ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4613 เป็นเกียรติอย่างยิ่ง1 - novel-lucky

เมื่อยาช่วยหัวใจเข้าปากก็ละลาย กลายเป็นกระแสอุ่นๆไหลสู่จุดตันเถียนของเขา จากนั้นก็แทรกซึมไปยังเส้นประสาททั่วร่างกายของเขา

เพียงแค่พริบตา เฟ่ยเจี้ยนจงก็รู้สึกว่าสภาพร่างกายดีขึ้นเยอะ ก่อนหน้านี้จะลุกจะเดินก็ยังลำบาก แต่ตอนนี้ พลันรู้สึกสบายไปทั่วร่างกายทันที

ขณะที่เขากำลังตกอยู่ในความดีใจ เพราะรู้สึกว่าร่างกายขยับตัวได้คล่องอยู่นั้น เย่เฉินที่อยู่ตรงหน้าก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “คุณท่านเฟ่ยดูแลร่างกายตัวเองให้ดีๆ อีกสองปี ผมจะให้ยาช่วยหัวใจอีกครึ่งเม็ดกับคุณ”

เฟ่ยเจี้ยนจงกล่าวอย่างซาบซึ้งในบุญคุณ “ขอบคุณคุณเย่ที่เป็นห่วง ผมจะดูแลร่างกายตัวเองให้ดีๆ ให้สมกับที่คุณเย่กำชับมา”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วยื่นมือออกไปประคองเฟ่ยเจี้ยนจงให้ลุกขึ้น จากนั้นก็พูดอย่างเรียบนิ่งว่า “เอาล่ะ วันนี้ก็ดึกมากแล้ว ผมขอตัวกลับก่อน”

เฟ่ยเข่อซินเอ่ยถามว่า “คุณเย่ เพิ่งมาก็จะกลับแล้วเหรอคะ? ดูรีบจัง”

เย่เฉินพูดยิ้มๆ “หมดธุระแล้ว ผมไม่อยู่รบกวนนานหรอก”

เฟ่ยเจี้ยนจงรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณเย่ นานๆทีกว่าจะมานิวยอร์ก อยู่ที่นี่อีกสักวันสองวันค่อยกลับไม่ดีกว่าเหรอ ผมจะได้ต้อนรับดีๆในฐานะเจ้าบ้านด้วย”

เย่เฉินโบกมือ “ที่ผมมานิวยอร์กในครั้งนี้ ก็เพราะพาภรรยามาส่งแม่ของเธอกลับประเทศ พรุ่งนี้หลังจากไปส่งที่สนามบินแล้ว พวกผมก็จะกลับพรอวิเดนซ์เลย”

เฟ่ยเข่อซินที่อยู่ข้างๆอดที่จะผิดหวังไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปส่งค่ะ”

เฟ่ยเจี้ยนจงรีบพูดว่า “คุณเย่ เดี๋ยวผมเดินไปส่งด้วย！”

ขณะที่สองปู่หลานเดินออกมานอกคฤหาสน์พร้อมกันกับเขา คนอื่นๆในตระกูลเฟ่ย ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

เมื่อเห็นว่าเย่เฉินออกมาเร็วขนาดนี้ เฟ่ยซานไห่ก็เดินเข้าไป เอ่ยถามอย่างนอบน้อมว่า “คุณเย่ จะกลับแล้วเหรอครับ?”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยพูดเสียงเรียบนิ่งว่า “เฟ่ยซานไห่ เรื่องในอดีตมันผ่านมาแล้ว ถ้าหลังจากนี้คุณทำตัวดีๆ ผมเชื่อว่าตระกูลเฟ่ยจะไม่ด้อยค่าคุณแน่นอน”

เฟ่ยซานไห่ใจสั่น รีบโค้งตัวพร้อมกับพูดว่า “กระผมน้อมรับคำสอนของคุณเย่!”

เย่เฉินไม่ได้พูดอะไรอีก เข้าไปนั่งในรถ แล้วสตาร์ทรถขับออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลเฟ่ย ท่ามกลางสายตาของทุกคนในตระกูล

หลังจากที่เย่เฉินกลับไป เฟ่ยเจี้ยนจงก็ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนเป็นเวลานาน

เฟ่ยเข่อซินที่อยู่ข้างๆจึงอดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า “คุณปู่ เป็นอะไรไป?”

เฟ่ยเจี้ยนจงส่ายหน้า ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่มีอะไร จู่ๆก็แค่รู้สึกว่า การได้รู้จักคุณเย่ คือความโชคดีอันยิ่งใหญ่ในชีวิตนี้แล้ว ถ้าไม่ได้คุณเย่ ป่านนี้ พวกเราคงตายไปนานแล้ว”

เฟ่ยซานไห่ได้ยินคำพูดนี้ ก็มีสีหน้าอึดอัด จากนั้นก็ทิ้งทรุดตัวคุกเข่าบนพื้น พูดออกมาพร้อมร้องห่มร้องไห้ “พ่อครับ เมื่อก่อนผมหลงผิด ทำเรื่องเลวร้ายพวกนั้นขึ้นมา พ่อลงโทษผมได้เลย!

เฟ่ยเจี้ยนจงโบกมือ เอ่ยพูดเสียงนิ่งว่า “ในเมื่อคุณเย่พูดละ ว่าหลังจากนี้ให้แกทำตัวดีๆ ฉันก็จะไม่พูดซ้ำ เรื่องทุกอย่างในอดีต ขอแค่แกตั้งใจคิดไตร่ตรองเกี่ยวกับมันดีๆ ก็พอจะปัดผ่านไปได้ และถ้าแกทุ่มเททำประโยชน์ให้ตระกูลเฟ่ย ฉันเชื่อว่าเข่อซินเองก็จะไม่ด้อยค่าแกเหมือนกัน！”

เฟ่ยซานไห่โขกหัวกับพื้น พูดกลั้วสะอื้นว่า “พ่อ ขอบคุณที่พ่อให้อภัย หลังจากนี้ผมจะทุ่มเททำประโยชน์ให้ตระกูลเฟ่ยจนกว่าจะตาย!”