ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4607 ภาพลักษณ์ที่ไม่อาจทำลายได้1
อีกอย่าง เธอก็ไม่ได้สังเกตเลยว่า ถึงแม้รูปบนหน้าไทม์ไลน์ของผู้หญิงจะเยอะ แต่รูปที่ถ่ายหน้าตรงมีแค่ไม่กี่รูป
ซึ่งรูปวิวในประเทศต่างๆที่เธอโพสต์ลง จริงๆแล้วล้วนแล้วแต่เป็นรูปในอินเทอร์เน็ตทั้งนั้น
ถ้าหม่าหลันฉุกคิดสักนิด แคปรูปวิวพวกนั้น เอาไปเสิร์ชในกูเกิ้ล ก็จะเจอที่มาจริงๆของรูปเหล่านี้
แต่น่าเศร้า ที่ถึงแม้หม่าหลันจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ความเข้าใจที่เธอมีต่อโลกยังค่อนข้างไร้เดียงสา อีกอย่าง เธอก็รู้จักวิธีใช้โทรศัพท์ อินเทอร์เน็ต และซอฟต์แวร์ต่างๆเพียงแค่ตื้นๆ ไม่มีความรู้พื้นฐานเลยด้วยซ้ำ
คนแบบนี้ ยิ่งจะถูกคนไม่ดีเพ่งเล็งเป็นพิเศษ!
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่นานวันศุกร์ก็มาถึง
เนื่องจากวันนี้ต้องเดินทางไปนิวยอร์ก หม่าหลันจึงตื่นขึ้นมาเก็บกระเป๋าตั้งแต่เช้า
หม่าหลันในตอนนี้ ร้อนรนเป็นอย่างมาก
รอตั้งนานกว่าจะถึงช่วงบ่าย หลังจากที่เซียวชูหรันเลิกคลาส เย่เฉินก็ขับรถพาหม่าหลัน มารับเซียวชูหรันที่ประตูโรงเรียน จากนั้นทั้งสามคนก็ขับรถตรงไปที่นิวยอร์ก
ถ้ายึดตามแผนของเย่เฉิน หลังจากถึงนิวยอร์กในคืนวันศุกร์ ก็จะพาหม่าหลันเดินเล่นในนิวยอร์กยามกลางคืนก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็พาไปดูเทพีเสรีภาพ วันเสาร์ค่อยเธอไปเที่ยวให้ทั่วทุกซอกทุกมุมของนิวยอร์ก พอถึงเช้าวันอาทิตย์ ก็พาเธอไปช็อปปิ้ง ซื้อของ ตอนบ่ายค่อยไปส่งเธอที่สนามบิน
สำหรับหม่าหลันแล้ว แม้ว่าการมาอเมริกาในครั้งนี้เวลามันจะสั้นไปหน่อย แต่ไหนๆก็ได้เดินทางมาที่ไกลๆแบบนี้ทั้งที ก็ต้องซื้อพวกของฝากและสินค้าประจำถิ่นของนิวยอร์กกลับไปสักหน่อย
ระหว่างที่รถกำลังมุ่งหน้าไปยังนิวยอร์ก หม่าหลันที่นั่งอยู่เบาะหลังคนเดียว ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ส่งข้อความไปหาจงชิวฮวา เพื่อบอกอีกฝ่ายว่า ตัวเองจะถึงนิวยอร์กคืนนี้
จงชิวฮวาส่งข้อความเสียงตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว หม่าไม่อยากให้เย่เฉินกับลูกสาวได้ยิน จึงกดข้อความเสียงแปลงเป็นประโยค
ข้อความแสดงเป็นประโยคว่า “หม่าหลัน ไหนๆครั้งนี้คุณก็มาที่นิวยอร์กแล้ว ฉันว่าจะเลี้ยงข้าวมือใหญ่ให้คุณสักมื้อในฐานะเจ้าภาพ และพาไปเดินเล่น แต่ว่าอีกสองวันก็ต้องกลับประเทศแล้ว เพราะงั้นฉันเลยมีเรื่องมากมายให้สะสางก่อนที่จะกลับ จึงค่อนข้างยุ่งเป็นพิเศษ ต้องขอโทษจริงๆนะ…..เอาอย่างนี้ไหม รอพวกเราไปถึงเกาะฮ่องกาง ไว้มาเป็นแขกที่บ้านฉัน ให้โอกาสฉันได้ทำหน้าที่เจ้าภาพต้อนรับคุณดีๆ มาอยู่สักสองสามวันค่อยกลับประเทศคุณก็ได้”
เนื่องจากการแปลงข้อความเสียง มันจะค่อยๆขึ้นเป็นประโยคไล่ไปทีละประโยค ดังนั้นตอนที่หม่าหลันได้อ่านประโยคหน้าๆก็แอบผิดหวังนิดหน่อย แต่พอเธอได้อ่านประโยคท้าย ในใจก็กลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง
เธอคร่ำครวญในใจว่า “ฉันอายุเยอะขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยไปที่เกาะฮ่องกางเลย ไปเปลี่ยนเครื่องที่เกาะฮ่องกางครั้งนี้ พอเครื่องลงจอดอย่างมากก็อยู่แค่ไม่กี่ชั่วโมง แทบไม่มีเวลาออกไปเปิดหูเปิดตาชมสภาพแวดล้อมและผู้คนในเกาะฮ่องกางนอกสนามบินเลยสักนิด ในเมื่อมีโอกาสดีๆแบบนี้ สู้อยู่เที่ยวที่เกาะฮ่องกางสักวันสองวันดีกว่า ไหนๆจงชิวฮวาก็เป็นคนรวย ไปอยู่ไปกินกับเธอ ไม่เพียงแค่ไม่ต้องใช้เงินตัวเอง แต่อีกฝ่ายรวยขนาดนี้ ต้องเลี้ยงฉันแน่ๆ…..”
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ตอบตกลงอย่างยินดี พิมพ์ตอบกลับไปว่า “ได้สิ! กลับประเทศไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว สู้อยู่เที่ยวที่เกาะฮ่องกางสักพักดีกว่า ยังไงคงต้องรบกวนคุณด้วยนะ”
อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ถึงยังไงก็เป็นเพื่อนพี่เฉินเหมือนกัน คุณไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก งั้นเอาแบบนี้เลยนะ ฉันยังมีธุระต่อ ไว้คุยกันที่สนามบินอีกที!”
YOU MAY ALSO LIKE
