนตัวกลับด้วยกันอยู่ แบบนี้จะได้ไม่ต้องเมื่อยระหว่างเดินทางมาก สำหรับฉันแล้ว พาขึ้นเครื่องบินส่วนตัวหนึ่งคนหรือสองคนก็เหมือนๆกัน เพียงแต่ว่าเวลามันไม่เป็นใจเท่าไหร่ เครื่องบินของฉันครบกำหนดซ่อมบำรุงพอดี ตอนนี้เอาไปเข้าอู่ที่จอร์เจียแล้ว แถมช่วงนี้ที่บริษัทกัลฟ์สตรีมมีเครื่องบินรอซ่อมบำรุงอยู่เยอะ ก็เลยยังเอากลับมาไม่ได้”
เมื่อหม่าหลันได้ยินประโยคนี้ ในใจก็รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายเงินหนามากๆจริง ถึงขนาดมีเครื่องบินส่วนตัวเป็นของตัวเอง คนธรรมดาที่ไหนจะมีแบบนี้กัน
เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายพูดถึงบริษัทกัลฟ์สตรีม เธอก็พูดขึ้นมายิ้มๆว่า “ว้าวเครื่องบินส่วนตัวของคุณคือรุ่นกัลฟ์สตรีมเหมือนกันเหรอ? ฉันมาอเมริกาครั้งนี้ ก็นั่งกัลฟ์สตรีมG650มาจากเมืองจินหลิงเหมือนกัน เครื่องบินลำนั้นไม่เลวเลย บินเร็วแล้วก็นิ่ง อีกอย่างสภาพแวดล้อมภายในตัวเครื่องก็ดีสุดๆ！”
อีกฝ่ายพูดยิ้มๆ “ไม่ถึงดีสุดๆหรอก ในเครื่องบินส่วนตัว ก็แค่กลางๆ”
ขณะที่พูด อีกฝ่ายก็กล่าวเสริมว่า “ขอโทษนะหม่าหลัน ฉันมีธุระนิดหน่อย พอดีเจ้าหน้าที่ธนาคารซิตี้แบงค์มาเยี่ยมที่บ้านน่ะ ฉันต้องออกไปต้อนรับสักหน่อย เอาไว้คุณมาถึงนิวยอร์กแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันอีกทีนะ!”
หม่าหลันได้ยินแบบนั้น ก็ยิ่งรู้สึกนับถือเธอมากกว่าเดิม
หม่าหลันรู้จักธนาคารซิตี้แบงค์เป็นอย่างดี ธนาคารนี้เป็นธนาคารข้ามชาติยักษ์ใหญ่ที่ตั้งอยู่ในนิวยอร์ก
ที่สำคัญไปมากกว่านั้นก็คือ หม่าหลันเคยเสียเงินก้อนใหญ่ที่ธนาคารซิตี้แบงค์ เมื่อได้ยินชื่อธนาคารนี้ ก็รู้สึกเสียวสันหลังวูบ แข้งขาอ่อนแรงไปหมด
ดังนั้น เธอจึงรีบพูดว่า “ไม่เป็นไรๆ คุณไปทำธุระก่อนเถอะ ถ้าไปถึงนิวยอร์กแล้วฉันจะติดต่อคุณไปอีกครั้ง!”
หลังจากข้อความนี้ อีกฝ่ายก็ส่งสติกเกอร์จับมือมาให้หม่าหลัน จากนั้นก็ไม่ได้ส่งอะไรมาอีก
หม่าหลันเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่รีบกดเปิดดูหน้าไทม์ไลน์ของอีกฝ่าย ค่อยๆเลื่อนดูช้าๆ
พอเลื่อนดูไปสักพัก หม่าหลันก็เหมือนได้เปิดโลกใหม่ๆ!
หน้าไทม์ไลน์ของผู้หญิงคนนี้ แทบจะมีแต่รูปท่องเที่ยว ทั้งเที่ยวภูเขาเที่ยวทะเล และเที่ยวคลับ
มีทั้งรูปที่อีกฝ่ายถ่ายบนเครื่องบินส่วนตัว ทั้งรูปที่ถ่ายบนเรือสำราญ ยังมีรูปขี่ม้า ตีกอล์ฟ และรูปท่องเที่ยวในประเทศต่างๆ
ถึงขนาดที่ว่า นั่งเรือวิจัยไปที่ขั้วโลกเหนือ!
เมื่อหม่าหลันเห็นอีกฝ่ายใช้ชีวิตอย่างมีสีสัน ก็อดพึมพำขึ้นมาในใจไม่ได้ว่า “ให้ตาย เกิดมามีชาติเดียวเหมือนกันแท้ๆ ทำไมอีกฝ่ายใช้ชีวิตได้อย่างโอ่อ่า แต่ฉันกลับต้องมาเสียเวลาชีวิตอยู่กับคนไม่ได้เรื่องอย่างเซียวฉางควาน จนช่วงเวลาดีๆของชีวิตหดหายไปหมด….”
ขณะที่กำลังโอดครวญอยู่นั้น หม่าหลันไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองตกหลุมกับดักการสร้างสถานการณ์เข้าให้แล้ว
YOU MAY ALSO LIKE
