ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4617 ช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่งสิ1 - novel-lucky

ดังนั้น เธอเก็บข้าวของตัวเองช้าๆ พร้อมกันนั้นก็แอบเคาะกล่องพลาสติกสีดำในกระเป๋าเบาๆสามครั้ง

จริงๆแล้วกล่องพลาสติกอันนี้ คือเครื่องสื่อสารวันเวย์ที่ติดตั้งSIMการ์ดเคลื่อนที่ ตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในประตู คู่หูของเธอ ก็ใช้โทรศัพท์แอบฟังความเป็นไปของเหตุการณ์ข้างในตลอดเวลาที่รออยู่ในรถ

และการที่เธอเคาะสามที มันคือการส่งสัญญาณให้เก็บตาข่ายดักเหยื่อ

หลังจากที่คู่หูของเธอได้รับสัญญาณ ก็กดโทรหาจงชิวฮวาทันที

ในขณะนี้เอง จงชิวฮวากำลังแกล้งทำเป็นเก็บของ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ส่งเสียงดัง เมื่อเธอเห็นชื่อเลขาฉินปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ เธอก็จงใจไม่หยิบขึ้นมาแนบหู แต่กดเปิดลำโพง แล้วนำโทรศัพท์วางข้างๆ เอ่ยพูดว่า “เลขาฉิน ฉันกำลังจะเช็กอินแล้ว มีเรื่องอะไรค่อยว่ากันอีกทีตอนฉันเช็กอินเสร็จ”

อีกฝ่ายเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ “คุณผู้หญิง คุณหญิงใหญ่เกิดเรื่องแล้ว！”

จงชิวฮวาเครียดขึ้นมาทันที รีบถามว่า “ยังไงนะ? แม่ฉันเป็นอะไร?”

อีกฝ่ายรีบพูดว่า “วันนี้คุณหญิงใหญ่พาคุณชายน้อยไปขี่ม้าเล่น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆม้าตัวนั้นก็ดีดขึ้นมา แถมยังถีบคุณหญิงใหญ่จนสลบไป เมื่อกี้เพิ่งส่งตัวเธอไปที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าอาการค่อนข้างหนักเลยล่ะครับ”

จงชิวฮวาเอ่ยพูดอย่างร้อนใจ “นี่มันเรื่องอะไร…..ทำไมปล่อยให้แม่ฉันโดนม้าถีบ? พ่อบ้านมัวทำอะไรอยู่? ผู้จัดการสนามม้าอีก? รีบไล่เขาอีกเดี๋ยวนี้! แล้วเอาม้าตัวนั้นไม่เชือดทิ้งซะ!วันนี้มันถีบแม่ฉัน พรุ่งนี้มันอาจจะถีบลูกฉันอีกก็ได้！”

อีกฝ่ายพูดอย่างอึกๆอักๆว่า “คุณผู้หญิง…..ม้าตัวนั้น คุณผู้ชายซื้อจากเติร์กเมนิสสถานในราคาหลายล้านดอลลาร์เลยนะครับ แถมยังเป็นม้าเหงื่อโลหิตสายพันธุ์แท้ ถ้าเอาไปฆ่าทิ้งจะไม่เปลืองเงินเปล่าๆเหรอ…….”

จงชิวฮวาเอ่ยพูดเสียงเย็น “ฉันบอกให้ฆ่าทิ้งก็คือฆ่าทิ้ง ม้าพยศแบบนี้ต่อให้เป็นม้าหายากขนาดไหนฉันก็ไม่เก็บไว้! นี่เป็นสิ่งที่ต้องแลกกับความผิดของมัน!”

หม่าหลันที่อยู่ข้างๆได้ยินแบบนั้นก็อึ้งกิมกี่ อดที่จะพึมพำขึ้นมาในใจไม่ได้ว่า “ม้าสายพันธุ์เหงื่อโลหิตราคาตั้งหลายล้าน แค่มันถีบคุณหญิงใหญ่แค่นี้ ก็คิดจะฆ่าทิ้งเลยเหรอ? เงินตั้งหลายล้านเลยนะ! ฉันล่ะเข้าไม่ถึงโลกของพวกคนรวยจริงๆ…….”

ในตอนนี้เอง เลขาที่อยู่ในสายก็เอ่ยพูดอย่างทำอะไรไม่ได้ว่า “ได้ครับคุณผู้หญิง อีกสักครู่ผมจะไปจัดการให้ แต่ว่าอาการของคุณหญิงใหญ่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย คุณจะมาเยี่ยมไหมครับ?”

จงชิวฮวาเอ่ยพูดอย่างหมดทางเลือก “ก็ต้องไปอยู่แล้วสิ…..ถ้านายบอกช้ากว่านี้ฉันคงเข้าไปโหลดกระเป๋าแล้ว ทำอะไรไม่ได้จริงๆ……”
ขณะที่พูด เธอก็กล่าวว่า “ฉันจะกลับไปตอนนี้ เจอกันที่โรงพยาบาล！”

อีกฝ่ายพูดอย่างนอบน้อม “ได้ครับคุณผู้หญิง เจอกันที่โรงพยาบาล!”

เมื่อวางสาย จงชิวฮวาก็เอ่ยพูดกับหม่าหลันอย่างร้อนอกร้อนใจว่า “หม่าหลัน ต้องขอโทษจริงๆนะ จู่ๆแม่ฉันก็เกิดอุบัติเหตุโดยม้าถีบ ฉันต้องไปดูอาการแม่ที่โรงพยาบาล วันนี้คงไปไม่ได้แล้ว”

หม่าหลันอดที่จะเสียดายไม่ได้ เธอยังอยากที่จะถือโอกาสการร่วมเดินทางในครั้งนี้ ผูกมิตรกับผู้หญิงตรงหน้า แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเหตุฉุกเฉิน จนไม่สามารถไปได้

ในหัวของหม่าหลันพลันแล่น รีบเอ่ยพูดว่า “นี่ชิวฮวา คุณหญิงใหญ่เจ็บหนกขนาดนั้น ยังไงเธอก็ต้องไปดูอยู่แล้ว งั้นเอาอย่างนี้ไหม วันนี้ฉันก็จะยังไม่กลับเหมือนกัน ไปดูอาการคุณหญิงใหญ่กับเธอที่โรงพยาบาล ให้แน่ใจว่คุณหญิงใหญ่ไม่เป็นอะไรแล้ว เราค่อยกลับประเทศพร้อมกัน!”