ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4618 ช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่งสิ 2 - novel-lucky

อันที่จริง หม่าหลันไม่ได้เป็นห่วงคุณหญิงใหญ่ที่ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าอะไรนั่นหรอก

อย่าว่าแต่แม่ของจงชิวฮวาเลย แม้แต่แม่ของตัวเอง เธอยังขี้เกียจไปเยี่ยม นี่เธอก็ไม่ได้กลับไปที่บ้านมาหลายปีแล้ว

เหตุผลที่หม่าหลันพูดออกไปแบบนั้น เพราะไม่อยากให้ทริปไปเกาะฮ่องกางล่ม

เธออุตส่าห์รอที่จะได้ไปค้างในคฤหาสน์หลังใหญ่ในถนนชือซุนบนเกาะฮ่องกาง ซึมซับชีวิตดีๆที่นั่น

ถ้าจงชิวฮวาไม่กลับวันนี้ นั่นก็ไม่เท่ากับว่าแผนของเธอล่มไม่เป็นท่าเหรอ?

ด้านจงชิวฮวาเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่า หม่าหลันจะเป็นฝ่ายออกปาก ขอไปที่โรงพยาบาลกับเธอเอง

แต่เธอจะไปโรงพยาบาลที่ไหนกันล่ะ เธอก็แค่รีบหาข้ออ้าง เพื่อล่อให้หม่าหลันติดกับ จะได้รีบเผ่นหนี

ดังนั้น เธอจึงเอ่ยพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “หม่าหลัน ในกระเป๋าเดินทางใบนี้ มีของที่พี่เฉินฝากไปให้พ่อแม่อยู่หลายอัน มีทั้งพวกยาบำรุงกำลัง แล้วก็ยาที่หาซื้อในประเทศไม่ได้ ฉันรับปากพี่เฉินแล้วว่าจะกลับเกาะฮ่องกางเอาของฝากไปให้่พ่อแม่พี่เฉินวันนี้ เพราะน้องชายของพี่เฉินบังเอิญเข้ามาทำธุระที่เกาะฮ่องกางพอดี ตอนแรกเขาจะกลับตั้งแต่สองสามวันก่อนแล้ว แต่เพราะของฝากพวกนี้ เลยอยู่ต่ออีกสองวัน ถ้าวันนี้เอาของไปให้พวกเขาไม่ได้ ก็คงจะเสียเวลาพวกเขาน่าดู……”

หม่าหลันรีบถามขึ้นมาว่า “แล้วจะทำยังไง? เธอไปไม่ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

จงชิวฮวาส่ายหน้า รีบพูดว่า “วันนี้ไปไม่ได้ แต่เธอไปก่อนได้ วันนี้ฉันต้องไปปลอบขวัญแม่ฉันที่โรงพยาบาลก่อน ถูกม้าถีบขนาดนั้น คงเสียขวัญน่าดู แต่ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก ถ้าเร็วหน้อย พรุ่งนี้ฉันก็จะรีบตามกลับไป”

ขณะที่พูด จงชิวฮวาก็กล่าวขึ้นมาว่า “เอาอย่างนี้ได้ไหมหม่าหลัน วันนี้เธอบินกลับคนเดียวไปก่อน แล้วก็ช่วยฉันอย่างหนึ่งสิ เอาของฝากของพี่เฉินกลับไปด้วย ฉันจะให้พ่อบ้านมารอรับเธอที่สนามบิน ให้เขาพาเธอไปคฤหาสน์ในถนนชือซุนก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะให้น้องชายของพี่เฉินไปเอาของกับเธอที่นั่น พอถึงตอนนั้นเธอค่อยเอาของในกระเป๋าให้เขา เสร็จแล้วเธอก็รอฉันอยู่ที่คฤหาสน์ พรุ่งนี้ฉันก็ไปถึงแล้ว”

ที่หม่าหลันเอ่ยปากขอไปโรงพยาบาลกับจงชิวฮวา เพราะกลัวว่าทริปไปเกาะฮ่องกางจะล่มนี่แหละ แต่ในเมื่อจงชิวฮวาพูดมาขนาดนี้แล้ว ก็คงแปลว่าเธอสามารถไปอยู่ที่คฤหาสน์ในเกาะฮ่องกางของอีกฝ่ายก่อนได้ อย่างมากก็แค่รออีกฝ่ายหนึ่งวัน

อันที่จริงหม่าหลันเองก็ไม่อยากเสียเวลาไปเยี่ยมคุณหญิงใหญ่ที่ไม่เคยพบเคยเจอหน้าที่โรงพยาบาล คำแนะนำนี้ของจงชิวฮวา สำหรับเธอแล้วมีแต่ได้กับได้ ไม่ต้องเสียเวลาทั้งสองฝ่าย

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า เอ่ยพูดอย่างว่องไวว่า “ได้สิ งั้นฉันเอาของกลับไปรอเธอที่เกาะฮ่องกางแล้วกัน！”

เมื่อจงชิวฮวาเห็นหม่าหลันติดกับ จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็พูดยิ้มๆว่า “งั้นก็ขอรบกวนเธอด้วยนะหม่าหลัน อีกเดี๋ยวเธอก็เอากระเป๋าไปโหลดได้เลย พอถึงแล้วคนขับรถจะมารอรับเธอที่สนามบิน และช่วยเธอยกกระเป๋า เธอจะได้ไม่ต้องเสียแรงมากเกินไป อ้อแล้วฉันมีบอกให้คนขับ หาหมอนวดสปาฝีมือดีไปรอที่คฤหาสน์ก่อนล่วงหน้าแล้ว พอเธอไปถึงก็จะได้นวดสปาทั้งตัวเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ”

เมื่อหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็ยิ้มร่าออกมาทันที เอ่ยพูดว่า “ไอ้หยาชิวฮวา เธอนี่ช่างเป็นคนใส่ใจจริงๆ แต่จริงๆแล้วไม่เห็นต้องยุ่งยากขนาดนี้เลย”

จงชิวฮวาเอ่ยพูดอย่างจริงจัง “ฉันไม่ชอบติดค้างน้ำใจคนอื่นน่ะ เธอช่วยฉันขนาดนี้ แล้วฉันจะปล่อยปละะละเลยเธอได้ยังไง”