ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4616 เริ่มเก็บกับดักตาข่าย! 2 - novel-lucky

ก่อนที่จงชิวฮวาจะมาถึง ก็พอจะได้ยินเฉินลี่ผิงพูดเกี่ยวกับหม่าหลันอยู่บ้าง ว่าอีกฝ่ายอาศัยอยู่Tomson Rivieraในเมืองจินหลิง และขับโรลซ์รอยซ์ ดังนั้นจึงไม่ได้ตกใจอะไรมาก

เธอยิ้มให้หม่าหลันแล้วพูดว่า “เธอไม่คิดว่ารถโรลซ์รอยซ์ คันใหญ่เกินไปสำหรับผู้หญิงเหรอ? เวลาฉันออกไปข้างนอกฉันไม่ค่อยขับรถเองเท่าไหร่ มีแต่ให้คนขับรถขับให้ ส่วนฉันนั่งเบาะกลาง สบายกว่าขับเองเยอะเลย แถมยังได้นั่งสวยๆด้วย”

หม่าหลันเอ่ยพูดด้วยใบหน้าอิจฉา “ครอบครัวฉันไม่มีคนขับรถส่วนตัว แล้วก็ไม่มีรถตู้น่ะสิ ไม่อย่างนั้นฉันก็คงได้เป็นคุณนายเหมือนคนอื่นเขาแล้ว”

จงชิวฮวาพูดยิ้มๆ “ไม่เห็นจะยากเลย ถ้าเธอไม่มีรถตู้ เดี๋ยวฉันส่งให้สักคันเอาไหม รุ่นเล็กซัสรู้จักหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ฉันสั่งจองกับเซลล์ขายรถนำเข้าไว้สามคัน ตอนแรกว่าเก็บคันหนึ่งไว้ให้พ่อแม่ฉันใช้ แต่พวกเขาตัดสินใจว่าจะอยู่ที่อเมริกาถาวร ไม่กลับมาแล้ว เดือนหน้ารถก็จะมาถึงแล้วคงไม่มีที่เก็บ เอาให้เธอให้มันจบๆไปก็แล้วกัน”

หม่าหลันพลันดีใจเนื้อเต้น หลุดปากพูดออกไปว่า “เล็กซัส……ที่……ที่ราคาเกือบล้านน่ะเหรอ?！”

“ใช่” จงชิวฮวาพยักหน้า พูดยิ้มๆว่า “หลายคนบอกว่ามันเป็นแค่รถโง่ๆที่ราคาแพง แต่ฉันว่านั่งสบายดีออก ไหนๆก็ไหนๆแล้วเลยถือซะว่าใช้เศษเงินซื้อเอาหน้าเสียเลย ล้านกว่าๆก็ไม่ถือว่ามากมายอะไร พูดตรงๆ ถ้าราคาไม่สูง พวกคนรวยก็ไม่ซื้อกันหรอก ถ้าซื้อราคาถูกจะเอาหน้ายังไง? ราคาสูงถึงสามล้านก็ยิ่งดี ถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ว่าขับไปที่ไหน คนอื่นก็จะรู้ในทันทีว่าเป็นรถราคาหลายล้านที่ดูธรรมดาแต่หรูหรา”

หม่าหลันรู้สึกเลื่อมใสเป็นที่สุด พึมพำขึ้นมาว่า “จะว่าไปนี่คงเป็นวิถีของคนรวยสินะ ไม่ซีเรียสเรื่องราคา ขอเอาหน้าไว้ก่อน…..”

ต่อมา เธอก็แอบพูดในใจเงียบๆว่า “จงชิวฮวาใจกว้างเกินไปหรือเปล่า? พูดออกมาได้ง่ายๆว่าจะให้เล็กซัสตั้งหนึ่งคัน แถมราคาเกือบสามล้าน ถึงตอนนั้นฉันจะเอาไว้ใช้เอง หรือแอบขายดีนะ?”

ในตอนนี้เอง จงชิวฮวาก็พูดออกมาลอยๆว่า “รถนำเข้าต้องแจ้งเสียภาษีต่อด่านศุลกากรก่อนถึงจะเข้ามาได้ พอถึงตอนนั้นฉันจะให้เซลล์แจ้งเสียภาษีก่อน แล้วค่อยใช้รถบรรทุกขนไปให้เธอที่เมืองจินหลิง ส่วนเธอแค่รอเอารถไปขึ้นทะเบียนก็พอแล้ว”

หม่าหลันรีบพูด “ไอ้หยา….ฉัน…ฉันจะไปกล้ารับของราคาแพงอย่างนี้ได้ยังไง…..”

จงชิวฮวาพูดยิ้มๆ “ฉันสั่งรถมาแล้ว ถึงตอนนั้นก็คงเอามาจอดทิ้งเปล่าๆ อีกอย่างเธอไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก รถน่ะ ถ้าไม่เอาออกไปขับ ก็จะมีปัญหา ไม่ใช่แค่ต้องหาที่จอด แต่ต้องซ่อมบำรุงเป็นระยะๆด้วย แค่นี้ก็ยุ่งยากแล้ว เพราะงั้นส่งให้เธอนั่นแหละจะได้ไม่เสียเปล่า”

หม่าหลันเนื้อเต้น พร้อมหัวเราะคิกคักออกมา “ไอ้หยา งั้นก็ต้องขอบคุณเธอมากๆเลยนะ！”
“จะเกรงใจกันทำไม” จงชิวฮวายิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็มองเวลา แล้วจงใจพูดว่า “โอ๊ะ เราต้องไปเช็กอินแล้ว ข้างในมีห้องรับรองอยู่เหมือนกัน เช็กอินเสร็จค่อยไปคุยกันที่นั่นอีกที”

หม่าหลันพูดอย่างไม่หยุดคิด “ได้ๆ งั้นเราไปเช็กอินตอนนี้เลยดีกว่า”

ขณะที่พูด เธอก็ลุกขึ้น เก็บข้าวของและกระเป๋า เตรียมที่จะออกไปจากห้องรับรอง

ในตอนนี้เอง จงชิวฮวาก็เริ่มเครียดขึ้นมา

เพราะเธอต้องเริ่มแผนที่ตัวเองตั้งใจวางเอาไว้อย่างพิถีพิถันในอีกไม่ช้า